The love you give

28

Met ongewone snelheid loop ik naar binnen. Het winkelbelletje rinkeld luid maar zoals gewoonlijk kijkt de oude vrouw achter de toonbank niet op.

Julie heeft haar jas op een van de oude stoelen achterin de winkel gelegd en komt nu als een stralende zon naar me toe gelopen. Dat is nog de beste omschrijving: stralende zon. Ik zou niet weten hoe je als een stralende zon kan lopen maar zij doet het zonder twijfel.

Haar gele bloesje met rode bloemetjes en donkergroene broek zijn vreemd vrolijk in de saaie bruine winkel.

Haar haar hangt los in haar nek en ze kijkt opgewekt door haar ronde bril. 'He.' Zeg ik ter begroeting en ik doe mijn best niet te veel naar haar te staren.

Ik geloof niet dat ze zich ooit realiseerd hoe mooi ze wel niet is.

Ze draait een rondje en ploft neer op een van de stoelen. 'Dit is wel beter dan buiten staan he.'

Ik kan niet anders dan knikken. 'Zo veel luxer.' Zeg ik en ik wijs naar de oude stoel waarop ze zit. Het ding valt bijna uit elkaar. 

Ze rolt met haar ogen en wijst naar een termoskan voor haar op de tafel. 'Neemt u maar plaats heer, in mijn eigen restaurant.' 

Ik glimlach en plof op de stoel naast haar. 'Het is me een eer.' 

Met een vlugge blik op de spiegel achterin de kamer probeer ik mijn haar te fatsoeneren. Door de wind staat het alle kanten op. 

Ze kijkt me nauwlettend aan. 'Wat?' Zeg ik uiteindelijk. 

Op haar gezicht breekt weer een glimlach door die het midden houd tussen een uitdagende grijns en een verlegen lachje. Ze haalt haar schouders op. 

'Je bent raar.'

Ik doe mijn mond open om iets te zeggen en klap hem daarna weer dicht. 'Waarom ben ik raar?' 

Ze rolt met haar ogen draait heen en weer op haar stoel. 'Je verrast me elke keer weer.'

Ik kijk haar uitdagend aan. 'Ik neem aan dat ik dat maar als een compliment moet opvatten?'

Ze knikt en wijst naar het boek wat voor ons op tafel ligt. 'De weeffout in onze sterren, John Green. Gelezen?'

Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Ik ken het wel.'

Met gespeelde verontwaardiging slaat ze me op mijn arm. 'Je hebt het niet gelezen?'

Ik grinnik verontschuldigend. 'Sorry.' 

'Dat kun je wel zeggen ja. Het is een klassieker. Een van de weinige boeken die terrecht is beordeeld op geweldigheid.'

'Geweldigheid?' 

Ze lacht weer zachtjes. 'Ja, geweldigheid.'

'Jou woordenschad is vol van verassingsheid.' 

Ze rolt met haar ogen en trekt aan de mouw van mijn trui. 'Ben je me nou belachelijk aan het maken?' 

Het lukt me niet een belachelijke grijns van mijn gezicht te poesten. 'Ik zou niet durven.' 

'Maargoed. Deze ga je dus echt wel lezen.' 

Ik pak het boek voorzichtig van haar aan en kijk naar de versleten kaft. 'Is ie van jou?'

Ze knikt. 'Helemaal zelf verslonden. En het is trouwens raar dat je het niet kent. Jij bent hier toch het sterrenmens?'