The love you give

7

Het regent. En ik moet naar de boekhandel, want ik wil mijn boek. Ons boek of hoe je het ook wil noemen. De afgelopen dagen heb ik verwoed het beeld van de jongen uit mijn hoofd verdreven en nu zou ik zeker het boek gaan lezen?

Met mijn gele regenjas stevig om me heen geklemd stap ik de boekenwinkel binnen. De raampjes zijn beslagen en de vrouw achter de toonbank kijkt niet eens op.

Aarzelend kijk ik om me heen. Er is niemand te zien. Net zoals de vorige keer hangt er een duffe lucht in het winkeltje.

Twijfelend schuifel ik over de krakende vloer naar de toonbank.

'Ugh uhm.' Probeer ik terwijl ik zenuwachtig met een lok van mijn haar speel.

Geen reactie. De vrouw bijt op haar pen en mompelt war cijfers.

'Pardon?' Probeer ik nog een keer. Nu iets luider.

'Ja?' De vrouw kijkt me nog steeds niet aan.

'Is hier misschien een boek afgeleverd?' Mijn stem klinkt al even onzeker als ik me voel.

'Oh jij bent dát kind, die jongen zal zo wel komen.' Ik slik een boos antwoord in en draai me om naar de nieuwe boeken.

Na een paar minuten klingelt het winkel belletje en ik moet mijn best doen om me niet met een ruk om te draaien.

Het blijft stil. Er klinken geen voetstappen.

Op mijn lip bijtend draai ik me om. De jongen staat in de deuropening, een plastic tas in zijn hand.

Ongemakkelijk kijk ik hem aan. 'Hoi', murmel ik dan en ik probeer niet te doen alsof ik hem op school gezien heb.

Hij draagt dezelfde kleren als hij op school aanhad. Met zijn handen losjes naast zijn lichaam kijkt hij me aan.

Mijn hoofd kan er niet bij dat dit een populaire gast van school is. Iemand die me normaal geen blik waardig keurt en met bitchy barbiepoppen flirt.

Hij haalt zijn hand door zijn golvende haar en wijst naar het boek in mijn hand. 'Iets gevonden?'

Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. 'Nee niet echt.' Eerlijk gezegd heb ik er niet eens naar gekeken.

Weer blijft het even stil. Hij steekt zijn hand uit met het tasje.

Het duurt even voordat ik doorheb dat hij het geeft.

Op mijn wangen verschijnt een blos. Ik slik even. 'Is het een goed boek?'

Zijn ene mondhoek gaat iets omhoog. 'Jawel maar je moet er goed bij blijven, anders snap je het niet.'

Ik knik even en wend mijn blik tot het tasje. 'Dank voor het advies.'

Zijn ogen beginnen te lachen, hoe dat kan weet ik niet. Maar het is echt zo, zijn gezichtsuitdrukking is onbewogen maar ik weet het zeker. Zijn ogen lachen.

Hij bijt op zijn lip en glimlacht zacht. 'Graag gedaan.' Vervolgens loopt hij verder de winkel in. Mij in de war en verbaasd achterlatend.

'Oke.' Mompel ik in mezelf en ik probeer mijn aandacht weer op het boek te vestigen.

Achter me hoor ik de jongen iets pakken, er klinkt een zachte blieb en het klingelen van muntjes. 'Fijne dag.' Klinkt zijn stem. De vrouw zegt niets terug en schuift de muntjes bij elkaar.

Ontspannen draai ik me om naar de vrouw. Ze kijkt geïrriteerd op. 'Ga je nog iets kopen?' Ik schud mijn hoofd en werp een  verlangende blik op het sleutelhangertje op de toonbank.

'Nou.' De vrouw gebaart naar de deur.

Zonder nog iets te zeggen draai ik me om naar de deur maar net voordat ik die open heb klinkt de stem van de vrouw weer.

'Een portemonnee!'

Ik frons en voel in mijn eigen zak. Mijn portemonnee zit veilig in mijn binnenzak.

'Hij is van je vriend.'

Met opgetrokken wenkbrauwen draai ik me om. 'Sorry?'

De vrouw pakt de portemonnee en strekt haar arm naar me uit. 'Die jongen, kun jij hem aan hem geven?'

Ik voel mijn hart versnellen. 'Sorry ik ken hem niet.'

'Maar we gaan morgen 2 weken dicht, anders heeft hij zijn portemonnee niet.'

'Sorry.' Zeg ik nog een keer, terwijl ik mijn bezwete handen in elkaar klap. 'Ik weet niet waar hij woont.'

Ze slaakt een geïrriteerde zucht. 'Ook niet van school ofzo? Jemig.'

Ik zeg niets en schuifel heen en weer. 'We zijn geen vrienden.'

De vrouw rolt geïrriteerd met haar ogen. 'Al waren jullie aartsvijanden, dan nog zou je gewoon die portemonnee teruggeven.'

Ik slik en stap met een zenuwachtige pas naar voren. 'Geef maar, ik kan hem op school geven.'