My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 203 •

"Ik... Ik moet dit van me af wassen." Stamelt hij. Ik val bijna flauw als ik zijn stem hoor, om hem zo te zien... Zoals dit. Ik wil zo hard gillen als ik kan en ik wil langs hem heen rennen en nooit meer achterom kijken, maar ik kan het niet. Ik kan niet bewegen.

"Geef me alsjeblieft één kans om dit allemaal uit te leggen en daarna mag je weglopen door die deur, ik zal je niets kwalijk nemen." Zegt hij me alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik kijk naar hem terwijl hij nog één laatste keer in verslagenheid uitademt en daarna richting de badkamer loopt. Er gebeurt van alles in mijn hoofd op dit moment en ik voel me duizelig... Zo enorm duizelig. Ik vecht tegen mijn eigen lichaam als het zichzelf uit probeert te schakelen.

Nadat het me is gelukt om mezelf weer bij elkaar te rapen, komt Nathan alweer terug. Ik kijk hem met grote ogen aan en voel mijn hart sneller kloppen.

"Oh god, Mila kijk alsjeblieft niet zo naar me," zegt hij me duidelijk met veel pijn, "ik ben geen monster, ik... nou..."

Ik zet een stapje naar achter als hij naar me toe loopt. Wie is deze man? Dit is niet de Nathan die ik ken.

"Het is niet wat het lijkt."

Ik breek en vraag hem in paniek wat hij daarmee bedoeld. "Je kwam net binnen, je zat helemaal onder het bloed," mompel ik in paniek, "er was zo veel bloed en het was niet van jou. Heb je... Je hebt iemand vermoord, of niet soms?"

"Ik heb niemand vermoord." Verdedigt hij zichzelf. Hij verkrampt en begint me daarna te vertellen wat er op het kantoor is gebeurd. Sawyer... Dan... Sawyer heeft Dan vermoord?

"Maar Nathan dat verklaard niet waarom," begin ik, maar ik stop om mijn zin anders te formulieren, "Je zag er zo crimineel uit. Je was in een soort trans en..."

"Ik weet het, Mila. Ik had een paniekaanval. Een grote zelfs. Ik heb hulp nodig," mompelt hij, maar ik begrijp het niet, "ik ben zo messed up, meer dan je ooit zult begrijpen."

Ik vraag hem wat hij bedoeld en waarom hij vindt dat hij zo 'messed up' is. Nathan kijkt omlaag naar zijn schoenen. Hij vermijdt het oogcontact met mij volledig. "Door wat er is gebeurt toen ik zeven was," zegt hij me zonder me aan te kijken, "volg me alsjeblieft. Ik ga je alles vertellen."

Nate loop langs me heen richting de gang. Ik overweeg om nog weg te gaan, want ik kan het beeld van Nathan met handen die onder het bloed zitten niet uit mijn hoofd krijgen. Maar voor één of andere reden wou ik weten waarom... En daarom volgde ik hem de gang op. Nathan leidt me naar de deur naast die van de drankkamer: het is zijn kantoorkamertje. Ik heb er nog nooit een voet binnen gezet. Dit was zijn persoonlijke kamer, daar waar hij privacy heeft. Nathan pakt zijn sleutels uit zijn broekzak en stop met trillende handen het sleutel in het sleutelgat om de deur te openen.

"Ik wil niet dat je bang voor me bent, ik zal je nooit pijn doen." Begint hij als we middenin de kamer staan. Tranen vormen zich in zijn ogen en hij draait zich snel om en opent het laatje van zijn bureau. Hij haalt er een geknipt stuk krant uit en geeft het aan mij. Wanneer ik de titel lees, zakt mijn hart naar de grond en breekt in miljoenen stukjes.

-
Vrouw bruut om het leven gekomen door 27 fatale messteken

Het lichaam van de 26-jarige vrouw Elisabeth Vermeulen, geboren in Ridderkerk (!!!!!!!!), is gevonden in haar huis. Zijn is bruut om het leven gekomen door meerdere messteken in haar lichaam. Het lichaam van de dame is gevonden op 25 augustus rond 18:30 terwijl haar zevenjarige zoontje hulpeloos naast haar stond.

