My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 302 •

Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen, of nou ja, ik heb eigenlijk helemaal niet geslapen... Telkens als mijn ogen een beetje dichtvielen, schrok ik weer wakker bij de gedachten dat vandaag de toekomst van mijn man bepaald gaat worden. Vandaag is de dag dat mijn man zijn oordeel krijgt. Vandaag is de dag dat ik hem kan gaan verliezen, voor een hele lange tijd.

Julia komt de volgende dag, ruim op tijd, bij mij thuis naar binnen. Nathan had haar een reservesleutel gegeven en eerlijk gezegd ben ik nog nooit zo blij geweest dat Julia onaangekondigd in mijn slaapkamer stond. Normaal gesproken zou ik geïrriteerd zijn, maar nu vind ik het helemaal niet erg. Ik ben juist heel erg blij dat ze er voor me is, want anders had ik de gehele dag in mijn bed gelegen totdat de politie de deur was komen inbreken. Ze vraagt me hoe het met me gaat en zegt me dat alles uiteindelijk goed komt. Ik wil haar graag geloven, maar zo voelt het op dit moment totaal niet...

"Elke keer als Nathan en ik ook maar een beetje gelukkig zijn, is er wel iets waardoor dat verpest wordt. Het is alsof het lot niet wil dat Nathan en ik gelukkig zijn. Het doet gewoon zo veel pijn," zeg ik huilend tegen Julia, "het is oneerlijk. Waar is mijn happy ending?"

Ze slaat haar armen om me heen en begint me te troosten. Ze zegt me dat ik sterker ben dan dat ik denk en dat ze er altijd voor me is. En niet alleen voor mij, maar ook voor ons kleine meisje.

"Dankjewel, Juul, ik weet echt niet wat ik zonder je zou moeten." Zeg ik nog altijd snikkend. Ze geeft me een snelle kus op mijn wang en droogt mijn tranen af. "Je zou waarschijnlijk samen zijn met één of andere loser en niet met mijn geweldige broer," zegt ze waardoor wij allebei lachen, "zullen we anders even gaan lunchen? Gewoon even met zijn tweeën, misschien voel je je daardoor iets beter."

Ik zou graag binnen blijven zitten, maar ik voel me er niet beter door. Julia heeft gelijk en dus spreken we af dat ik me even ga aankleden en dat we daarna weg gaan. Ik trek snel een zwart shirt aan en een zwarte broek, ik kam mijn haren snel door en smeer een klein beetje mascara op mijn wimpers. Heel veel make-up is niet nodig, aangezien ik weet dat er vandaag nog heel veel tranen gaan rollen. Als het geen tranen van geluk zijn, dan wel van verdriet. We wandelen naar een bakkerijtje hier dichtbij en ik moet toegeven dat de frisse lucht me wel even goed doet.

Eenmaal in het bakkerijtje heb ik een kopje thee en een croissantje besteld. Julia vraagt me of ik zenuwachtig ben en ik knik nog voordat ik er überhaupt over na kan denken. "Hij is onschuldig, Mila," verzekerd ze me ervan, "dat zal de jury ook inzien."

"Weet ik, maar de rechter...," zeg ik zuchtend nadat ik een slokje van mijn hete thee neem, "wat als hij toch schuldig gepleit wordt? Ik kan niet tien jaar zonder hem leven. Hij zal de jeugd van ons dochtertje missen. Haar eerste woordjes, haar eerste stapjes, haar eerste schooldag..."

"Liam is een goede advocaat, hij krijgt hem er wel uit," onderbreekt ze me, "laten we daar nog niet over na gaan denken, want zo ver is het nog niet."

Ik knik en ik hoop dat ze gelijk heeft. Dat is het enige wat ik op dit moment voor Nathan kan doen... Hopen...