Love u like a friend

34.0

Pov Amira

Ik zie weer voor me hoe Medhi me bij mijn nek vasthield en ik geen adem meer kon krijgen. Hoe ik hem wegsloeg en een klap terugkreeg. 'Yo Amira waarom huil je?' Vraagt Jamal aan me. 'Niks. Er ks niks. Laat me gewoon.' Zeg ik en sta op. Hij kijkt me raar aan en speelt dan verder zijn spelletje. 'Ik moet wudu doen oor het gebed. Kan je even om Yara letten?' Vraag ik en veeg mijn tranen weg. 'Ja ga maar. Wanneer komt mijn zus thuis?' Vraagt hij. 'Zo denk ik.' Zeg ik en loop naar de badkamer. Ik doe het water aan en ga zelf op de wc-pot zitten. Ik zie weer voor me hoe Medhi me uitkleedde en me strak vasthield. Tranen glijden over mijn wangen. De pijn die ik kreeg toen hij in mij zat en gewoon door ging. Zijn hand op mijn mond en met de ander kneep hij me in mijn keel. Hoe ik naar adem slokte. Ik sta op en haal diep adem. Ik hoor Yara huilen en probeer alles te vergeten. Ik krijg het niet uit mijn kop, maar bedwing mijn tranen. Ik was mijn gezicht en pak wat concealer uit het kastje. Snel doe ik wat op en doe dan de kraan uit. Ik wacht even en verman me. Dan loop ik naar de woonkamer en zie dat Jamal Yara optilt en probeert stil te sussen. 'Dank je.' Zeg ik zacht en pak haar over. Ik sus haar stil en houd mijn tranen in.

'Zou je even op Yara kunnen letten?' Vraag ik aan Yasmina. 'Ja is goed.' Zegt ze afwezig. 'Zeker?' Vraag ik. 'Ja we got this.' Zegt Hicham bevestigend. Ik glimlach goedkeurend en loop naar de badkamer. Ik doe wudu en loop dan naar mijn kamer. Ik trek mijn abaya aan met een hoofddoek en loop naar buiten. Voor de moskee blijf ik staan. Ik ben hier sinds Medhi niet meer geweest. Ik slik en loop naar binnen. Ik trek mijn schoenen uit en bid het gebed. Eenmaal knielend doe ik smeekbedes en barst in huilen uit terwijl ik ze doe. Zodra ik klaar ben veeg ik mijn tranen weg, maar het is nog erg goed te zien dat ik heb gehuild. Ik negeer het en loop naar buiten. Ik haal een frisse neus en loop dan weg. 'Amira?' Hoor ik dan. Ik draai me om en zie Younes in zijn abaya staan. Zijn baard is gegroeid. 'Hoi.' Zeg ik met mijn gezicht naar beneden toe gericht. 'Alles oke? Ik zag je de moskee uitlopen met rode ogen. Heb je zitten huilen?' Vraagt hij onzeker. 'Alles gaat prima.' Zeg ik zacht. 'Je ziet het nog steeds he? Dat had ik ook toen mijn vader stierf. Ik zag hem elke dag opnieuw sterven. Hij stierf aan kanker.' Zegt hij dan. 'Allah y rahmoe.' Zeg ik zachtjes en kijk hem aan. 'Ik wil je troosten, al kan dat niet. Het spijt me.' Zegt hij zacht. Zonder na te denken spring ik in zijn armen. Hij verstijfd even, maar doet dan toch zijn armen om me heen. Na even laat ik hem los en neem afstand. 'Het spijt me. Ik wist niet wat ik deed.' Zeg ik snel. 'Ik troostte een zuster, meer niet. Maak je er niet druk om.' Zegt hij met een liefdevolle glimlach. Ik kijk naar hem en zie Medhi automatisch. De klap op mijn wang. Het gescheld. De pijn. 'Ik moet weg.' Zeg ik en haast me weg. In de portiek aangekomen blijf ik zuchtend staan. Ik probeer me te vermannen en loop naar boven. Ik loop naar de woonkamer en zie iedereen bezig. Jamal is druk aan het gamen, Yasmina is Yara aan het verschonen en Hicham speelt met Yara. Ik kijk ze kort aan en loop dan naar mijn kamer. Ik trek de hoofddoek van mijn hoofd en gooi hem boos op mijn bed. Ik wil tegen dingen slaan en schoppen, maar dat heeft geen zin. Ik laat mijn tranen lopen en verberg mijn gezicht in mijn handen terwijl ik zachtjes huil.

Eenmaal gedoucht en weer fris loop ik naar de woonkamer. Ik verzet mijn gedachtes en probeer normaal te doen.  'Waar was je eigenlijk heen?' Vraagt Hicham me. 'Effe een rondje lopen.' Zeg ik en pak Yara. Ik heb haar gemist. Ik snuif haar geur op en hou haar strak tegen me aan. 'Amira nu jij er bent, potje gamen? Deze twee losers zijn te druk met de baby.' Zegt Jamal dan. 'Ja cool.' Zeg ik en leg Yara bij Hicham. Ik ga klaar zitten en speel Fortnite met Jamal.