My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 252 •

Ik werd gewekt door de man uit mijn dromen. Letterlijk, want de laatste paar uurtjes droomde ik dat Nathan, onze baby en ik in een bloemenveld stonden. We leken een typisch gezin dat al hun zaken op orde heeft. Eentje die zich geen zorgen hoeft te maken om familiedrama en maffiabazen... Heel erg cringe, ik weet het, maar ik heb helaas geen controle over mijn dromen. Als ik dat had gehad, droomde ik wel vaker over Nathan die geen shirt aan heeft. Over zijn borstspieren en zijn armspieren... Maar goed, het is nu zeven uur 's ochtends en Nate zegt me dat ik moet opstaan omdat hij een aantal verrassingen voor me heeft gepland. "Heb ik je ooit gezegd dat ik geen ochtendmens ben?" Vraag ik hem kreunend en steunend terwijl ik ons bed uit klim.

"Je ziet er prachtig uit." Zegt hij me terwijl hij naar me toe loopt en me daarna een kus op mijn voorhoofd geeft. Terwijl hij het zei, probeerde hij een serieuze blik te blijven houden, maar ik zie gelijk aan hem dat hij moet lachen. Ik kijk hem een beetje scheef aan en zeg hem vervolgens dat ik daar niet in trap. Hoe kan ik er nou mooi uitzien? Mijn haar zit in een warrige knot en ik draag een oversized wit t-shirt.

"Ga je maar omkleden, dan zie ik je straks beneden." Zegt hij met een grijns, zonder verder nog in te gaan op mijn opmerking. Hij geeft me een kus en wenst me nogmaals een fijne verjaardag. Een glimlach versiert mijn lippen en met vlinders in mijn buik, loop ik naar de badkamer.

Ik ga even snel onder de douche staan, trek vervolgens een zwart rokje aan met daarboven een zwart-wit gestreept shirt aan. Het shirt heeft lang mouwen en is off the shoulder, iets waarvan ik weet dat Nathan het altijd leuk bij me vindt staan. Ik smeer wat mascara op mijn wimpers en, voor het eerst in tijden, doe ik ook wat lipgloss op.

Ik loop naar de woonkamer en zie Nathan daar staan. Het valt me nu pas op dat hij een zwart leren jack draagt, het staat hem enorm goed. "Dus wat gaan we doen, Koster?" Vraag ik hem terwijl ik hem nog eens goed bekijk. "Kom op, we gaan naar de auto." Antwoordt hij zonder echt een duidelijk antwoord te geven op mijn vraag.

Ik volg hem naar de auto en hij rijdt ons de stad door, naar het rustigere deel. Er zijn daar geen flatgebouwen en drukke wegen, enkel een paar losstaande huizen en veel groen. Het is er prachtig, ik denk niet dat ik hier ooit eerder geweest ben.

Voor een moment dacht ik dat Nathan me mee zou nemen om ergens te gaan ontbijten, maar dat idee veranderde toen hij een oprit opreed. Er staat een groot, vrijstaand huis op het terrein, omringt door een prachtig grasveld. Hij gebaard dat ik uit moet stappen en dus doe ik dat maar.

"Nate, wat doen we hier?" Vraag ik hem, onwetend van alles wat hij de afgelopen dagen heeft geregeld. Nathan steekt zijn hand in zijn broekzak, haalt een setje sleutels uit zijn zak en geeft ze vervolgens aan mij. Ik kijk naar de sleutels en een klein sleutelhangertje in de vorm van een babyvoetje valt me op.

"Is dit huis goed genoeg om een kind in op te voeden?" Vraagt hij knikkend naar het huis achter ons. Ik kijk naar hem, dan naar de sleutels, weer naar het huis en vervolgens weer naar hem.

"W- wat?" Vraag ik hem geschokt. Mijn mond is opengevallen en ik moet er wel uitzien als een idioot.

"Welcome home, baby." Zegt hij me.