My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 300 •

"Ik beloof om van je te houden en om je te steunen in ziekte en in gezondheid, tot de dood ons scheidt," zegt Nathan me terwijl hij een gelijksoortige witgouden ring om mijn vinger schuift waardoor ik me plots helemaal compleet voel, "ik beloof om de beste vader voor onze dochter te zijn. Ik beloof zo veel van haar te houden dat geen enkele man goed genoeg is voor haar. Ik hou van jullie."

De ceremoniemeester vertelt dat dit het begin is van een nieuw tijdperk. "Dames en heren, meneer en mevrouw Koster," roept hij trots, "U mag nu de bruid kussen."

Nathan drukt voorzichtig zijn lippen op die van mij en ik voel zijn lippen in een glimlach krullen. Dit is het dan... we zijn getrouwd. Ik ben officieel mevrouw Mila Koster.

We verlaten het hotel en gaan naar een plek in Maastricht waar we nu graag willen zijn. Met zijn allen gaan we naar de straat waar Nathan is opgegroeid en daar maken we een aantal trouwfoto's. Terwijl we in de straat staan waar Nathan's oma heeft gewoond, voelde ik me compleet. Ik draag mijn witte trouwjurk. Wie dit had dit ooit gedacht? Na alles wat we hebben meegemaakt kunnen we elkaar eindelijk man en vrouw noemen. Meneer en mevrouw Koster.

De rit naar huis was erg lang, maar het maakte me niets uit. Ik zat nog altijd op mijn roze wolk. Ik keek even naar Nathan, mijn man. Al mijn zorgen verdwenen meteen. Wat er ook gebeurd, ik zal op hem wachten... Voor altijd, tot de dood ons scheidt.

Zodra we thuiskomen en de sleutel in het sleutelgat steken, verschijnen er weer rood met blauwe lichten. Geschrokken draai ik me om. De politie. Nee, dit kan niet, we horen nog meer tijd samen te hebben. Geschrokken pak ik Nate's hand vast en hij knijpt er geruststellend in. Hand in hand staan we te wachten tot er twee politieagenten onze kant op komen. Ze leggen uit dat Nathan's rechtszaak een dag is vervroegd en dat ze hem mee willen nemen voor nog wat meer vragen en om hem voor te bereiden op zijn rechtspraak.

"Natuurlijk, agent," zegt Nathan zonder enkele twijfel, "ik zal met u meekomen."

Ik kijk naar Nathan en zeg dat ik het niet aankan om hem nu al te verliezen. Hij slaat zijn armen om me heen en aait me geruststellend over mijn hoofd. "Hey, het komt goed," fluistert hij, "je kan dit. We wisten dat dit eraan zat te komen."

"Maar dat maakt het nog niet makkelijker."

"Ik weet het," zegt hij me zachtjes, "maar wij kunnen dit. Ik hou van je. En dank je wel... voor alles. Zorg goed voor ons kleine meisje, oké? Ik moet nu echt gaan."

Nathan laat me los en loopt naar de twee politieagenten. Ze kunnen hem niet van me afnemen? Ik kijk toe hoe zij hem naar de politieauto brengen en hij schenkt me een verlegen glimlach voordat hij in de auto verdwijnt. De auto verdwijnt uit de straat tot ik helemaal alleen achter blijf.

Terwijl ik daar sta, als een net getrouwde bruid nog in mijn trouwjurk, kijk ik toe hoe mijn man wordt weggebracht. De realisatie dat dit het moment is waarop ik Nathan kan gaan verliezen is groot, dit kan het einde betekenen voor ons...