POV Levi
Ze zit voorover, haar rood bruine haren vallen voor haar gezicht.
Ze is volledig in de ban van haar boek en ziet me niet.
Om haar heen lopen kinderen heen en weer maar ze lijkt ze niet op te merken.
Het is twee dagen geleden dat ze aan ons gesprek een ruw einde maakte.
Het is nu de eerste keer dat ik haar weer zie.
Af en toe wijst iemand naar haar lichtblauwe broek met wijde pijpen en vervolgens naar haar boek.
Maar zelfs de lachjes die volgen lijken haar niet te deren. Ze leest onverstoorbaar door.
Mijn eigen boek ligt voor me op tafel. De jongens om me heen zijn er wel aan gewend.
Op de een of andere manier intrigeert haar houding me.
Hoe ze zich voorover buigt en haar haren achter haar oog strijkt. Hoe ze met haar vinger over de bladzijde glijd.
Mick stoot me aan. 'Waar staar jij naar?' Ik zeg niets en gebaar naar Julie. 'Ken je haar?'
Hij haalt zijn schouders op. 'Nog nooit gezien.'
Ik vraag me af hoe je haar kan missen. 'Geen insta ofzo?' Probeer ik nog.
Hij draait zich lachend om. 'Ze ziet er niet uit alsof ze insta heeft.'
*
Ze staat voor haar kluisje. Naast haar staat een meisje dat ik vaag ergens van ken.
In een plotselinge opwelling loop ik naar haar toe.
Haar ogen beginnen te twinkelen als ze me ziet maar haar benen doen geschrokken een stap achteruit.
Even blijf ik aarzelend staan. 'Hé Julie.'
Het meisje naast haar zend Julie een knipoog en verdwijnt in de menigte.
'Ja?' Ze klinkt achterdochtig.
Ik stop mijn handen in mijn zakken en zet een stap achteruit. 'Sorry, ik weet niet wat ik wilde zeggen.'
Haar ogen schieten naar de mensen om ons heen. 'Iedereen kijkt.' Haar wangen kleuren schattig roze.
Schattig? Waar zit ik met mijn hoofd?
Een lome grijns siert mijn lippen. 'Maakt het je uit?'
Ze moet daar even over nadenken. Uiteindelijk drukt ze haar ronde bril op haar neus en glimlacht.
'Nee.'
Ik knik haar toe en doe aanstalten me om te draaien. 'Dag Julie Muller.'
Haar hoofd schiet omhoog. 'Hu?'
Ik vat dat op als een soort 'wacht' en draai me weer naar haar om.
Het rode boek met daarin twee briefjes, 1 van mij en het briefje met de namen, ligt in mijn handen.
Ik geef het haar. 'Alsjeblieft Julie.'
En dan draai ik me snel om, ik verdwijn in de menigte. Dag. Zeg ik nog in mijn hoofd. Maar dat hoort ze niet.
Ze staart me beduusd aan. Het boek in haar handen. Haar haren glimmen zachtjes, maar ze blijft staan. Onbeweeglijk. En haar ogen blijven twinkelen.
JE LEEST
The love you give
Teen Fiction{Nederlands} Julie houd van lezen, van schrijven en alles wat daarmee t maken heeft. Ze heeft een grote obsessie met tweedehandsboeken en als je aan haar beste vriendin zou vragen hoe ze haar zou omschrijven zou ze aan twee woorden genoeg hebben: Ko...
