The love you give

24

POV Levi

Ik had haar gekust. Ik had haar gekust. Ik had haar echt gekust.

Mijn lippen waren nog steeds warm, en ik voel haar lippen nog steeds op de mijne. Zacht en voorzichtig.

Ik heb in mijn leven een paar meisjes gezoend. Wel een heleboel paar. Maar niets is te vergelijken met dit.

Dit wonderlijke gevoel dat je vliegt. Haar lippen leken me volledig te verzwelgen.

Ik storm onze flat binnen en spring met twee treden tegelijk de trap op.

Mijn moeder zit op de bank en de luide stemmen van het tv schallen door onze kleine woonkamer.

Ze draait zich om en kijkt me aan. Een belachelijke grijns splijt mijn gezicht in tweeën.

Haar wenkbrauwen schieten omhoog. 'Ging jij niet naar een vriend?'

'Ik hou van je mam.' Zeg ik en ik ren naar mijn kamer. De opgewonden kreten van mijn broertje zijn daar een beetje gedempt.

Mijn hart kan niet meer tot rust komen. Ik wil haar bellen, haar stem horen en haar nog een keer zoenen. Nog honderd keer.

Het duurt even voordat ik het kan opbrengen haar echt te bellen maar zodra ze opneemt weet ik niet meer wat ik wilde zeggen. Ik weet helemaal niets meer.

'Julie.' Zeg ik uiteindelijk.

Ze blijft stil en ik hoor haar ademhaling. Die gaat snel en oppervlakkig.

'Wat ben je aan het doen?' Ik weet niets anders te zeggen.

'Dromen.'

Ik glimlach en kijk naar de sterren die vanuit mijn kamer net te zien zijn.

'Ik doe mee.'

'Wat?' Ze klinkt in de war en verbaasd.

'Dromen.'

Haar opgewekt lach klettert door telefoon. 'Ik weet dat je raar bent, maar zó raar?'

'Oké hier komt ie.' Ik laat me achterover op mijn bed vallen en sluit mijn ogen.
'Ik droom over een mooi strand op een warme lentenavond. Maak maar af.'

Ze blijft even stil. 'Je ziet alle sterren en er klinkt zachte muziek.'

Er sluipen allerlei ideeën door mijn hoofd. 'We zijn er samen en het is zo warm dat we nog kunnen we zwemmen.' Zeg ik uiteindelijk.

Dat lijkt me de onschuldigste gedachte.

Ze lacht weer. Ik zou een moord doen voor haar lach. Ik zie voor me hoe er pretlichtjes in haar ogen verschijnen.

'Ohja?' Vraagt ze. 'Gaan we alleen zwemmen?'

Mijn wangen worden vuurrood terwijl ik een nonchalant antwoord probeer te verzinnen. Mijn normale welbespraaktheid laat me volledig in de steek.

'Wat jij wil.'

Ik hoor haar bijna glimlachen. 'Slaap lekker Levi.'

'He wacht nog even.' Ik schiet overeind. Het idee dat ik haar stem nu al moet missen is me te veel. 'Ik heb je boek uit.'

'Dus we zijn niet meer op het strand?'

'We zijn in de toekomst. Morgen om precies te zijn.'

Ze lacht weer. 'Dat is ook leuk.'

Ik knik overtuigend. 'Ja, morgen word geweldig.'

'Waarom?'

Ik probeer het verlangende gevoel in mijn borst te negeren. 'Ik geef jou je boek terug en dan kus je me.'

Haar lach stopt niet en om die reden kan ik ook niet stoppen met glimlachen.

'Dat was een niet een hele subtiele schets van de toekomst he?'

Ik ben echt de onhandigste jongen die er is. Echt waar. Maar ze lacht nog steeds, dus maakt het me niet uit.

'Nee.' Hikt ze. 'Maar wel een hele fijne schets.'

Ik denk aan haar lippen op de mijne en staar naar de telefoon. 'Daar hou ik je aan.'