AHRAR (TAMAMLANDI)

Bölüm 9

- Stefan Zweig "En icten hisler karşısındakine anlatilmadiktan sonra ne değer taşır ki? " demiş onun haklı olduğunu düşünerek yazmaya karar verdim tekrar.

aslinda çok korkuyorum ama buna rağmen içimde öyle bir umut var ki sebepsiz, öyle güzel hayaller geçiyor ki gözlerimden gün içinde belki binlerce. Bunların bir anlamı olmalı diye düşünüyor insan ve şu sıralar çok suskunum çünkü sadece birisini özledin diye hiç kimseyle konuşmak istemezsin.

Eric Fromm  demiş ki " Bir insanı hiçbir sebep yokken yüreğinizde sıcacık hissediyorsanız işte bu gerçek sevgidir." kesinlikle öyle olduğunu düşünüyorum bu kadar aciya rağmen sönmemesinin sebebi de gerçek sevgidendir bence,

çok ugrastim unutmak için dedim ki yeter artık olmayacak  bir şey için ömrünü harcama abartiyorsun unutabilirsin diye ama yapamadım hiç,  dayanamadım.

İlhan Berk in dediği gibi "Başka birisi nasıl sevilir bilmiyorum" uyudum çokça, unutmak için ve kaçmak  için yaşadıklarımı Cemal Süreya açıklamış "Unuturum diye uyudum, yine seninle uyandım belli ki uyurken de sevmişim seni"

Biricik aşkım, beni sevmen mümkün mü ?  Beni tanımak istemen mümkün mü? Bu sorunun cevabı %99 olumsuz olacak biliyorum ve benden de bıktın artık farkındayım ama ya cevabın % 1 in içindeyse ya seversen.. ? bugün bunu sormazsam ömür boyu içimde kalacak

Eger olumlu olursa cevabın hayatıma bir güneş gibi doğarsın. Bir anda bahar gelir içime ve sana bakınca mevsim hep bahardir zaten.

Peki benim de  senin kalbine güneşi asmama izin verir misin?

Çok korkuyorum.. çok..

"Bir gelsen, yangınlarımdan alsan beni,
Bir gelsen dunyalarimdan alsan beni" Cahit Külebi  demiş. Ne de güzel demiş,

bu mesajımda bunca insanın şahitliğini aldım yanıma belli ki acilarimiz ortak diye ve belki bana yardım edebilirler diye..

Yani demem o ki seni sevmeme  izin verir misin? beni sevmeyi deneyebilir misin? Bu dünyadan uzaklasabilir miyiz? her şeyin çok güzel olduğu başka bir dünyaya taşıyabilir miyiz kalplerimizi ?

Eger kabul edersen gerçek hesabimla mesaj atacağım ama yok etmezsen yanmaya devam edeceğim.. kabul etmeden kim olduğumu söylememi isteme benden lütfen çünkü eğer  etmeyeceksen bırak senin için hep "hiç" kalayım..

Sonunda bunu da yapmıştım kalbimi ellerine bırakmış ne yapacağına razı etmiştim kendimi.. ya beni diriltecekti ya da ölümü gömecekti..

Merhaba yabancı bu sana son yazışım ama bu yazımın içinde nefret,iğrenme,sinirlenme gibi duygular yok zaten bir insana böyle duygular besleyebilmem için önce onu tanımam gerekir.Bu mesajı yazmamın sebebi yola devam edebilmen.İnsanları belli kalıplara koyan veya hayattaki tercihlerine göre yorumlayan biri hiç olmadım bu yüzden senden iğrenmem gibi bi durum söz konusu değil ama tercihlerimin ne doğrultuda olup olmadığını da biliyorum.Yazdıkların gerçekten o kadar güzel şeyler ki bana gerçekten sevildiğimi ve sevilebileceğimi hissettirdin.Ama benden sana karşı senin beklediğin gibi bir ilgi olmayacak malesef.Onun için senden ricam bana yazmaktan vazgeç ve seni gerçekten sevebilecek birilerinin olduğuna inan.Bugüne kadar yazdıkların için teşekkür ederim kendine iyi bak.

İşte beni hiç şaşırtmayan, beklediğim ama gelmesinden ödümün koptuğu o cevap gelmişti. yüreğine kurban olduğum yoluma devam edebileyim diye bana veda etmişti, içine sinmemişti belli ki hiç cevapsız bırakmak beni. Ama ya ben ya ben nasıl edecektim onsuz? Paramparçaydım öyle naif reddetmişti ki beni kızamıyordum da ona ama ne yapacağımı bilemiyordum. cevap veremedim de zaten öylece kaldi o mesaj.
cevap veremedim çünkü versem veda etmiş olacaktım, edemedim.. hem zaten ne yazabilirdim ki onun üstüne rica etmemiş miydi bana yazma dememiş miydi? Onu nasıl üzeyim?