When Luna Falls [ Fall Trilogy: Book 2]

Thirty Second Fall

Thirty Second Fall

- Dress-

Jantiara Luna's POV

"It's sunset, Mama!"

I looked at Hemera who's looking up to the sunset. Her gray eyes flickered with some golden colors. I still can't forget what I felt when I saw the color of her eyes when she was still an infant. Ang mga mata niya ang patunay na parati niya dala-dala ang katotohanan tungkol sa ama niya.

I remembered how Emma and Maurel faught each other, just to tell out what's her eye's color. Kung gray ba ito or blue. Neither they knew that she is an gray-eyed person. Minsan ko nang nakita na nababago ito depende sa emosyon niya at sa ilaw na tumatama sa mga mata niya.

Her eyes always fascinates me. One of many reasons that I love about her, is those eyes. The same thing that captures me about her father.

"Looks like you're in a deep thought?"

Napalingon ako sa tabi ko nang ma-upo do'n si Enzo. Ipinakita ko naman ang hindi ko pagsang-ayon sa ginawa niya.

We are sitting in a wide wooden swing. Na sa kaliwa ko si Hemera habang na sa kanan ko naman si Enzo. Even I am looking him with daggers, he still didn't mind that at all. Tinuon niya lang talaga ang atenyson niya kay Hemera.

"You love sunset, little Hemera?" Nasisiyahan niya pang tanong sa anak ko. Hindi ko alam kung bakit kung makapagtanong siya ay parang malapit siya rito.

Kung hindi niya napapansin, may kasamaan ang bibig ng anak ko. I am not proud of that, but in this moment, I want her bad mouth to exist.

Napalingon ako sa anak, hinihintay ang isasagot nito.

"Nope, I just love to see how darkness could win against the day." Sagot ni Hemera at nilingon pa si Enzo.

I wanted to smirk at that. Well, that was what I am talking about.

"W-Why?" Naguguluhang tanong ni Enzo.

"Just to prove that somehow, after all the good deeds we've done to others, we can still have the darkness within us. It will always prevail until the end."

Napayuko ako. I don't know why I felt curious on what my daughter is pertaining to. Sanay naman na ako sa mga ganiyan niyang salita pero ramdam ko ang kaibihan ng mga salita niya sa sandaling ito.

I felt Enzo's eyes on me.

Walang emosyon kong sinalubong ang mga titig niya.

"She talks like you."

Mahina ang pagkakasabi niya. Iyung tipong ayaw iparinig sa anak ko.

Inis kong inalis ang titig sa kaniya at tinuon na lamang sa tanawing na sa harapan namin. I wonder sometimes, aside from his features, ano pa ba ang nagbago sa kaniya? Dahil sa mga tanong niya ngayon, nabobobohan ako sa kaniya.

"She's my daughter."

"And she doesn't get anything from Jacob." Saad niya na may tunog pang-aasar. Kaagad niyang sinandal ang kabuuan ng likod sa duyan.

Gustong kumuyom ng mga kamao ko sa tinuran niya. Pero pinigilan ko na lamang ang sarili na magpakita ng kahit anong emosyon na magpapatunay sa sinabi niya.

I know, Enzo. Because you have a strong genes asshole! That only Hemera inherits from me is my voice and characteristic.

"Hindi mo na dapat pa pino-problema 'yun." Tanging saad ko.

Hindi na ulit nagtanong pa sa akin si Enzo. Hindi ko na rin naman siya pinagtuunan ng pansin. Lumilingon lang siya kapag namamangha si Hemera sa mga natatanaw.