My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 224 •

De volgende ochtend staat Nathan in de keuken een ontbijtje te maken, terwijl ik net ons bed uit gerold kom. Over het hele aanrecht staan pannen, kommen en er zit beslag op plekken waar het niet hoort.

Maar ik weet niet of het mijn zwangerschapshormonen zijn of het gebrek aan seks, maar Nathan's blote en gespierde rug deed van alles met me... De gedachten die ik nu heb, man... Dat zou niet mogen worden goedgekeurd.

"Je bent precies op tijd," zegt Nate me als hij zich omdraait met een bord vol met bagels in zijn handen, "het ontbijt is klaar."

Vrolijk loop ik naar hem toe, pak een bagel en neem er een hap van. Eerst smaakt hij verrukkelijk, maar zodra ik nog een hap neem, word ik misselijk. Ik ren naar het toilet en ik hoor Nathan nog vragen wat er aan de hand is. Nathan volgt me naar het toilet, maar ik zeg hem dat hij niet naar binnen mag komen terwijl ik alles weer uitspuug

"Het spijt me." Zegt hij zachtjes vanachter de gesloten deur. Ik veeg mijn mond af, loop daarna pas naar hem toe en zeg hem dat het niet zijn schuld is, maar dat het komt door die ochtendmisselijkheid.

"Ik dacht dat ik je vergiftigd had," zegt hij met een lijkbleke huid, "moet ik de dokter bellen?"

"Nee, ik ben in orde," zeg ik hem lachend, "maar vanaf nu eet ik geen bagels meer."

We lachen allebei en daarna vaagt Nathan of hij het bad voor me vol moet laten lopen. Ik zeg hem dat hij echt een engel is en vraag hem of hij dat voor me zou willen doen.

"Ga nog even liggen. Ik roep je wel zodra hij vol is." Zegt hij me. Ik glimlach en zeg hem dat ik van hem hou.

"Weet je dat heel zeker," vraagt hij me twijfelend, "zelfs nadat ik je bijna vergiftigd heb?" Ik rol met mijn ogen en kus hem dan op zijn zachte lippen. "Zelfs nadat je me bijna vergiftigd hebt." Zeg ik hem lachend.

Nathan heeft een warm bad voor mij vol laten lopen. Het water is precies de goede temperatuur en de rust deed me goed. Nathan doet er alles aan zodat ik me beter voel. Hij stelt me nooit teleur en zijn hart is zo groot... Ik kan al zijn liefde bijna niet aan.

Na mijn bad trek ik comfortabele kleding aan. Een zwarte joggingsbroek en een simpel t-shirtje voldoen wel aan mijn eisen. Vandaag is de dag dat we het nieuws bekend gaan maken aan onze familie en vrienden. Ik ben best wel zenuwachtig, want ik weet niet wat ze ervan gaan zeggen.

Gelukkig ging de dag zo voorbij. Mijn lichaam was zo vermoeid dat ik bijna niets heb gedaan. Deze baby zoog al mijn energie op, zwanger zijn is vermoeiender dan ik dacht. Maar gelukkig had ik Nathan bij mijn zijde.

Om vijf uur ben ik mezelf klaar gaan maken voor het grote nieuws dat we gaan vertellen. Ik heb een jeans aangetrokken en een blouse, zodat ik er net iets leuker uitzie dan in mijn joggingsbroek.

Precies als ik nog een snack uit het snoeplaatje probeer te pakken, vraagt Nathan of ik klaar ben on te vertrekken. Ik schrik op en kijk hem betrapt aan. "Ik ben klaar om te gaan." Zeg ik hem met mijn handen vol koekjes en snoep.

"Voel je je wel goed," vraagt hij me als ik de koekjes in mijn handtas stop, "ik kan het nog afzeggen."

Ik rol met mijn ogen en zeg hem dat hij moet gaan lopen naar de deur. "Oké, maar bijt mijn hoofd er niet vanaf." Zegt hij me plagend. Lachend sta ik op en pak zijn hand vast. We lopen samen het appartement uit en in de gang vraag ik hen of hij ook een koekje wil. Hoofdschuddend zegt hij me dat ik alle koekjes mag houden, omdat hij niet wil dat ik honger heb. Hij is echt de man van mijn dromen.

We rijden samen naar het huis van de ouders van Nathan, ze wonen aan de andere kant van Rotterdam. Ik was zenuwachtig. We gaan onze vrienden en familie bekendmaken dat we in verwachting zijn van een baby'tje. Zoals gewoonlijk zal Nathan mijn onrustige en ongemakkelijke gedrag wel weer opgemerkt hebben, want hij haalt zijn rechterhand van het stuur en pakt de mijne vast. Hij knijpt er zachtjes en geruststellend in om me te laten weten dat alles goed komt. Het zijn de kleine dingen, zoals dit, waardoor ik weer kalmeer.