The love you give

22

POV Julie

Ik draai nerveus heen en weer voor de spiegel. Ik heb een gebreide rok aan met felle kleuren en een bruin jasje met sterren.

Dat leek me toepasselijk.

De zenuwen gieren door mijn lijf als ik beneden de deurbel hoor.

Mijn moeders stem schalt door het huis. 'Hij is er!'

Mijn haren hangen steil over mijn schouders maar ze raken al weer in de war als ik naar beneden ren.

Een tikkeltje hijgend maak ik de deur open. Hij heeft zijn Shakespeare trui aan.

Zijn haar zit door de war en zijn grote handen hangen naast zijn lange lijf, maar het mooist van alles zijn zijn ogen. Ze stralen feller dan de felste ster die ik ooit gezien heb.

Ik blijf doodstil staan en heb pas door dat ik als een debiel naar hem staar als mijn moeder in mijn gezichtsveld verschijnt.

'Natasha.' Ze steekt haar hand uit. 'Levi Smit mevrouw.'

Ik kan met moeite mijn lach inhouden. Mijn moeders ogen kijken hem keurend aan maar dan, eindelijk, stapt ze opzij. 'Aangenaam Levi.'

Ik duw me naar buiten en zwaai naar mijn moeder. 'Bye!'

En gelukkig, godzijdank, doet ze de deur dicht.

Levi glimlacht naar me. Zijn fiets staat tegen het lage muurtje voor ons huis.

'Sorry voor mijn moeder.'

Hij kijkt me eventjes aan en ik zie een onzichtbare glimlach rond zijn lippen. 'Is ze tevreden denk je?'

'Als ze dat niet is is ze gek.' Het floept er zomaar uit.

Als ik bij Levi ben lijkt alles er zomaar uit te floepen.

Hij grijnst. 'Dankje.'

Ik ben blij dat het donker mijn rode wangen verhult.

'Stap maar achterop.' Hij wijst uitnodigend naar zijn bagagedrager. 'Eigenlijk wilde ik je met de auto halen.'

Ik kijk hem vragend aan. 'O ja?'

'Maar aangezien ik nog nooit heb auto gereden vond mijn moeder dat niet zo'n goed idee.'

'Intelligent moeder heb jij.'

Ik sla mijn handen om zijn middel. Ik weet niet waar ik de moed vandaan haal. Maar ik doe het.

De onweerstaanbare neiging me tegen hem aan te drukken word me bijna te veel.

Maar ik weet me te beheersen. Hij heeft alleen een trui aan en ik voel de warmte van zijn huid.

Zijn lichaam werkt als een soort windscherm dus mijn perfect gesteilde haar gaat niet nog verder door de klit.

Als ik af stap zie ik dat dat niet voor zijn haren geld. Ze zitten helemaal door de war en staan recht overeind.

Weer voel ik de neiging op mijn tenen te gaan staan en zijn haar recht te kammen. Maar ik doe het niet. Ik ben niet helemaal gek geworden.

De film glijd volledig langs me heen. Zelfs de titel heb ik niet onthouden.

Zijn strakke kaaklijn en brede schouders zijn veel interessanter dan de leukste scène uit welke film dan ook.