My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 254 •

Thuis zegt Nate me dat ik me moet omkleden. Hij geeft me geen enkele hint over de dresscode en zegt dat ik maar gewoon in de kast moet kijken wat er hangt, hij zegt me daarna dat hij me over een half uurtje weer in de woonkamer verwacht.

Ik loop naar onze slaapkamer en open vervolgens de kast. Ik zie een rode strik geplakt op kleding die ik nog nooit eerder gezien heb. Oh, en er is een briefje... er staat op dat deze jurken mijn schoonheid niet toppen, maar dat ze me wel erg goed zouden staan. Hij is zo lief...

Er hangen drie soorten jurken: een zwart halter jurkje, een marineblauwe jurk met een laag uitgesneden decolleté en een rode korte jurk. Ik kijk uiteindelijk voor de blauwe, omdat ik altijd te horen krijg dat die kleur mooi bij mijn blauwgroene ogen staat. Maar Nathan heeft een goede smaak als het gaat om kleding.

Ik trek de jurk aan en bekijk mezelf in de spiegel. Ik ben niet de slankste, maar de jurk laat precies de juiste rondingen zien. Ook is mijn babybuikje al een beetje te zien. Het is nog geen grote buik, maar hij is wel een beetje zichtbaar. Het lijkt erop dat ik nu net iets te veel gegeten heb, een beetje maf.

Ik maak mijn outfit af met de ketting die ik vorig jaar met mijn verjaardag van Nathan heb gehad en een setje zilveren oorbellen. Ik kijk in de spiegel en zie mijzelf. Ik ben een ander meisje dan twee jaar geleden. Ik word moeder, ik woon samen met de man van mijn dromen en ik ben voor het eerst in mijn leven echt gelukkig. Gelukkig zijn... daar kin ik twee jaar geleden enkel over dromen.

Maar vandaag zie ik er gelukkig uit. Ik heb een glimlach op mijn lippen en ik voel me zelfverzekerd. Als ik er zeker van ben dat ik dit jurkje aan kan, loop ik weer terug naar de woonkamer.

"Holy sh-" Stamelt Nathan. Hij heeft zelf een smoking aan en kijkt me met blozende wangen aan.

"Is dit een beetje wat je in gedachten had?" Vraag ik hem nu ook blozend. Stotterend zegt hij me dat het me beter staat dan hij verwacht had en dat hij zelf niet eens weet hoe dat überhaupt mogelijk is.

"Je ziet er werkelijk waar prachtig uit, Mila," stottert hij nog altijd, "ben je klaar om te gaan?"

Ik knik en pak zijn warme hand vast. Hij kijkt naar me, glimlacht en lijkt zich dan iets te bedenken. "Vind je het erg als ik iets drink," vraagt hij me dan, "ik wil niet dat je je daardoor kut voelt, aangezien jij niet kan drinken vanwege ons kleine doperwtje."

Lachend zeg ik hem dat hij gerust alchohol mag drinken. Ik ben niet iemand die wil dat hij dan ook sober blijft, want wat is daar het nut van? Eigenlijk vind ik Nathan ook wel erg leuk als hij een glaasje alchohol op heeft. En ten slotte is dit straks allemaal in mijn voordeel, want ik heb over een aantal maanden dan altijd een excuus om te drinken. Ik kan hem dan altijd zeggen dat hij wel gewoon alchohol kon drinken toen ik onze baby droeg.

Samen lopen we weer naar de auto toe. Nathan stapt achter het stuur en rijdt ons weer de stad door. We rijden onder de kubuswoningen door en komen ook nog eens langs mijn oude appartementje. We rijden door tot aan het park van Rotterdam en parkeren de auto bij het restaurant dat er staat.

Ik weet precies waar we zijn...