The love you give

16

Thuis blijf ik op de bank liggen. Een dun straaltje licht valt door ons vieze raam naar binnen.

Nieuwschierig pak ik het boek dat ik van haar gekregen heb. Ik heb het de hele dag niet aangeraakt, me bewust van alle starende blikken.

Nu doe ik het wel. En het briefje valt op mijn knie.

15:30

Een gevoel van verwarring en blijdschap trekt door mijn lichaam. Als ze me wilt zien vind ze me aardig.

Het is pas 15:00. Er zit een vieze vlek op mijn grijze trui en in een plotselinge opwelling ren ik naar de kamer om een andere trui te pakken.

Daarna kijk ik in de spiegel, ik kam een paar keer door mijn haar en trek een serieus gezicht.

Zonder er verder over na te denken pak ik het boek wat ik net uit heb van mijn nachtkastje en sla de deur achter me dicht.

Als ik bij het winkeltje ben aangekomen zie ik dat ze er al is. Er staat een rode fiets tegen de lantarenpaal en zelf staat ze voor de deur.

Haar gezicht staat opgewonden. 'Kom jij altijd lopend?' Begroet ze me.

Haar haren zijn een beetje in de war.

Ik haal mijn schouders op en ga naast haar staan. 'Meestal wel.'

'Hoezo?' Ze lijkt oprecht geïnteresseerd.

Ik trek schaapachtig met mijn lippen. 'Het geeft een gevoel van totale vrijheid. Dat je niet gebonden bent aan een bepaalde weg of route.'

Als ze al verbaasd is door deze diepzinnig wending laat ze dat niet merken.

Ze glimlachte enkel en knikt nadenkend. 'Dat is zo, maar je bent wel gebonden aan tijd.'

Het is grappig om te zien hoe diep ze over deze woorden nadenkt. Op haar voorhoofd verschijnen rimpels.

'Misschien. Maar ik zou liever een kort en volledig vrij leven dan een lang leven volgens voorgeplaatste wegen.'

Ze blijft stil en staart in de verte.

'En jij?'

Ze draait haar hoofd naar me toe, haar ogen glijden over mijn gezicht. 'Ik weet het niet, eerlijk gezegd heb ik er nog nooit over nagedacht?'

Ik lach en kijk haar aan. 'Wat vond je van het boek?'

Ze bijt op haar lip en denkt na.

'Verrassend.' Zegt ze uiteindelijk. 'Dat dat jongetje zoveel meer over het leven leert dan wij ooit zullen doen.'

Ik knik. 'Vond ik ook, en ook zijn verdriet. Het lijkt me moeilijk zo te leven.'

Ze kijkt me zwijgend aan. 'Je bent zo raar.'

Ik doe mijn mond open om iets te zeggen, 'wat?' Komt er uiteindelijk uit.

Ze knikt en kijkt grinnikend naar mijn verbaasde gezicht.

'Gewoon, je bent zo anders dan je op het eerste gezicht lijkt.'

Ik zet grote ogen op. 'Ohja?'

Ze gooit haar hoofd in haar nek en proest het uit.

Beduusd zeg ik: 'Hoezo anders?'

Ze heeft nog steeds de slappe lach. 'Leuker.' Zegt ze.

En onmiddellijk worden haar wangen rood. Ze slaat een hand voor haar mond en doet haar mond open en dicht.

Ik grijns. 'Nou dat is maar goed ook.'

Haar wangen zijn nog steeds donkerrood. Even rood als mijn trui.

Er valt een plukje haar voor haar oog en ineens voel ik de bijna onweerstaanbare neiging het weer achter haar oor te stoppen.

Maar ik doe het niet. Wat zal ze wel niet denken?

Dat ze me leuker vind betekend niets. Eerst vond ze me zonder twijfel een schoft dus misschien dat ik nu net binnen de categorie 'aanspreekbaar' val.

'Shakespeare?' Ze doorbreekt de ongemakkelijke stilte door naar mijn trui te wijzen.

Onderaan staat in kleine witte letters een tekst van Shakespeare. Ik grijns. 'Ja.'

Gelukkig glimlacht ze weer, zij het wat voorzichtig.

'Wat staar er?'

'If we are true to ourselves we cannot be false to anyone.' Mijn ogen glijden over haar postuur.

Ze is meer zichzelf dan ik ooit zal zijn.

'Mooi.' Ze kijkt me nu recht in mijn ogen. 'Ik zou willen dat ik zo mezelf kon zijn.' Er klinkt verdriet in haar stem.

Ik schud mijn hoofd. 'Jij?'

Ze staart in de verte en lijkt diep in gedachten verzonken. 'Vanbuiten lijk ik mezelf, maar vanbinnen lieg ik constant tegen mezelf.'

Ze knippert vlug met haar ogen. 'En het gaat om hoe je vanbinnen bent.'

Ik ben sprakeloos. 'Julie.' Zeg ik uiteindelijk. En ik weersta de neiging haar handen te pakken. 'Jij bent de aller echtste persoon die ik ken.'

In haar waterige ogen verschijnt weer die sprankeling. Dat lichtje dat zo fel kan schijnen.

'Dankje.' Ze laat haar hoofd achterover hangen en kijkt naar de zon.

'Dankje.' Fluisterd ze nog eens.