The love you give

25

POV Julie

Ik kan er niets aan doen dat ik die morgen 2 keer zo lang als normaal naar de spiegel sta te staren.

Eerst doe ik een staart in, dan toch een vlecht en uiteindelijk laat ik het los.

Daarna fiets ik zo snel als ik kan naar school. Ik ben nerveus. Maar waarom? Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik nerveus ben.

Mijn maag buitelt heen en weer en mijn hart bonkt onregelmatig.

Als ik de hallen inloop en hem zie staan stokt mijn adem even.

Zijn bruine ogen twinkelen en in zijn linkerhand heeft hij een boek geklemd.

Met een brede glimlach loop ik naar hem toe.

'Hi.' Zeg ik. Ik heb een droge keel en mijn blik schiet heen en weer tussen zijn volle lippen en brede schouders.

Hij zegt geen groet terug. Zonder verder iets te zeggen buigt hij zich voorover.

Zijn ene hand pakt de mijne en zijn lippen zijn op een paar centimeter van de mijne.

Ik weet niet wat me bezielt maar ik grijp zijn andere pols vast en druk mijn lippen snel op die van hem.

Me totaal niet bewust van de 'oehhs' en 'aaahs' van de leerlingen achter ons kijk ik naar hem op.

'Goeiemorgen.' Zegt hij zacht en op zijn gezicht verschijnt een lome grijns.

Een gekmakende grijns.

Hij lijkt me nog even diep aan en pakt mijn hand dan stevig vast. 'Op naar Wiskunde.'

Mijn ogen worden groot. 'Hoe weet je dat?'

Zijn ene mondhoek krult op. 'Ik heb zo mijn methodes.'

Ik klap mijn net opengevallen mond snel dicht.

'Is dat je standaard versiertruc?'

Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en kijkt me schuin aan. 'Werkt het?'

En dat zorgt ervoor dat ik weer in de lach schiet. Ik kan het niet tegenhouden.

Hij knipoogt. 'Ik wist het wel.'

Ik geef hem een zachte tik tegen zijn arm. 'Wat ben je toch geweldig.'

Hij grijnst. 'Weet ik.'

Die grijns doet allerlei rare dingen met me. Ik krijg het warm en mijn buik trekt samen. En uiteindelijk lach ik zelf ook. Die grijns is verslavend.