Love u like a friend

19.0

Het is inmiddels weken later. Op dit moment is het midden in de nacht en ik slaap bij Amira. Ik schrik wakker door gekreun en gehijg. Ik zie Amira hijgend staan en steun zoeken. Ik sta meteen op en help haar. 'Ik heb weeën. Maak mijn moeder wakker.' Zegt ze kreunend van de pijn. Gehaast ren ik naar haar ouders hun slaapkamer en wek ze. Ik ren terug naar haar en pak gehaast haar spullen. 'Ik kan niet bevallen! Ik ben pas 33 weken!' Zegt Amira gestrest. Haar vader helpt haar naar beneden. 'Wek Hicham en kom naar het ziekenhuis. Neem de babytas en de extra tas mee.' Zegt haar moeder tegen me. Ik wens ze succes en ze vertrekken al gauw. Ik ren naar Hichams kamer en trek hem uit bed. 'Amira gaat bevallen! Amira gaat bevallen!' Schreeuw ik en schud hem door elkaar. 'Doe normaal. Negen maanden zijn nog niet voorbij.' Zegt hij en gaat terug liggen. 'Ze gaat bevallen! Ze heeft nu weeën en is naar het ziekenhuis! Sta op! We moeten gaan!' Zeg ik en schud hem wakker. 'Als ik opsta ga je dan weg?' Zucht hij. 'Ja sta op!' Schreeuw ik hard. Ik ren naar Amira's kamer en trek snel een joggingsbroek aan met een hoodie. Ik ren naar beneden en pak de babytas en de extra tas met Amira's spullen. Ik leg het bij de deur en sprint terug naar boven. Hicham zit in de badkamer en ik klop hard aan. 'Kom Amira is aan het bevallen! Schiet op!' Schreeuw ik. 'Ik zit te kakken! Laat me met rust! Tering vrouwen.' Roept hij terug. 'Poep snel! We hebben haast!' Schreeuw ik. Ik loop naar beneden en besluit maar wat chocolade repen en snoep in de tassen te doen. Als ik klaar ben zie ik Hicham bij de deur staan. 'Moet dit mee?' Vraagt hij. 'Ja.' Zeg ik en trek mijn schoenen aan. We lopen naar de auto en normaal rijdt hij weg. 'Tering slak rij eens sneller! We hebben haast!' Zeg ik gehaast. Hij kijkt me kort aan en blijft rustig rijden. 'Als je bij mijn bevalling ook zo doet beloof ik je dat ik je met mijn eigen handen wurg.' Zeg ik. Hij kijkt me geschrokken aan en rijdt hard weg. Mannen. Fucking losers.

'Persen. Persen Amira.' Zeg ik en hou haar hand vast. 'Nee dat kan niet! Ze is nog te vroeg!' Schreeuwt ze hard. 'Ze is gezond Amira. Ze is alleen nog wat klein, maar dat is niet erg.' Stelt de verpleegster haar gerust. Amira kijkt me bang aan. 'Je kan dit. Kom op.' Zeg ik en knik. 'Ik haat Medhi!' Schreeuwt ze terwijl ze keihard perst. Ik heb dit gezien en enige wat ik zeg is dat het "wonder der werelden" niet zo'n wonder is. Ew.

Baby Yara is geboren. Gezond geboren El hamdoulilah. Vroeg, vroeg in de morgen. Het was een zware bevalling voor Amira. Ze heeft het goed gedaan. Omdat ze te vroeg geboren is, is ze wel nog heel erg klein en is nu ligt in couveuse. Dat is een soort kleine doorzichtige box waar de baby in slaapt, omdat ze nog erg klein en breekbaar is. In die box kan haar zuurstofgehaalte worden gemeten en allerlei andere dingen. Gelukkig mag ze wel gewoon bij mama liggen, maar het meeste deel nu dus gewoon daarin tot ze sterker is.

'Staat je goed.' Zegt Hicham lachend als ik Yara vastheb. 'Niet het moment verpesten.' Zeg ik tegen hem. Lachend maakt hij een fotootje van Yara en mij. Ik hou haar even vast en geef haar dan weer aan Amira.

Amira is in het ziekenhuis gebleven en ik ga daar ook slapen. Ze heeft een slaapbankje in haar kamer, dus daar ga ik slapen. Iedereen is inmiddels al weg en ik maak me klaar om te slapen. Ik kijk naar Amira, die van de gelegenheid gebruikt maakt om zelf ook maar te slapen. Ze heeft veel pijn geleden en de rugprik hield ook niet. Dan kijk ik naar Yara. Ze slaapt vredig. Ze is zo mooi. Ma sha Allah. Kleine wonder.