The love you give

2

Ik vind nog twee boeken die me wel wat lijken.
Maar op de een of andere manier denk ik nog steeds aan dat rode boek.

Met een diepe zucht zet ik de andere boeken terug. Mijn voetstappen klinken gedempt en dof als ik weer naar de andere kant van de kast loop om het rode boek te pakken.

Ik zie het gelijk staan. De zon laat een paar van zijn stralen erop neervallen. Zonder aandacht te schenken aan de jongen die er nog steeds naast staat loop ik ernaartoe.

Vlak voordat ik er ben strekt de jongen zijn arm en pakt het boek. Zonder naar mij te kijken draait hij zich om en loopt weg.

Mijn mond valt open. Wat is dit nou weer? Een paar secondes blijf ik overrompelt staan. Ik wilde dat boek.

Verontwaardigt ren ik achter de jongen aan.

'Hé!' Roep ik iets te hard voor het feit dat hij zo dichtbij staat.

Zijn pas hapert en hij draait zich om. Nog steeds zwijgend kijkt hij me aan. Zijn donkere golvende haren hangen voor zijn linker oog.

Ontstemd kantel ik mijn hoofd. 'Sorry dat boek wilde ik ook graag', mijn stem is nogal bits.

Zijn twee volle wenkbrauwen schieten omhoog.
'Okeee?' Zijn warme stem klinkt verbaasd, alsof hij niet doorhad dat ik dat boek wilde.

Ik knik. Geen enkele reactie. Alleen twee opgetrokken wenkbrauwen en een paar ogen dat me onderzoekend aan kijkt.

Nu ben ik helemaal verontwaardigd. Ongelovig wijs ik naar het boek. 'Zou ik dat boek misschien mogen hebben?'

Waarom ik zo graag dat boek wilde weet ik al niet meer. Maar ik wil dat boek, punt.

Nu fronst hij zijn wenkbrauwen. 'Sorry?'

Mijn mond valt weer open. Ik doe hartstikke beleefd en krijg steeds een bot antwoord terug.  'Ik. Wil. Dat. Boek.'

Nu duidelijk?

Zijn ogen flitsen van mij naar het boek in zijn handen. 'Ik ook.'

Ik weet niets uit te brengen. Ik zag dat boek toch het eerst? En het is een meisjesboek. Wat moet hij daar nou mee?

Kwaad kijk ik hem aan. 'Zullen we er dan om loten?'

Zijn mond vormt een ongelovige glimlach. 'Sorry maar ik had dit boek toch eerst?'

Ja zeg. Nou is het helemaal mooi. 'Ik zág hem eerst.' Antwoord ik kattig.

Het feit dat hij gewoon gelijk heeft laat ik mijn hoofd niet binnen.

Zijn wenkbrauwen gaan weer omhoog.

Stomme wenkbrauwen. Ik wil dat ook kunnen. 'En het is een meisjesboek', ga ik door, 'wat moet jij daar nou weer mee?'

De vrouw achter de toonbank heeft haar sudoku inmiddels neergelegd en komt naar ons toegelopen.

'Lezen', antwoord de jongen schouderophalend.

Vol ergernis wend ik me tot de vrouw. 'Mevrouw ik wil dit boek.'

Het enige wat ze doet is haar lippen tuiten. 'Deze meneer had hem eerst.'

Mijn ergernis verbergen lukt niet meer. 'Maar ik zág hem eerst! En ik las de achterkant het eerst. En het is een méisjesboek!'

De vrouw draait zich weer om naar de toonbank. 'Wij wijzen de boeken hier niet toe aan een bepaald geslacht.'

Ik hef mijn armen. 'Prima! Hij mag hem, ik kan er niets aan doen dat hij zou moeilijk doet!' Ik sla mijn armen over elkaar en staar kwaad naar buiten.

'Dat ík moeilijk doe?' Murmelt de jongen nog maar hij legt het boek op de toonbank en trekt zijn portemonnee.

Er klingelen muntjes maar ik let er niet meer op. Stom kind.