The love you give

17

Ik geef haar het boek en zwaai als ze naar haar fiets loopt. Halverwege kijkt ze om.

Ik sta nog steeds opdezelfde plek en staar naar haar rug.

'Ga jij niet?' Vraagt ze.

Ik glimlach en draai me om. Dan gaan we weer beide onze eigen weg.

*
POV Julie

Als ik naar school fiets heb ik een gek gevoel in mijn buik.

Het voelt alsof mijn voeten boven mijn hoofd zweven en mijn hart ergens in mijn voorhoofd klopt. Niets is meer normaal.

Mijn mondhoeken lijken niet meer naar beneden te kunnen en als ik mijn ogen sluit val ik weg in een zacht dons gevoel.

Isabel komt me tegemoet. Haar telefoon trilt in haar zak. 'Ja zeg, mag ik weten wat er zo leuk is?'

Ik haal mijn schouders op en probeer te voorkomen dat mijn mondhoeken nog verder omhoog gaan.

Aan Isabels gezicht te zien is dat niet gelukt.

Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. 'Is het met die jongen?'

Ik voel mijn hart in mijn slaap bonzen en nu kan ik het niet tegenhouden, ik lach breeduit.

Ze klapt opgewonden in haar handen. 'Ik wist het. Het is die knappe nieuwe.'

Ik rol met mijn ogen en trek haar mee de hal in. 'Ik vind hem aardig, meer niet.'

Ze maakt overdreven smak geluidjes en knippert snel met haar wimpers. 'Jaja, dat komt nog wel.'

'Ssst.' Ik leg mijn vinger op mijn lippen.

Een paar van de jongens van de coole boys squad lopen langs.

En dan pas merk ik wat er veranderd is. Ik ben niet meer onzichtbaar, of niet belangrijk.

Ik ben een beroemdheid. Ze houden hun pas in en fluiten. 'Hé Juliee!'

Ik voel me ineens verschrikkelijk opvallend in mijn bruine trui met strikjes en mijn groene rokje.

Iedereen kijkt me aan. Niemand uitgezonderd.

Ik weet me geen houding te geven. Isabel trekt allebei haar wenkbrauwen op en draait zich om.

Zonder iemand aan te kijken rennen we ons lokaal in.

We kijken elkaar op hetzelfde moment aan. En precies tegelijk proesten we het uit. Onze schouders schokken heen en weer.

'Woehoe.' Isabel stompt met haar vuist in de lucht. 'We zijn famous!!'

Maar toch voelen we allebei die achterdocht en ineens betwijfel ik of ik nog wel zonder vele blikken rustig mijn boek kan lezen.

Een beetje vrolijk maar ook in verwarring nemen we plaats aan onze tafeltjes.

Als de bel weer gaat rennen we de hal op, opgelucht om uit het benauwde lokaal te zijn.

In de aula zit nog bijna niemand, dus ploffen we neer aan ons vaste tafeltje. 'Snicker?' Vraagt Isabel en ze loopt vlug naar de kantine.

Ik blijf alleen achter. Een paar leerlingen herkennen me maar gelukkig lopen de meeste gewoon voorbij, ik krijg niet meer rare blikken dan normaal.

Pas als de coole boys Squad de aula terroriseert (zo kan ik het wel noemen) veranderd er echt iets.

Levi loopt ergens in het midden. Zijn ogen glijden over de aula heen en blijven hangen op mij.

Hij glimlacht voorzichtig. Ik knik bijna onmerkbaar terug.

In zijn hand houd hij mijn boek. Dat geeft me zo'n vreemd gevoel dat het lijkt alsof mijn borst ontploft.

Isabel valt naast me neer. 'Snicker!' Roept ze. Maar mijn aandacht is nog steeds bij Levi.

Hij heeft zijn Shakespeare trui aan en zijn haar zit door de war.

'Hé.' Isabel stoot me aan. 'Ze wijzen naar je.'

Dan valt mijn blik op de andere jongens die grijnzend van mij naar Levi kijken. Nu ben ik ineens niet meer raar.

Er gaat een steek door mijn borst. Eerst was ik niet goed genoeg voor hen en nu weer wel. Die lui zijn echt gek.

Dan komt er een meisje langs, op haar hogen hakken trippelt ze naar ons toe. 'Als je zo denkt de aandacht te krijgen ben je nog fouter dan ik dacht.'

Ze gooit haar haar over haar schouder en verdwijnt in de menigte.

Isabel steekt haar middelvinger op. Totaal overrompelt kijk ik haar aan. 'Wát zei ze nou?'

Isabel rolt met haar ogen. 'Jaloerse kreng.' De aula is weer rustig.

Ik slik en pak mijn boek en dan pas voelt het weer goed. Mijn hart komt een beetje tot rust en er is niemand die nog gek doet.

Opgelucht laat ik mezelf wegglijden in mijn boek. Daar is alles tenminste nog normaal.