My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 219 •

Ik kwam aan in ons huis en ik zie dat ik nog maar een uurtje heb tot de afspraak. Ik had zo'n naar gevoel in mijn buik. Ik haat het... Ik weet zeker dat ik deze baby niet wil, niet onder deze omstandigheden in ieder geval. Nathan heeft gelijk. Het zou zo egoïstisch zijn om een onschuldig kind in deze wereld vol gevaar te krijgen, daarnaast zou ik constant ongerust en bezorgd zijn... Ik kan het aan als mij iets overkomt, ik heb er bewust voor gekozen om bij Nathan te blijven ondanks dat ik wist welke gevaren dat met zich meebrengt, maar ik kan niet verantwoordelijk zijn voor het in gevaar brengen van een onschuldig kind. Maar dat zorgt er nog niet voor dat de pijn stopt...

Ik besloot om te gaan schoonmaken zodat de tijd sneller voorbij zou vliegen. Ik lijk nu net op mijn moeder, zij doet dat ook altijd. Ik wist dat de afspraak eraan zat te komen en dat het vanavond gaat gebeuren, ik weet dat ik het moet doen. Voor ik het wist was het al half zes en was het dus tijd om te gaan.

Eenmaal in de kliniek zeg ik bij de receptie dat ik om zes uur een afspraak heb staan. Er wordt me gevraagd of ik nog even in de wachtkamer wil gaan zitten en dat de dokter mij daar dan op komt halen. Als ik in de wachtkamer ga zitten, moet ik denken aan gisteren. Gisteren kreeg ik te horen dat ik een baby met me meedraag. En nu ben ik hier, klaar om die baby...

Ik doe het juiste...

Gelukkig komt de dokter al snel en hoef ik niet langer na te denken. Ze vraagt me of ik op de tafel plaats wil nemen. Zij zelf komt op een stoel naast me zitten en ze vraagt me of ik met de vader heb gesproken. Oh ja, Nathan...

"Ja," zeg ik haar snel, "we hebben samen besloten dat dit het beste voor iedereen is."

"Oké, hij is er niet bij vandaag?" Vraagt ze me voorzichtig. Blijkbaar niet... Ik schud mijn hoofd als een antwoord en lieg tegen haar dat hij vandaag erg druk is. Ze knikt begrijpelijk en legt de procedure nogmaals uit. Ze vertelt me dat ik enkel een pilletje hoef te nemen dat ervoor zorgt dat de baby binnen 24 uur vernietigt wordt, aangezien ik er vroeg bij ben.

Vernietigt? Het klinkt zo verschrikkelijk als ik dat zo hoor. Stop met eraan te denken, Mila, dit is het beste voor iedereen...

"Oke," zeg ik haar zachtjes, "dat is goed."

"Wil je nog een echo voordat we met de procedure beginnen?" Vraagt ze me. Ik schrik op en vraag haar of ze bedoeld of ik de baby nog wil zien. "Ja, sommige vrouwen vinden het heel fijn om dat te zien. Voordat ze echt met de procedure starten." Legt ze uit. Ik twijfel of ik het moet doen. Maar dan bedenk ik me dat het geen kwaad kan om de baby voor de eerste en laatste keer te zien, toch?

"Oke," zeg ik haar nog een beetje twijfelend, "graag."

Ze knikt en begint het één en ander klaar te leggen. Ik ga op het bed liggen en ontbloot mijn buik. De vrouw legt uit dat ze eerst een koude gel op mijn buik gaat smeren. Ze knijpt een klein beetje gel uit een tube op mijn warme huid, ik vertrek een beetje van de koude sensatie.

Plots vliegt de deur open en staat Nathan voor me.

"Zeg alsjeblieft dat ik niet te laat ben!"