My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 216 •

Eenmaal veilig in de wachtkamer van Donna's kliniek stond ik verbijsterd om me heen te kijken. Het was zo... luxe. Er staan twee grote, leren stoelen tegen een gewitte muur aan, daarvoor staat een houten salontafel en er ligt een dure vloer in. Nathan zal wel een hele hoop moeten betalen voor de sessie's die hij hier heeft. Ik neem plaats op één van de stoelen. Ik voel me zo klein...

Plots gaat de grote, bruinhouten deur open en Donna vraagt of ik met haar mee wil lopen. Ik knik en volg haar de gang in. Samen lopen we naar een kantoortje

"Oke, Mila," zegt ze als ze plaatsneemt achter haar bureau en mij gebaard naar de bank, "wat maakt dat je hier bent?"

"Ik heb het verpest, Donna," zeg ik als ik wanhopig op de grijze bank ga zitten, "mijn hoofd loopt over en Nathan gaat me verlaten."

"Waarom denk je dat?" Vraagt ze duidelijk geschokt. Ik kijk haar angstig aan en zeg dan de woorden: "Ik ben zwanger." Ik zie een glimp van onzekerheid in Donna's ogen en ze leidt haar blik af naar de vloer.

"Ik ben gewoon bang dat hij me gaat verlaten," geef ik tegen haar eerlijk toe, "hij heeft me laatst alles over zijn jeugd vertelt. En ik weet dat hij geen baby wil vanwege die reden en natuurlijk vanwege zijn baan, maar ik weet niet of ik het kindje weg kan halen."

"Het houden of weglaten halen van je baby is helemaal jouw keus, Mila," zegt ze me meteen, "laat niemand anders je gedachten veranderen of beïnvloeden."

Plots begin ik te huilen. Heel komisch, want ik sta te huilen in een therapieruimte, natuurlijk... Maar ik moest dit echt even kwijt. Ik kon het niet langer voor me houden, dat was niet meer mogelijk. Ik moest gewoon met iemand kunne praten, want ik kan dit niet alleen. Donna geeft me een tissue en ik pak hem dankbaar aan, zodat ik de tranen die over mijn wangen rollen weg kan deppen.

"Sorry, ik ben een emotioneel wrak op dit moment." Zeg ik met een klein lachje. Ze glimlacht ook en zegt dat dat huilen heel gezond is en dat ze het helemaal niet erg vindt.

"Mag ik je wat persoonlijks vragen," vraag ik haar waardoor ze knikt als een antwoord, "hoe voelde jij je toen je erachter kwam dat je zwanger was van je zoontje?"

"Eerlijk gezegd was ik over de top, maar Dennis en ik waren het al maanden aan het proberen." Vertelt ze me eerlijk. Ik voel me heel naar als ik erover denk dat dit baby'tje niet zo verwelkomt wordt zoals het zou moeten. Het baby'tje verdient veel meer dan dat.

"Een onverwachtse zwangerschap is wel wat anders," zeg ik haar maar met een lachje, "ik had mijn leven gewoon heel anders voorgesteld."

"Hoe bedoel je?"

"Ik had verwacht een bekende accountant te worden. Dat is gelukt, met de hulp van Nathan en Liam. Alleen had ik niet verwacht in een enorm duur appartement in hartje Rotterdam te gaan wonen," leg ik haar uit, "En dan heb ik het nog geen eens gehad over dat hele gedoe van Nathan's bedrijf... Met Dante en Sawyer. En dat ik zo veel moet opofferen om met de man waarvan ik hou samen te zijn. En begrijp me niet verkeerd hoor, want ik begrijp waarom Nate geen kinderen wil en hij heeft me al meer gegeven dan dat ik had verwacht, maar ik hoopte gewoon dat hij mij het waard vindt om ook wat offers voor te maken. Soms voelt het alsof ik precies in Nathan's leven pas, maar alleen omdat ik mezelf daarvoor gevormd heb. Maar ik heb het gevoel dat hij dat niet voor mij doet..."

Ik begin weer te huilen als ik die woorden hardop zeg. Ze klonken hardop nog erger dan in mijn gedachten. "Ik ben een vreselijk persoon." Snotter ik.

"Je bent geen vreselijk persoon, Mila," stelt Donna me meteen gerust, "je bent gewoon die balans in je relatie aan het zoeken. Het zou evenwichtig moeten zijn. Jullie zouden net zo veel voor elkaar op moeten geven en als je niet het gevoel hebt dat dat gebeurd, dan moet je dat met hem bespreken."

"Je hebt gelijk," zeg ik haar met een glimlach, "ik moet hem zeggen wat ik voel. Ik moet alleen nog uitzoeken waar hij is. Dankjewel, Donna."

"Graag gedaan, Mila."

Ik liep de kliniek met een knoop in mijn maag uit. Ik moet Nathan vertellen hoe ik me echt voel. Dat ik me bij hem soms zo hulpeloos en zwak voel...