POV Julie
Ik wist dat er iets niet klopte toen voordat ik de sleutel in het slot kon steken mijn moeder de deur open deed. Mijn moeder was thuis en aan het tv te horen mijn vader ook.
Maar op dat moment kon het me eerlijk gezegd niets schelen. Ik had leukere dingen om over na te denken. Levi bijvoorbeeld.
Ik kon het beeld van zijn pikzwartte ogen die me nieuwschierig in zich opnamen niet van mijn netvlies krijgen.
Met het besef dat er nog een berg huiswerk op me te wachten lag sprintte ik naar boven.
'Julie!' Mijn moeders stem was grauwer dan ik me kon herrinneren.
'Ja?' Ik wilde gewoon naar mijn kamer. Mijn huiswerk afraffelen en verdrinken in mijn eigen dromen of een goed boek.
'Je moet even komen.' Met angst in mijn hart ging ik de dingen af die ik de afgelopen dagen zonder toestemming van mijn ouders gedaan had.
Ik glimlachte toen ik bedacht waarom ik al die dingen gedaan had. Mijn moeders angstige ogen en bezorgde blik drongen nog steeds niet tot me door.
'Wat?' Dit werd hoe langer hoe vervelender.
'Je vader en ik moeten met je praten.'
Het is raar om te bedenken dat wanneer dat zinnetje gezegd word je automatisch denkt aan het feit dat je ouders gaan scheiden. Het is gewoon zo in je hoofd gestampt dat er na dat zinnetje in je hoofd een lampje gaat branden.
Zelfs als het zoals in het geval van mijn ouders nergens op slaat. Ik geloof dat er geen gelukkiger gezinnetje bestaat dan die van ons.
Met desondanks schoten er tranen in mijn ogen. 'Jullie gaan scheiden?!'
Ik kreeg het idee dat ik door de aarde aan het zakken was.
Nu was het mijn moeders beurt om tranen in haar ogen te krijgen. 'Wat? Nee schatje! Natuurlijk niet!'
En toen pas drong het besef tot me door dat ik:
1 De hoop op een goed fatsoenlijk gesprek verpest had met mijn overhaastte conclusie,
2 Mijn moeder nog steeds probeerde niet in huilen uit te barsten,
3 Er dus iets heel ergs aan de hand moest zijn.
Trots op mijn eigen conclusie keek ik weer op naar mijn moeder. 'Wat is er dan?'
'Papa's broer zijn kindje is heel erg ziek.'
Ik wilde met alle macht dat de tranen me na die woorden over de wangen liepen. Dat ik dat neefje of nichtje heel goed kende en dat het voelde alsof ik mijn niet bestaande zusje verloor.
Maar ik kende mijn vaders broer helemaal niet. Hij kende mij niet en ik kende zijn kind al helemaal niet.
Ik geloof dat de ouders ruzie hebben. Maar zeker weet ik het niet. Ik ken ze gewoon niet. 'Shit mam.'
Ze knikt. 'Papa gaat naar Argentinië.'
Mijn hart bonsde ineens drie keer zo snel. 'Wat?'
Ze knikte rustig. 'Dit leek papa een goede situatie het bij te leggen.'
Mijn wenkbrauwen zakte langzaam naar beneden. Dit leek mij eerlijk gezegd de slechste situatie om een ruzie op te lossen. Maar als mijn vader dat wilde dan moest hij dat maar doen.
'Je snapt vast wel dat papa het belangrijk vind zijn nichtje nog een keer te zien.'
Ik knikte overtuigend mijn mijn hoofd en schuifelde langzaam naar de deur. 'Is goed.'
JE LEEST
The love you give
Teen Fiction{Nederlands} Julie houd van lezen, van schrijven en alles wat daarmee t maken heeft. Ze heeft een grote obsessie met tweedehandsboeken en als je aan haar beste vriendin zou vragen hoe ze haar zou omschrijven zou ze aan twee woorden genoeg hebben: Ko...
