The love you give

32

We liggen een uur naast elkaar op mijn bed ijs te eten en te praten. Ik onder de dekens en hij erop. Ik ben allang vergeten dat ik het koud had. 

Na een tijdje springt hij op van het bed en haalt nog een boek uit zijn tas. 

'De weeffout in onze sterren. Hoe toepasselijk.' Ik glimlach naar hem en probeer op het boek te letten in plaats van de persoon die het vast houd. 

Dat mislukt jammerlijk. Hij heeft zijn rode shakespeare trui uitgedaan. En staat nu in een simpel wit shirt met het boek te zwaaien. 

Zijn ogen zijn zo donker dat ik er volledig ik kan verdwijnen. Achter hem, op mijn bureau, brand mijn oude nachtlampje. 

Weer zoiets wat echt super raar is maar hij niet gezien lijkt te hebben. 'Ik ga je voorlezen.' Besluit hij. 

'Wat?' Weer glimlach ik ongelovig. 'Horen we geen films te kijken?' 

Hij rolt met zijn ogen en ploft weer op het bed. Er zit 5 centimeter lege ruimte tussen onze beide lichamen. 

Het is een koude lege 5 centimeter en ik wil met alle liefde die afstand overbruggen. Maar hij lijkt die express te bewaren dus doe ik er niets aan. 

'Wie zijn niet cliché weet je nog?' 

Ik grinnik. 'Je wilt me echt voor gaan lezen? Er is een kans dat ik in slaap val he?' 

Stiekem heb ik er heel veel voor over om hem te horen voorlezen, al is het mijn nederlands opdracht. 

Zijn stem is zo warm en gekmakend dat hij voor mijn part de hele nacht mag doorpraten. 

Zodra hij is begonnen weet ik dat ik in slaap ga vallen. En dat idee staat me eigenlijk helemaal niet aan. 

Als ik slaap snurk ik en hangt mijn mond open. Misschien kwijl ik zelfs. 

Ik bekijk zijn donkere postuur. Zijn warme ogen en sterke armen. Ik denk niet dat ik me ooit zo compleet en volmaakt heb gevoeld. 

En met die gedachten val ik zoals ik al voorspeld had. In slaap. 

~

Ik weet niet waar ik wakker van word. 

Mijn hoofd ligt op Levi's schoot en als ik door mijn wimpers gluur zie ik dat hij nog niet slaapt. 

Zijn ogen bekijken mijn gezicht en ik voel hoe zijn duim op mijn rug heen en weer gaat. 

Ik sluit mijn ogen weer en geniet van de tintelingen op mijn huid die zijn duim achterlaat. 

'Je bent wakker.' Zegt zijn schorre stem. 

Ik doe mijn best mijn glimlach te verbergen. 'Ja.' 

Ik geloof dat ik even wegdoezel maar weer word ik wakker. 'Hoor je dat ook?'

Hij schud zijn hoofd. 'Wat?' 

Ik kijk voorzichtig om me heen. 'Volgensmij hoorde ik voetstappen.'

Zijn hoofd word een klein beetje rood terwijl hij me langzaam overeind zet. Zijn grote handen leggen mijn hoofd op zijn schouders. 'Ik was een beetje afgeleid.'

Ik kan niet anders dan eveneens blozen. 

Maar het moment word ruw onderbroken door mijn kamerdeur die met een keiharde klap open vliegt.

Er klinkt een geschrokke kreet en dan worden we verblind door fel licht. In de deuropening staat mijn moeder met haar hand op het licht knopje. 

Haar mond staat wagenwijd open en haar ogen lijken drie keer zo groot te worden als ze me ziet. 'Jullie Muller.' 

Haar stem is ijskoud en angstaanjagend kalm. 'Julie Muller en een jongen.'