The love you give

30

De twee dagen erna moet mijn moeder elke avond overwerken en eet ik magneetron voedsel. Wat overginds heel erg ondergewaardeerd word. 

De pasta met spinza was heerlijk en de pizza (die ik in plaats van de stampot had gegeten) ook. 

Nu lig ik op mijn bed aan staar naar het plafond. Het is akelig stil in huis. Het enige geluid wat klinkt komt van de wind die om het huis heen raast alsof het het omver wil trekken. 

Het wondje aan de binnenkant van mijn been prikt en steekt. Ik weet al niet meer hoe het er gekomen is maar het duurt wel erg lang voordat het wegtrekt. 

Mijn telefoon gaat over en mijn hart maakt een klein sprongetje. Levi. Laat het alsjeblieft Levi zijn. 

'Goedenavond Julie.' Mijn mond vormt een vage glimlach. 'Goedenavond Levi.'

'Hey, kijk eens naar buiten.' Ik rol uit mijn bed aan ga op de inmiddels vertrouwde kruk voor mijn raam zitten.

 Op de een of andere manier gaat dat minder soepel dan normaal. Er trekt een pijnlijke steek door mijn linkerbeen. 'Aargh.' 

Aan de andere kant van de telefoon klinkt het geluid van iemand die snel overeind komt. 'Gaat het?' 

Ik lach zachtjes. 'Ja hoor, ik heb een klein wondje in mijn been. Vertel wat moet ik zien?' 

'Niets.' Ik staar naar buiten. De lucht is donker en bewolkt. 'Niets?' 

'Nee.' Ik voel gewoon hoe hij grijnst. 'Dit was kort samengevat hoe mijn dag was. Hoe was de jouw?' 

Ik hinkel weer naar mijn bed in een poging mijn been te ontlasten. 'Nou wel meer dan niets. Eigenlijk wel prima.'

'Wist je dat er ooit een filosoof was die dacht dat "niets" niet bestond?' Ik grinnik. 'Nee maar ik weet zeker dat je daar ongetwijfeld een hoop over wilt vertellen.' 

'Oke geef toe, alles is iets. Maar dat zou betekenen dat niets ook iets is.' 

Ik trek een wenkbrauw op en trek de dekens over mijn hoofd. Levi's stem schalt zacht door mijn kleine tent. 'Vast, van al dit nadenken krijg ik zinin ijs.'

'Jij hebt altijd zinin ijs.' Ik moet weer lachen. 'Dat is waar.' 

En dan ineens valt hij weg. Ik frons mijn wenkbrauwen en bel terug. Geen reactie. Ik app. Geen reactie. 

Mijn hart klopt ineens pijnlijk. Waarom klikt hij me zomaar weg? 

Dat is echt niet aardig. Ik slik. Nee sterker nog dat is echt super onaardig. 

Ik trek de deken van me af en gooi mijn telefoon op mijn bed. 

Het is best fris zonder deken. Mijn pyjama bewaart bijna niets van mijn warmte. 

Rillend knip ik het licht aan. Dan maar beneden een kruik maken. 

Levi heeft me zomaar weggeklikt. Het lijkt alsof de zin op elke muur geschreven staat. Zomaar. Geen uitleg, niet eens een smoes. Niets. Hij had duidelijk iets belangrijkers te doen.