The love you give

20

De telefoon op mijn nachtkastje trilde. Ik was net bezig mijn pyjama broek aan te doen en had mijn ene been onhandig in een pijp.

Maar toen de telefoon trilde liet ik de broek uit mijn handen vallen en rende naar mijn nachtkastje.

Het beeld licht warm op. Levi.

Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik gespannen om me heen kijk. Uiteindelijk neem ik hem op en zeg met strakke stem: 'hoi.'

'Hey.' Door de telefoon klinkt Levi's stem even mooi als in het echt. 'Ben je thuis?'

Mijn mondhoeken krullen op. 'Waar zou ik anders zijn?'

Het blijft even stil. 'Bij je oma.' Klinkt het uiteindelijk overtuigend.

Nu lach ik hardop. 'Bij mijn oma?'

'Ja.' Zijn stem klinkt stellig. 'Je oma is vast zo'n lieve vrouw dat altijd snoepjes geeft.'

'Mijn oma is dood.' Ik proest het bijna uit. Mijn oma is al 4 jaar dood dus heel veel doet het me niet meer.

Levi blijft doodstil en probeert zich te herpakken. 'Dan was ze vast zo'n lieve vrouw.'

Ik knik en besef net te laat dat hij dat niet kan zien. 'Ja dat was ze.'

Ik weet gewoon dat hij triomfantelijk lacht. 'Niet zo lachen.'

Zijn stem klinkt openlijk verbaasd. 'Hoe weet je dat.'

Ik verander van houding en loop glimlachend naar mijn bed. Met een vage glimlach om mijn lippen laat ik me op mijn kussen vallen.

'Wat ben jij aan het doen?' Ik hoop maar dat mijn stem even mooi en glad klinkt als die van Levi.

'Naar de sterren aan het kijken.'

Mijn blik glijd naar het grote raam boven mijn bureau. 'De sterren?'

'Ja, het is helder.'

Er stroomt een warm gevoel door mijn borst. 'Dus jij bent een sterrenmens?'

Hij lacht. 'Een sterrenmens?'

Ik draai me om op mijn buik en lach naar mijn telefoon. 'Jeweetwel.'

'Kijk eens naar buiten.'

Ik sta op van mijn bed en kijk door mijn grote raam. De sterren twinkelen hoog aan de hemel.

'Ja?'

'In het noorden.'

Ik open snel de kompas op mijn telefoon en swipe weer naar het gesprek. Het raam is op het noorden. 'Ja?'

'Zie je die felle ster?'

Ik kijk naar de felle sterren. 'Welke?' Ik zie er wel een stuk of 20.

Hij grinnikte. 'Helemaal bovenin.'

Het fascineert me dat we allebei naar dezelfde hemel kijken. 'Ik zie er heel veel.'

Hij lacht weer. 'Links is een rijtje met sterren. De kleine beer. Het uiterste daarvan is de felste. Die bedoel ik.'

Mijn ogen zoeken door de hemel maar ik ontdek niets. 'Aha.' Zeg ik vaag.

Zijn lach bereikte mijn oren. 'Jaja. Nou die ik bedoel dat is de poolster.'

Ik loop rond in mijn kamer en knijp hard in mijn telefoon.

'Slapen!' Mijn moeder haar stem galmt door mijn kamer.

Snel leg ik mijn hand op de telefoon. En ik roep betrapt terug: 'Ik ga al!'

Levi heeft het blijkbaar toch gehoord want hij zegt. 'Was dat je moeder?'

Ik kruip in mijn bed en trek de dekens over mijn hoofd. 'Nee mijn oma.'

Daarop volgt weer een volle lach. Ik krijg er plezier in hem aan het lachen te maken. Het geeft een me een fijn gevoel.

Mijn stem klinkt gedempt onder de deken. Bij hem klinkt het getoeter van een auto. 'Ben je buiten?'

Weer een lach. 'Nee de muren hier zijn gewoon dun.'

Het warme gevoel in mijn borst zwelt op terwijl ik me voorstel hoe Levi ook op zijn bed ligt.

'Heb je nog huiswerk voor morgen?'

Ik schrik op uit mijn gezwijmel en probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen.

'Huiswerk? Nee, ik bedoel ja. Vast wel.'

Een zachte grinnik. 'Dat klinkt niet alsof je het gedaan hebt.'

Ik rol met mijn ogen. 'Jij wel dan?'

Het blijft even stil en ik zie voor me hoe hij zijn wenkbrauw optrekt. 'Denk je dat nou echt?'

Ik krijg een domme lach niet van mijn gezicht af. 'Nee.'

'Mooi zo, want anders ken je me dus echt niet.'

Die woorden boren onbedoeld een gat in mijn borst. Ik kén hem ook helemaal niet.

Het blijft doodstil.

'Waar woon je eigenlijk?' Is dat een gekke vraag? Aagh. Natuurlijk is dat een gekke vraag. Debiele creep die ik ben.

'Mastenpoort laan 87 in flat A.'

Zonder na te denken zeg ik: 'leuk.' Maar dan dringen zijn woorden tot me door.

Een oude vriendin woonde aan de andere kant van die buurt. En het is er alles behalve leuk.

Allemaal lekke, schimmelende flatten en criminelen.

'Nou dat valt ook wel mee.' Zegt hij. Zijn stem is geamuseerd.

Mijn wangen kleuren een beetje roze. 'Nou ja, je weet wat ik bedoel.'

Aan zijn kant van de telefoon klinkt nu ook een damesstem. 'Levi met wie ben je zo lang aan het bellen? Ik dacht dat alleen meisjes dat deden.'

Er klinkt een onverstaanbaar gemompel en een deur die dicht slaat.

'Dus dat was je moeder?' Je kunt die grijns op mijn gezicht gewoon horen.

'Nee mijn oma.'

Ik schiet in de lach. Een harde gierende lach en ik krijg bijna geen lucht meer.

Daardoor hoor ik bijna niet hoe Levi ook in de lach schiet. Bijna. Maar ik hoor het net wel.

En zijn lach is zo warm en mooi dat ik spontaan stil val. Ik luister naar zijn lach en de klank dringt tot diep in mijn botten.

'He?' Vraagt Levi.

Ik weet niets te zeggen. 'Slaaplekker.' Zeg ik dus maar uiteindelijk.

Hij lacht zachtjes. 'Slaaplekker.'

En dan is het doodstil.