My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 288 •

Ik kijk hulpeloos toe terwijl ze mijn huis binnenloopt, Nathan tegen de muur aanduwt en zijn handen op zijn rug vastmaakt met handboeien.

"U heeft het recht om te zwijgen. Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden, maar het kan uw verdediging schaden als u bij de ondervraging niets vermeldt waarop u zich later in de rechtbank kan beroepen. Alles wat u zegt kan gebruikt worden als bewijs," legt ze hem verder uit, "laten we nu gaan, meneer Koster."

Nathan wordt meegenomen door de twee politieagenten. Ik vraag hem geschrokken wat er aan de hand is en gelukkig geven de agenten hem even de tijd om met mij te spreken. "Het is goed zo, Mila," zegt hij me, "Dit gaat ervoor zorgen dat jij veilig bent. Geloof me, dit is het beste."

"Nee, dit kan niet," zeg ik hem huilend, daarna draai ik me om naar de politieagent die hem vastheeft, "je kan hem niet meenemen, alsjeblieft laat hem gaan. Ik heb hem nodig."

"Blijft u alstublieft rustig, mevrouw," zegt de brede man mij kalm, "hij moet met ons meekomen naar het bureau."

Ik kijk Nathan met betraande ogen aan, maar hij blijft me zeggen dat dit de beste optie is en dat hij van mij houdt. Hoe kan hij dat nou zeggen? Hij moet de gevangenis in, het kan niet anders. Ik kan niet geloven dat dit gebeurd, dit kan niet waar zijn...

De twee politieagenten nemen hem mee en ik kan alleen maar toekijken hoe ze hem naar buiten begeleiden. Ze kunnen Nathan niet zomaar bij mij weghalen, toch?

Nathan...
Alsjeblieft, ik heb hem nodig...
Ik kan niet zonder hem.

Ik volg ze naar buiten, de blauw en rode lichten verlichten onze gehele voortuin. Het opvallende licht heeft ook de aandacht van onze buren getrokken, maar dat boeit me niets. Het enige wat ik kan zien is Nathan. Ik zie hoe ze hem in de politieauto begeleiden. Hij kijkt me nog één keer aan voordat hij gaat zitten, in zijn ogen zie ik angst en verdriet. Ik kijk hulpeloos toe terwijl ze hem de afrit afrijden totdat ik ze niet meer kan zien.

Ze kunnen hem toch niet zomaar meenemen? Hij is onschuldig en dat zullen ze ook in moeten zien. Ik voel mijn ademhaling versnellen en mijn lichaam wordt overgenomen door een enorme paniek. Ik haal een aantal keer diep adem, in de hoop weer rustig te worden.

Liam... Liam kan hem helpen.

Ik toets zijn telefoonnummer in. Door de tranen die ik in mijn ogen heb, kan ik mijn telefoon bijna niet meer zien en laat ik hem ook nog eens bijna vallen. Hij neemt gelukkig de telefoon op en neemt op alsof er niets aan de hand is.

"Nathan," zeg ik huilend en in paniek, "ze hebben Nathan meegenomen."

"Wow, Mila, rustig aan," zegt hij in een poging om mij te kalmeren, "wie heeft hem meegenomen?"

"De politie," zeg ik hem terwijl ademhalen steeds moeilijker wordt, "ze namen hem gewoon mee. Ik weet niet wat ik moet doen, Liam. Ik kan niet zond-"

Mijn stem breekt terwijl ik spreek en de tranen stromen over mijn wangen.

"Godverdomme," zegt hij duidelijk geïrriteerd en in lichtelijke stress, "ik kom er meteen aan, Mila. Alsjeblieft blijf waar je bent en probeer rustig te blijven. Het is niet goed voor jou en de baby. We gaan dit regelen."

Mijn gedachten gaan alle kanten op en ik voel een enorme hoofdpijn. Ik moet Nathan zien. Ik moet hem zeggen dat alles goed komt. Die blik op zijn gezicht voordat hij in de auto ging zitten... Ik ga dit goed goedzetten, nee, ik moet dit goedzetten. Niemand neemt me mijn verloofde zomaar af. Hij is onschuldig.