My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 222 •

Ik kijk naar Nathan en hij schenkt me een warme, dankbare glimlach... Alles komt goed.

"Oke," zegt de dokter met een stiekeme glimlach, "dan moeten we een schema opstellen voor uw volgende afspraken. En wil je weten wanneer je uitgerekend bent?"

Ik knik meteen en Nathan komt dichterbij staan en pakt mijn hand vast.

"Oké, je bent nu ongeveer zes weken zwanger, dus je bent uitgerekend op... 2 februari." Nate en ik kijken elkaar aan en we beginnen als een gek te glimlachen. Samen met de dokter spreek ik af dat ik op 14 juli weer terugkom voor een volgende afspraak, puur om te kijken of alles goed gaat met de baby.

"Wil je een foto van de echo mee naar huis?" Vraagt de vrouw aan mij. Ik zeg haar dat ik dat geweldig zou vinden en dan vraagt Nate of hij ook een copy mag. De vrouw knikt en zegt dat ze er een aantal uit zal printen.

"Dit is zo onwerkelijk." Zeg ik hardop, terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling was. "Ik weet het," zegt Nathan met een grote glimlach, "we worden ouders."

Niet veel later komt de dokter terug met een aantal brochures en de geprinte echofoto's. We nemen afscheid en ze zegt nog een keer dat we altijd kunnen bellen als er wat is. Ik bedank de vrouw en op het moment dat ik de kamer uit wil gaan, vraagt Nathan aan de dokter of er iets is wat hij voor mij kan betekenen. "Is er iets wat ze moet eten," vraagt hij haar nog, "kan ik iets voor haar halen?"

"Veel water drinken en genoeg rust, de misselijkheid zou vanzelf over moeten gaan," zegt ze hem nadenkend, "en absoluut geen inspannende activiteiten, ook niet tussen jullie twee."

"Wat bedoeld u daarmee?" Vraagt Nathan geschrokken. Aan het gezicht van de dokter kon ik al zien dat ze een grapje maakte, maar dat ze Nathan even wou laten zweten. "Geen zorgen," zegt ze lachend, "jullie kunnen nog steeds seks hebben."

Nathan begint beschaamd te blozen en ontkent dat hij daaraan dacht, maar de dokter en ik weten wel beter en beginnen te lachen. Ik zie hem zelden zo beschaamd.

"Met inspannende activiteiten bedoel ik het tillen van zware dingen en niets gevaarlijks," legt ze uit, "maar het lichaam van een zwangere dame is verbazingwekkend sterk. Ze kan gewoon met haar dagelijkse activiteiten doorgaan, de misselijkheid in de ochtend zal ook gaan afnemen. En als dat niet gebeurd, kunnen jullie mij bellen."

Nathan bedankt haar en leidt mij dan het kamertje uit. Als we eenmaal door de gang lopen, zegt Nathan dat hij zijn chauffeur moet bellen aangezien hij hem hier ook heeft afgezet. Ohja...

"Je auto staat hier. Ik kan het uitleggen," zeg ik voorzichtig, maar toch vraagt hij me geschrokken hoe dat kan, "Hij is nog steeds in tact."

"Je hebt in mijn Merc gereden?"

"Misschien."

"Indrukwekkend," zegt hij tegen mijn verwachting in, "wil je dat ik terug rijd of rij je zelf terug?"

Verbaasd kijk ik hem aan en vraag hem waarom hij niet boos is. Hij schudt zijn hoofd en zegt me dat hij niet boos is omdat hij niet kapot is en dat hij het dus niet erg vindt als ik er vaker in rijdt, zolang ik hem maar niet in de prak rijd. "Wat van mij is, is ook van jou, baby," zegt hij met een knipoog, "en daarom heb ik hem ook nog wat beter verzekerd."

"In dat geval rij ik," zeg ik hem als ik met de autosleutels voor zijn neus begin te rinkelen, "ik vond het best leuk namelijk."

"Nou... leidt de weg, baby." Zegt hij met een grijns. Zelfverzekerd liep ik naar de plek waar ik Nathan's prachtige auto geparkeerd had. Ik klim in de stoel voor de bestuurder en gooi mijn handtas op de stoelen achter ons. Nathan komt naast me zitten en kijkt zorgvuldig naar alles wat ik doe. Ik start de motor en draai in een vloeiende beweging de parkeerplek af en rijd vervolgens de parkeergarage uit.

Elke keer dat ik wissel van versnelling, klinkt er een prachtig geluid uit de auto. Ik begon het echt onder de knie te krijgen.

"Ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben," zegt Nathan als we al een par minuten onderweg zijn, "ik had geen idee dat je zo goed kon rijden."

Ik begin te lachen en vraag hem of hij had verwacht dat ik echt niet kon rijden. Hij lacht en zegt dat hij dat niet bedoelde, maar dat hij verwacht had dat ik nogal roekeloos zou rijden aangezien ik al zo lang niet gereden heb. Lachend, maar toch wat beschaamd, zeg ik hem dat de auto een aantal keer is afgeslagen toen ik naaf Donna's kliniek reed. Nu het toch weer ter spraken komt, vraagt Nathan waarom ik naar haar toe was gegaan.

Ik legde hem uit dat ik haar in eerste instantie belde om te vragen of hij langs haar was gegaan, maar dag ik daarna graag met iemand wou praten. "Ik ben zo'n klootzak," zegt hij zuchtend, "ik had je niet alleen moeten laten, het spijt me."

Ik kijk kort zijn kant op en zeg hem dat het niet meer uitmaakt omdat hij nu hier is. Hij lacht naar me en legt zijn hand op mijn knie. Ik baalde ervan, maar op datzelfde moment rij ik onze straat in. Ik parkeer de auto in de garage en tot mijn verbazing kijkt Nathan niet eens mee of ik de auto goed inparkeer. Hij moet me wel heel erg vertrouwen...