The love you give

6

Ik zet mijn felrode omafiets in het fietsenrek en ren naar binnen.

Het is langzaam begonnen met miezeren.

Afwezig strijk ik mijn bloesje glad.

'Julieeee!' Klinkt het verderop.

Ik loop snel naar Isabel toe en werp een verlangende blik op haar hoody. Die heb ik nu echt nodig.

Isabel is het normaalste kind dat ik ken. Ze houd niet van lezen, wel van pizza, draagt hoody's en heeft bijna alle films op Netflix al gezien.

Misschien vind ik haar daarom wel zo aardig. We compenseren elkaar een beetje.

'Geschiedenis', zucht ze wanhopig. 'Zo vroeg?! De docenten hier denken echt nooit aan hun medemensen hier.'

Ik glimlach en veeg de druppels van mijn bril.

~

De aula zit stampvol leerlingen en buiten regent het nog steeds.

Het water tikt onafgebroken op het dak.

Isabel en ik hebben onze eigen zespersoons tafel geclaimd en kijken toe hoe de laatste mensen om een tafeltje vechten.

'Nou vertel eens' Vraagt Isabel terwijl ze intussen de klitten uit haar natte haren probeert te halen.

'Wat?' Ik schrik op uit mijn gedachten.

'Over gister.' Verduidelijkt ze terwijl ze een grote hap van haar gevulde koek neemt.

Ik haal mijn schouders op en kijk weer naar mijn Frans boek dat voor me op tafel ligt voor het geval ik toch nog wil gaan leren voor de so het volgende uur.

'Ik had wel een leuk boek gezien maar iemand anders wilde die ook.'

Haar wenkbrauwen schieten omhoog. 'Bookfight wauw.'

Ik leun achterover en kijk naar het groepje meisjes dat gehaast hun make up opnieuw doet.

'Ingewikkeld, laat maar.' Ik zucht.

Isabel rolt met haar ogen. 'Er is iemand een beetje chagrijnig vandaag.'

'Hm', mompel ik. Mijn blik gaat naar het groepje jongens naast de meisjes.

Een paar fluiten als een meisje haar mascara laat vallen.

Ik ken er een paar van gezicht maar de meeste niet.

'Kijk!' Isabel wijst lachend naar de jongens. Ze hebben hun blikjes frisdrank op elkaar gestapeld en gooien er met een gum naar.

Ik mompel iets waarin je 'sukkels' en 'grappig' kunt horen.

Mijn blik valt op het ding vlak naast de stapel. Het is een boek.

Mijn wenkbrauwen vormen een streep. Op de coole jongens tafel ligt een boek?

Het is een rood boek. Mijn hart klopt ineens in mijn keel en mijn ogen speuren de jongens af.

Zou het? Als ik de jongen uit de boekhandel zie wil ik ter plekke door de grond zakken.

Ik knijp mijn ogen dicht en zak onderuit in mijn stoel.

Het zweet breekt me uit. Wat doet hij daar in hemelsnaam?

Met op elkaar geperste lippen smijt ik mijn boeken in mijn tas.

Ik trek Isabel overeind en sleur haar mee de overvolle hal in.

Pas bij onze kluisjes blijf ik staan. Ik leun hijgend tegen de muur.

Mijn hoofd zit vol met plotselinge scenario's en ongeloof en irritatie strijden om de eerste plek.

'Shit. Shit. Shit.'

Isabel haar ogen zijn wijd opengesperde en haar rugzak staat nog open. 'Kun je me de volgende keer even waarschuwen als je zoiets doet?'

Ik sluit nog eens mijn ogen en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Niets aan de hand. Hij zag me niet. En hij herkent me waarschijnlijk niet.

Geen reden voor paniek. Ik veeg mijn haar uit mijn gezicht en glimlachte naar Isabel. 'Ik was even in paniek hoor.'

Het beeld van de jongen uit de boekenwinkel die breed lachend achterover leunde in de aula, die nonchalant naar een meisje keek en een populaire jongen op zijn schouder sloeg kreeg ik de rest dag niet meer uit mijn hoofd.