De politie is gebeld nadat de buren een melding hadden gemaakt van 'hard gehuil' en 'geschreeuw om hulp' die vanuit het huis van Elizabeth en haar man Frank kwamen. Toen de politie ter plaatse was, werd meteen duidelijk dat Elizabeth overleden was. Haar zoontje van zeven stond nog levend in de kamer waar de moord had plaatsgevonden.

Betrouwbare bronnen beweren dat de politie momenteel aan het zoeken is of Frank van Toorn iets met de moord te maken heeft. Onderzoek wijst uit dat Elizabeth om het leven is gekomen door 27 messteken.

Forensisch regisseur Katherine Koster zei in een verklaring: "Er wordt momenteel hard gewerkt om de moordenaar te vinden en we vragen of iedereen die mogelijk informatie heeft zich wil melden bij de politie."
-

Nadat ik het nieuwsbericht gelezen heb, is het moeilijk geworden om te ademen. Warme tranen rollen over mijn wangen als mijn emoties een uitweg vinden. Ik heb hier geen woorden voor... Dit moet een nachtmerrie zijn, dit kan hem niet overkomen zijn.

"Was jij dat kleine jongetje?" Weet ik uiteindelijk tussen mijn tranen door te vragen. Ik wist het antwoord eigenlijk al, maar toen ik Nathan heel verlegen zag knikken, werd het toch wel heel echt. Hoe kan hij dit allemaal meegemaakt hebben en nog steeds de liefdevolle man zijn die hij vandaag de dag is?

"Oh mijn god, Nathan. Het spijt me zo erg, ik wist dit niet." Huil ik. Hij vraagt me of ik alsjeblieft niet wil huilen, omdat hij geen medelijden wil.

"Dit is geen medelijden, Nate, dit is..." Mompel ik, maar ik kan het niet afmaken. Mijn stem breekt en ik kan de rest van de zin niet eens hardop zeggen. "Heeft je vader het gedaan?" Vraag ik hem als ik mijn tranen weer onder controle heb. 

"Ja," zegt hij terwijl hij me recht in mijn ogen aankijkt, "ik ben ook degene die het aan Katherine heeft vertelt." Ik twijfel even, maar ik vraag hem of hij er ook bij was toen 'het' gebeurde. Ik kon niet eens herhalen wat ik zojuist had gelezen in de krant. Het was als iets uit een horrorfilm.

"Ja," zegt hij me terwijl hij die inademt, "ik was erbij. Het was zelfs mijn fout."

"Wat," vraag ik hem geschrokken, "hoe kan dit nou jouw fout zijn?"

"Hij was ernstig verslaafd aan drank, een complete klootzak. Soms sloeg hij haar," begint hij uit te leggen, "mij ook. Hij kwam die avond thuis  en hij was stomdronken. Hij lag bijna bewusteloos op de bank, ik had hem nog nooit zo dronken gezien. Mijn moeder was het eten aan het koken en ze gaf mij het bord met eten dat voor mijn vader was, maar... Ik liet hem vallen en het viel kapot op de grond waardoor het tapijt ook nog eens verpest was. Mijn vader werd er wakker van en ging uit zijn stekker. Hij begon naar te te schreeuwen en sloeg me. Mijn moeder trok hem van me af, ze probeerde me te beschermen. Maar hij ging helemaal door het lint en zei dat wij de grootste fout in zijn leven waren. Hij pakte ene mes uit de keuken en... Hij had mij steken, Mila, maar mijn moeder sprong ertussen. En hij stopte maar niet. Hij liet me achter met haar en mijn armen zaten onder het bloed."

Tranen verlaten zijn ogen en zijn hele lichaam spant zich aan. Hij doet zijn best om niet in te storten... Hoe is deze man zo sterk?

Ik sla mijn armen om zijn borst en zeg hem dat het niet zijn fout was. "Waarom denk je dat?"

"Als ik het bord niet had laten vallen..." Begint hij, maar ik onderbreek hem. "Nee Nathan, je was zeven jaar oud. Het was gewoon een ongeluk en he was een harteloze man," vertel ik hem, "ik hoop dat hij aan het wegrotten is in de gevangenis."

Ik hoor Nathan slikken en voel dat zijn spieren zich nog meer aanspannen. Hij schudt zijn hoofd en zegt dat dat hij niet in de gevangenis zit. "Wat? Waarom zit hij niet in de gevangenis?"

"Omdat hij dood is," zegt hij me, "en ik heb hem vermoord."