The love you give

18

Hij staat naast mijn kluisje. Mijn boek in zijn hand en volkomen op zijn gemak.

Ik doe mijn kluisje open en kijk hem vanachter het deurtje aan. 'Hey.'

Hij lacht en geeft het boek. 'Alsjeblieft. Het is veel beter dan ik dacht.'

Er maakt zich een raar gevoel los in mijn binnenste. 'Dankjewel.' Ik knijp mijn lippen op elkaar om een brede glimlach te verbergen.

'Zie ik je vanmiddag weer?' Ik knik en stop de boeken voor de rest van de dag in mijn tas.

'Welk vak heb je?'

'Frans.'

Met een hoffelijke buiging gebaart hij naar de hal. 'Laat mij u begeleiden.'

Ik geef hem een stomp met mijn elleboog en loop met hem mee. 'Doe normaal.'

Weer kijken een paar mensen ons verbaasd aan.

Ten teken van overgave steekt hij zijn handen in de lucht. 'Wat u maar wilt.'

Nu kan ik mijn lach niet meer inhouden. Ik proest het uit en loop met hem mee naar mijn lokaal.

Voor de deur blijft hij staan. 'Tot vanmiddag.'

Als ik naar binnenloop voelt het alsof ik zweef. Ik kan niet stoppen met glimlachen.

Met totaal niet bewust van de hele klas die me aankijkt neem ik plaats achter mijn tafel.

'Je vind hem dus echt wel leuk.' Fluistert Isabel.

Ik bijt op mijn lip en doe mijn best een normaal gezicht te trekken. 'Misschien een heel klein beetje.'

*

Ik draal wat heen en weer bij mijn kluisje en kijk hoe de hal langzaam leegstroomd. Dan pas zie ik hem, hij staat tegen een deurpost geleund en kijkt me glimlachend aan.

'Hé.' Weer krijg ik dat gekke gevoel in mijn maag, het maakt me zenuwachtig maar is ergens ook opwindend.

In zijn hand rinkelen zijn fietssleutels. 'Dus je hebt je gekke loophobby maar even opzij gezet?'

Hij houd zijn hoofd schuin en doet alsof hij diep nadenkt. 'Je kunt met een hobby natuurlijk ook overdrijven.'

Ik sla mijn tas over mijn schouder en loop met hem mee naar buiten. 'Oja?' Het zonlicht verwelkomt ons hartelijk.

'Ja.' Hij knikt sirieus. 'Als ik naar school zou lopen zou ik daar een uur over doen.'

Ik probeer een even sirieus gezicht te trekken maar aan Levi's twinkelende ogen te zien mislukt dat jammerlijk.

'Hoe weet je dat?'

Hij stopt zijn handen in zijn zakken en kijkt me aan. 'Hoe weet ik wat?'

Het onmiskenbare gevoel van euforie nesteld zich in me. 'Dat je er een uur op loopt.'

Zijn blik schiet even weg en hij duwt met de punt van zijn schoen tegen de grijze tegels van het schoolplein.

Mijn gezicht splijt zich open in een plagende grijns. Ik huppel een stukje vooruit. 'Ik wist het wel, je bent wel een paar keer naar school gelopen. '

Hij rolt met zijn ogen en rent me achterna. 'Misschien.'