My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 318 •

Dezelfde dag mogen we al naar huis en daar staat Melanie ons vrolijk op te wachten. Nathan draagt ons kleine meisje in zijn armen terwijl ik langzaam achter hem aan loop, of nouja... Waggel. Een grote glimlach verschijnt er op mijn gezicht als ik Nathan met ons kleine meisje zie staan. Met een trotse blik laat hij haar aan Melanie zien, zij begint nog net niet te springen van vreugde.

"Trouwens, Nathan, hoe ben je weer uit de bak gekomen?" Vraagt ze plots.

"Daar ben ik ook wel benieuwd naar," zeg ik lachend, "ik ben het helemaal vergeten. Ik was te deuk bezig met haar uit mijn vagina te persen."

Nathan en Melanie schieten in een harde lach, waardoor ons kleine meisje enorm hard begint te huilen. Nathan sust haar binnen enkele seconden, hij is hiervoor gemaakt. Ze is zo kalm in zijn handen.

"Liam heeft een deal gesloten waardoor ik dit kleintje kan zien opgroeien." Fluistert hij vervolgens. Ik wil hem vragen wat voor deal, maar hij onderbreekt me door te zeggen dat hij ons dochtertje op bed gaat leggen aangezien ze nu slaapt. "Jij moet ook even rusten," zegt hij me, "het is een vermoeiende dag geweest voor je."

Ik knik, maar eigenlijk wil ik niet. Ik wil niet rusten, want ik ben zo blij dat Nate er eindelijk weer is. En ik ben eigenlijk ook zo bang dat hij weer weg is als ik mijn ogen open...

"Ons kleine meisje is perfect." Zeg ik met een glimlach.

Ik heb ondertussen wel besloten dat ik naar Nate zou luisteren en dus ben ik heel even gaan slapen. En het was echt maar heel even, want ons kleine meisje is toch wat minder perfect dan gedacht. Ze was begonnen te huilen en ze is twee uur later nog steeds bezig. Ik sta in de slaapkamer met haar in mijn armen, in een wanhopige poging om haar te sussen.

"Is ze nog steeds aan het huilen?" Vraagt Nate me zodra hij de kamer ook weer instapt. Ik knik en kijk hem wanhopig aan. "Ik weet niet wat ik moet doen," zeg ik hem eerlijk, "doe ik iets fout?

"Nee, natuurlijk niet lieverd. Ze is gewoon zo moe dat ze niet weet wat ze moet doen," zegt hij me, "zal ik haar anders overnemen, dan kan jij ook wat rusten. Je bent al zo lang wakker."

"Maar ik ben haar moeder..."

"Kom, geef haar maar aan mij," zegt hij met een lieve glimlach, "je hoeft dit niet allemaal alleen te doen..."

Ik geef Lizzie aan Nathan en het is ongelofelijk, maar binnen enkele seconden is ze stil. Ik sta hem met opengevallen mond aan te kijken en hij haalt simpelweg zijn schouders op en zegt: "ze is echt een papa's kindje."

Ik knik in ongeloof. Hij zegt me dat hij Lizzie in haar bedje gaat leggen en dat ik moet gaan slapen, aangezien ik er uitgeput uitzie. En ik haat het om te zeggen, maar hij heeft gelijk: ik ben uitgeput.

Uitgeput, vermoeid, emotioneel...
Ik wil gewoon slapen.