My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 198 •

Ik voelde mezelf misselijk worden. Nathan?

"Ik kan niet geloven dat je me dit aan kan doen!" Roep ik. Twee lichamen schieten op van onder de dekens en Nathan... Wacht?

Het was Nathan niet.

Ik schaam me enorm als ik me bedenk dat ik het helemaal mis heb. Ik heb me nog nooit zo dom gevoeld. Plotseling valt Dylan uit het bed als hij zijn evenwicht verliest en ik zag veel meer dan ik had willen zien. Ik draai me meteen om en zeg dat het me spijt. "Ik dacht dat het iemand anders was."

"Het is niet wat het lijkt," zegt Dylan die zich volgens mij een boxershort aan probeert te trekken. "Shit, sorry Julia. Ik weet niet eens wat me overkwam." Zegt hij ondertussen.

Julia? Oh mijn god...

"Dylan, ga weg!" Schreeuwt ze plots waardoor hij overduidelijk schrikt. Dylan verplaatst zich snel en ongemakkelijk door de kamer, terwijl hij zijn kleding opraapt. Hij probeert ze zo snel mogelijk aan te trekken en verlaat dan de kamer.

Plotseling hoor ik Julia in tranen uitbarsten. Ik draai me om en loop naar haar toe. Ze heeft zichzelf ingewikkeld in het dekbed. "Ik heb alles verpest," snikt ze, "Nathan gaat me vermoorden."

Ik zeg haar dat er niets aan de hand is en dat ze niets fout gedaan heeft. "Jawel, ik ben echt de ergste persoon op de wereld." Snikt ze.

"Nee je bent echt de geweldigste persoon op de wereld," zeg ik haar, "niets aan de hand."

"Zelfs op de begrafenis van mijn moeder gedraag ik me als een slet," zegt ze huilend, "ik weet dat mijn moeder altijd wou dat ik een vaste relatie zou hebben. Ik heb haar nooit trots gemaakt."

Ik zeg haar dat haar moeder heel erg trots op haar is en dat ze voor altijd haar kleine meisje zal blijven.

"Ik ben niet zoals Nathan, ik heb haar nooit zo trots gemaakt als hij deed. Ik was een losgeslagen tiener. Mijn moeder denkt vast dat ik één of ander sletje ben." Zegt ze terwijl de tranen over haar wangen rollen. Ik zeg haar dat ik het vreselijk vind om haar zo te zien. Ze is nog maar vierentwintig jaar oud, ze hoeft zich nog te settelen. "Je zou jezelf nooit mogen slutshamen, Juul," zeg ik er nog bij, "ik weet namelijk dat je de meest zorgzame, sterkste en zelfverzekerdste vrouw bent die ik ken. Je bent zo'n inspirerende jongedame."

"Ik ben niet zo zelfverzekerd als dat ik lijk, Mila. Ik ga naar bed met al die jongens voor de aandacht en om me beter te voelen over mijzelf," legt ze uit, "ik ben zo egoïstisch."

"Je bent niet egoïstisch, je bent gewoon een mens." Zeg ik haar. Ze ploft op het bed neer en zegt dat ze graag wil dat haar moeder trots op haar is. Nogmaals zeg ik dat dat zo is, echt ik kan me niet voorstellen dat Katherine dat niet was. Julia heeft al zo veel bereikt in gaat leven en ze is nog zo jong. Julia haalt diep adem en veegt haar tranen weg, waardoor ze haar mascara over haar wangen smeert.

"Dus jij en Dylan, huh?" Zeg ik haar als ik naast haar ga zitten. Ze gooit haar hoofd naar achter en zegt dat ze zelf niet eens weet hoe het gebeurd is. "Toen jij wegging, bleven Dylan en ik in de keuken. We dronken wat en hij vertelde me dat hij me mooi vond. Hij kuste me en voordat ik het wist, lagen we in bed," legt ze uit, "Nathan gaat ons echt vermoorden."

We beginnen allebei te lachen als ik antwoord dat hij zelf waarschijnlijk niet eens kan lopen door de hoeveelheid drank die hij op heeft, dus dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.

"Waarom was je eigenlijk zo boos toen je ons zag?" Vraagt Juul dan. Mijn wangen kleuren naar de frambozenkleur die ik wel vaker op mijn wangen heb als ik mezelf schaam. "Omdat mijn jaloerse ass dacht dat jullie Nathan en Sofia waren." Zeg ik haar beschaamd.

"Wat? Waarom dacht je dat?"

"Hij was boos op me en hij was dronken. Liam zei dat Sofia boven in bed lag en omdat ik hoorde dat Nathan met die Hannah is vreemdgegaan, raakte ik in paniek. Je hebt geen idee hoe opgelucht ik was toen ik zag dat het jij en Dylan waren," zeg ik haar, "ondanks dat ik iets te veel van jullie allebei heb gezien."

Juul begint te lachen en vraagt dan of ze te gemeen tegen Dylan was. "Hij gaat denken dat ik een psycho ben. Het ene moment heb ik seks met hem en het andere moment roep ik dat hij weg moet wezen."

Ik begin te lachen, want ik denk niet dat hij dat over haar denkt. Zeker niet zelfs. Dylan is zo'n lieve jongen, hij zal het wel begrijpen. Ze pakt haar kleding van de grond en loopt daarna naar de badkamer die aan Nathan's oude slaapkamer vast zit. Als ze terugkomt, heeft ze het vest van Dylan aan.

"Je vind hem leuk he?" Vraag ik haar als ze de stof van het jasje tussen haar vingers wrijft. Ze haalt haar schouders op en zegt dat het ingewikkeld is. "Hij is een goede vriend van Nathan en hij is zeven jaar ouder dan ik," legt ze uit, "en ik heb alles waarschijnlijk al verpest toen ik naar hem schreeuwde nadat we seks gehad hebben."

"Sorry dat ik je momentje met Dylan verpest heb." Zeg ik waardoor we allebei moeten lachen. Plots veranderd haar lach in ren waterval aan tranen. Ze zegt dat ze haar moeder mist.

Ik geef haar meteen een knuffel. Ik weet dat ik haar pijn niet weg kan nemen, maar ik kan er voor haar zijn in deze donkere tijden. Ik fluister haar dat het allemaal goed komt, ondanks dat het er nu niet zo naar uit ziet.

"Mila, ben je hier?" Hoor ik Nathan plots vanaf de andere kant van de gesloten deur vragen. Ik roep dat ik heel even de tijd nodig heb, maar de deur gaat al open en ik hoor de voetstappen dichterbij komen.