The Hated Gryffindor ((Dutch))✔️

7. Pretty Face, Dark soul.

POV Ginny Weasley.

Harry is nog achter haar aan gerend maar hij komt al na een tijdje weer terug.
Ik kijk verward naar de blond jongen op de grond, hij heeft een bloedneus en één oog is al helemaal dik.
De andere 3 Slytherin's staan om hem heen en ze tillen hem met z'n drieën op.
'Jullie zijn nu echt de klos' brengt Malfoy er moeilijk uit.
'Hij heeft gelijk, we moeten naar de commonroom voordat Filch of Umbridge ons ziet' zegt Hermione en we lopen met z'n vieren op een snelle pas naar de commonroom.

Met z'n vieren zitten we stilletjes op de bank, 'er is iets mis' zegt Hermione zachtjes.
Ik kijk starend naar de grond, 'wat weet Malfoy dat wij niet weten?' Mompel ik zachtjes.
Ik slaak een zucht en vanuit mijn ooghoek zie ik dat Hermione begint te gapen.
'Laten we gaan slapen' zeg ik en iedereen knikt stilletjes.

POV Rae Winter Lupin.

Ik laat me zakken onder een boom en ik word overvloed door woede en schuld.
Woedend om wat Malfoy gezegd heeft en schuld omdat ik veel te ver ging.

Al mijn hele leven heb ik sterke muren om me heen en er is maar één persoon die door die muren heen gekomen is.
Ik laat normaal gesproken geen mensen in mijn leven maar hier voel ik me zo anders.
Met emoties heb ik nooit leren omgaan, als iemand gemeen deed zat ik er nooit over in en die iemand had er al gauw genoeg spijt van als ik mijn vuisten liet zien en het voelde goed.
Maar op dit moment voelt het alleen maar slecht.
Uit woede sla ik met mijn vuist tegen de boom en ik probeer met al mijn kracht om mijn tranen in te houden.

Het weeshuis heeft me gebroken, gebroken tot dat er geen stukje meer over was.
Elke dag probeerde ik de stukjes weer op te rapen maar ze braken alleen maar sneller.
Na een tijdje gaf ik de moed op, ik accepteerde dat dit is wat ik verdien.
Toen de professor kwam zag ik een klein beetje licht in mijn leven maar ik juichte al te snel.
Ik heb misschien vrienden maar ik voel me nog steeds zo alleen.

Het enige wat ik kan voelen is woede, woede waar ik geen controle over heb.
Ik haat mezelf voor het feit dat ik iedereen kan pijn doen, zonder het expres te doen.

Waarom kan ik niet verdomme normaal zijn?!?!

Verschrikt kijk ik om als er gedaante naast me komt staan. Het is Dumbledore en hij kijkt me met een glimlach aan.

'Kan ik u spreken miss Lupin?' Vraagt hij.

Ik knik, 'Malfoy is er niet al te erg aan toe maar Umbridge zit wel op je hielen en binnenkort zal ik voor eventjes geen schoolhoofd meer zijn dus dan vraag ik u om geen woedeaanval te krijgen'

Ik frons, 'hoe bedoelt u?'

'Daar kom je later wel achter'

'Maar hoe moet ik me in bedwang houden' zeg ik een beetje hopeloos.

'Je vrienden zullen je helpen'

'Als ze überhaupt nog vrienden met me willen zijn' zeg ik met een zucht.

Dumbledore grijnst, 'als ik me niet vergis zijn je vrienden wel vergevensgezind'

Ik haal mijn schouders op, 'ik hoop het'

'Ik laat u wel even alleen' zegt Dumbledore terwijl hij weg loopt.

Ik slaak nog een zucht en ik kijk naar de halve maan omringt door zijn prachtige sterren.
Het is al aardig koud dus ik besluit naar de commonroom te gaan.