The love you give

4

POV Levi

Ik weet niet meer waarom ik naar het oude winkeltje vlakbij mijn oude huis ben gegaan.

Toen ik klein was kocht mijn oma er altijd boeken voor me. Maar vaker dan 5 keer kan ik er niet geweest zijn.

De tweedehands kast achterin trok mijn aandacht. Dat kwam vooral omdat ik de boeken voorin niet kon betalen.

Het was stil in de winkel, vredig stil. Misschien was dat de reden dat ik zo lang bleef dralen.

~

Ik trek mijn kraag nog iets verder omhoog terwijl ik stevig doorstap.

Mijn gedachten gaan naar de winkel en het meisje met de rood bruine haren. De bril de ze ophad maakte de sproeten rondom haar neus groter.

Ik kan me niet echt een beeld van haar vormen. Ze had een zachte stem maar leek zo eigenwijs als een eekhoorn.

Geïrriteerd schud ik mijn hoofd. Wat maakt het uit?

Het rode boek past niet in mijn broekzak dus hou ik het in mijn hand.

Ik hou ervan om te lopen. Het gevoel van onafhankelijkheid is fijn, ik hoef geen rekening te houden met wegen of paden. Ik kan gewoon mijn eigen weg kiezen.

Nu loop ik over de stoep en werp een blik op mijn horloge. Mama zal niet blij zijn dat ik weer laat thuis ben.

Vlak voor de deur van ons nieuwe appartement blijf ik hijgend staan. De lift in de flat waar we nu inwonen bleek al jaren kapot te zijn. Maarja, gekocht is gekocht he.

Als ik op de bel druk hoor ik die binnen afgaan. De deur is binnen een paar seconde open.

'Levi!' Mijn moeder zet haar handen in haar zij en kijkt me boos aan. 'Je zou op tijd komen!'

Ik wurm me langs haar heen en mompel een sorry.

Binnen is het koud en ik laat mijn jas aan terwijl ik neerplof op mijn bed.

In het kleine kamertje is niet eens plaats voor een bureau.

Aan de andere kant van de muur hoor ik mijn broertje gamen. Zijn opgewonden kreten galmen door het huis.

Met een zucht open ik het boek. Er zit een papiertje in.

Alle lezers van dit boek, hier graag uw naam:

Er staan een stuk of 20 namen. Eigenlijk wel een leuk idee.

Ik graai op mijn nachtkastje naar een pen maar aarzel. Het zijn voornamelijk vrouwennamen. Er staat maar een mannennaam bij en aan het handschrift te zien is het een oude man.

Ik zou willen dat ik zo'n handschrift heb. Het zijn krullige letters met mooie hanenpoten.

Ik staar weer even naar het papiertje. Tenslotte schrijf ik dan toch mijn naam.

Levi Smit

Mijn kleine, lelijke handschrift valt helemaal uit de toon tussen alle mooie sierlijke krul letters.

Maar ik haal mijn schouders. 'Eten!' Klinkt mijn moeders stem.

Ik sla het boek dicht en loop naar de keuken. Mijn broertje zit al aan tafel, met zijn 10 jaar lijkt hij eerder 12.

Hij is stiekem aan het gamen. Zijn telefoon onder de tafel licht onregelmatig op.

'Hoe was je dag?' Mijn moeder zet een enorme dampende pan met stamppot op tafel.

Ik haal mijn schouders op. 'Prima, ik ben nog even langs de boekhandel geweest.'

Ze fronst even haar wenkbrauwen en kijkt dan naar mijn broertje. 'En de jouwe Alex?'

Hij haalt achteloos zijn schouders op. 'Helemaal top.'

Daarna blijft het weer stil. Je hoort alleen het gesmak van Alex.

De wallen onder mijn moeder haar ogen vallen extra op in het schaarse licht van de oude lamp boven ons.