My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 220 •

Geschokt kijk ik op. Hij legt uit dat hij hier zo snel mogelijk naartoe gekomen is, maar dat er file stond. De dokter kijkt ons vreemd aan en vraagt dan of we even wat privacy willen. Nathan knikt en dus gaat de vrouw de kamer uit.

"Het spijt me zo erg, baby," zegt hij waardoor ik verbaasd opsta, "voorzichtig."

"Ik ben zwanger, Nate, niet kreupel."

"Juist, sorry," zegt hij zachtjes, "en voordat je nog iets zegt, wil ik dat je naar me luistert. Ik was een klootzak, of nou ja, ik ben een klootzak. Ik heb je niet juist behandeld en het spijt me. Ik snauwde je af en gaf jou de schild voor dit alles, ondanks dat het jouw schuld niet is. Zoals jij al zei, hebben we hier allebei een rol ingespeeld. Het spijt me dat ik je niet alles kan geven wat je nodig hebt, maar ik kan gewoon geen vader zijn..."

"Ik weet het. Ik heb er ook over nagedacht en ik begrijp waarom je dat denkt," zeg ik hem eerlijk, "we kunnen geen kind in deze wereld zetten, dat is oneerlijk."

"Dus je weet zeker dat je hiermee door wil gaan? Ik wil je nergens toe dwingen."

Ik knik en zeg hem dat dit het beste is voor iedereen.

"Ik zal het goedmaken met je, wat betreft mijn houding. Ik zal me niet meer als een klootzak gedragen," zegt hij me met tranen in zijn ogen, "je bent alles wat ik wil. Ik zal alles en iedereen met mijn blote vuisten in elkaar slaan om je te beschermen. Ik zou zelfs mezelf in elkaar slaan."

Ik sla mijn armen om Nathan's nek en zeg hem dat ik van hem hou. Hij slaat zijn armen ook om mij heen en zegt dat hij ook van mij houdt. "Fuck, ik heb je zo gemist." Voegt hij er nog aan toe.

"Ja, je ziet er niet uit." Zeg ik hem zonder mijn toon te veranderen. Hij begint te lachen en zegt dat dat hij geen oog dicht heeft gedaan vannacht. Ik giechel door mijn tranen heen, ik ben zo gerustgesteld dat ik hem weer vast kan houden.

Er wordt op de deur geklopt en de dokter vraagt of ze weer naar binnen kan komen. Als ze binnenkomt, vraagt ze of de procedure nog steeds doorgaat. Ik knik als een antwoord en ga weer op het bed liggen. De dokter gaat met de echo scanner over mijn buik en smeert nog wat extra gel op mijn buik aangezien alles er bijna vanaf gegaan is toen ik Nathan knuffelde. Het zit allemaal op zijn grijze trui. Mijn hart klopt in mijn keel, maar als ik naar Nathan kijk, zie ik hem klein en verlegen naar mij glimlachen. Plots voelt alles ineens zo... Ik weet het niet... Maar het is niet meer eng, niet nu hij bij mijn zijde staat.

De vrouw kijkt naar het schermpje en zegt plots dat 'het' te zien is. Ook ik kijk naar de monitor en ik zie een kleine, boon-achtige blob op het scherm. Ik kijk naar Nathan en zijn ogen zijn gefixeerd op het scherm en een schuldige blik straalt van zijn gezicht af. De dokter beweegt de scanner en drukt er een aantal keer hard mee in mijn buik, zoekend naar de hartslag van de baby.

"Hmm, dat is vreemd." Zegt ze terwijl ze tegelijkertijd met haar vrije hand een aantal knopjes op het computerscherm klikt.

"Wat is er," vraagt Nathan stotterend, "Is alles in orde?"

"Ik kan geen hartslag vinden." Zegt ze terwijl ze niet opgeeft met zoeken. Mijn hart zakt naar de vloer bij het horen van haar woorden. Geen hartslag... Dat betekent... Ik haal diep adem. Dit is wat ik wilde, toch? Maar waarom doet het dan zo'n pijn?

Plots wordt de doodstille kamer gevuld met het piepende geluid van de hartmonitor. "Ah, daar is het." Zegt de dokter tevreden. Er vormt zich een brok in mijn keel als ik het snelle geklop hoor.

"Is dat de hartslag?" Vraag Nathan nog altijd stotterend. De dokter knikt en ik kijk naar Nathan. Zijn mond is opengevallen en hij kijkt vol ontzag naar het scherm.

"Zullen we verdergaan met de procedure, mevrouw de Bruijn?" Vraagt de dokter me dan. Ik hou mijn adem in... dit is het dan. Ik probeer de woorden uit mijn mond te krijgen, maar het lukt niet.

"N- Nee." Klinkt er plots.

"Wat?" Vraag ik geschokt. Nathan's stem klonk gebroken en mijn ogen doorboorde die van hem. Wat gebeurt hier?

"Ik geef jullie twee nog even de tijd om te beslissen." Zegt de dokter die vervolgens de kamer weer uitgaat. Ik ga rechtop zitten en vraag waarom Nathan dat zei. Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen om me stevig vast te houden. "We moeten dit niet doen." Zegt hij besluitvaardig.

"Wat bedoel je? Wil je het houden?"

Nathan houdt me nog iets steviger vast en ik voel zijn lichaam lichtjes beven. En dan zegt hij iets wat ik eigenlijk heel graag had willen horen. "Ja."

Ik kon niet geloven wat hij zojuist zei. Meen hij dit? Echt waar? "Maar Nathan, al het gevaar dan?" Vraag ik hem. Plots hoor ik hem snikken en mijn hele lichaam bevriest. "Alsjeblieft Mila, we kunnen hier niet mee doorgaan. We verzinnen wel iets," zegt hij snikkend, "dat is onze baby."

Tranen beginnen zich nu ook in mijn ogen te vormen en stromen langs mijn wangen naar beneden. "Je kan me niet zeggen dat jij dat niet voelde," snottert hij verder, "toen bij die hartslag."

Ik haal diep adem, natuurlijk voelde ik dat ook. Het snelle geklopt van de hartslag van ons kindje liet mijn hart automatisch ook sneller kloppen. Ik kan die hartslag niet stoppen, ik kan het gewoon niet.

"Oké, Nate. We doen dit, samen." Zeg ik hem. Terwijl we daar samen huilend op het bedje zitten, met het herhalende geluid van de hartslag van onze baby waar het apparaat net een filmpje van heeft gemaakt... Onze kleine doperwt.