My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 218 •

Ik rij met een rotgang door de straten van Rotterdam, onderweg naar de liefde van mijn leven. Eenmaal bij Dylan thuis geef ik Dylan meteen een knuffel en bedank hem dat hij me gebeld heeft. "Sorry," zeg ik hem als ik zijn armen om me heen voel, "ik heb even een knuffel nodig."

"Het geeft niet, Mila," zegt hij me zachtjes, "god, je zal wel enorm bezorgd zijn geweest. Het spijt me dat ik je niet eerder gebeld heb."

"Nee, ik begrijp het," zeg ik hem als we elkaar weer loslaten, "waar is hij?"

"In het gastenverblijf aan het eind van die gang," zegt hij me wijzend naar de gang, "hij is er de hele dag nog niet uitgekomen."

Ik knik en loop die kant op. Eenmaal voor de deur sta ik stil en haal ik diep adem voordat ik vraag of Nathan binnen is. Ik kreeg alleen geen antwoord, maar ik wist dat hij daarbinnen zat. "Alsjeblieft Nate, praat met me. Ik was zo bezorgd," zeg ik hem, maar ik krijg nog steeds geen antwoord, "we hoeven ons hier geen zorgen meer om te maken. Ik ga vanavond naar de dokter om... Je weet wel... Ik wil dit ding niet meer."

Toen ik naar het doperwtje in mijn buik refereerde als 'een ding' brak mijn hart. Ik moest het doen, niet voor Nathan, maar voor mijzelf. Ik moest afstand tussen mij en het kindje in mijn buik gaan creëren. Ik moest het doen zodat ik sterk genoeg zou zijn om dit proces door te zetten. Het gesprek wat ik vanmiddag met Donna had, kwam weer in me naar boven. Ik moet hem vertellen hoe ik me voel...

"Luister Nate, ik moet je iets vertellen," begin ik dit lastige gesprek, "Soms voel ik me zo verloren als ik bij jou ben. Ik heb het gevoel dat ik alles heb opgegeven om met jou samen te kunnen zijn en... en wanneer het dan eens moeilijk wordt, heb ik het gevoel dat jij wegrent en opgeeft. Ik wil niet dat je opgeeft, Nate. We kunnen zo'n geweldig leven hebben samen... Ik hoop dat jij dat ook kan inzien. Het spijt me dat ik al deze woorden tegen je zeg, ik voel me zo slecht hierdoor, maar ik moest ze je gewoon een keer zeggen. Ik ben het zat om altijd maar de zwakke te zijn."

Ik druk mijn voorhoofd tegen de koude, houten deur aan, wanhopig om mezelf dichterbij hem te voelen. Ik pak het visitekaartje van de dokter en schrijf daar de tijd van de afspraak op en schuif het onder de deur door.

"Ik hoop dat je erbij bent. Ik zou je er graag bij willen hebben," zeg ik waarna ik diep inadem, "Ik hou van je."

Ik loop weer terug naar de woonkamer, waar Dylan nog steeds staat. Dylan vraagt me hoe het gegaan is en dus vertel ik hem dat hij de fucking deur niet eens wou openen. "Hij is in de war, Mila" zegt hij om het gedrag van Nathan te verantwoorden, "Hij kwam gisteravond naar me toe en heeft me alles vertelt. Hij denkt dat hij jullie levens gaat verpesten."

"Daar hoeft hij zich geen zorgen meer om te maken." Ze ik zachtjes en licht teleurgesteld. Geschrokken vraagt hij wat ik daarmee bedoeld en dan concludeert hij dat ik bij hem weg ga. "Nee, natuurlijk ga ik niet bij hem weg," zeg ik meteen tot Dylan's grote oplichting, "Ik ga de baby niet houden."

Hij schrikt van mijn woorden en vraagt me of ik zeker ben dat dat is wat ik wil. Ik knik en zeg hem dat ik er nog niet klaar voor ben om een kind te hebben. "Je kan gewoon een kindje hebben op je 23ste, Mila, een hoop mensen doen dat," zegt hij me om me te overtuigen dat alle opties mogelijk zijn, "ik kreeg mijn dochtertje toen ik 24 was."

Ik kijk hem verbaasd aan en vraag hem verbaasd of hij een kind heeft. Hij zei het me net al, maar ik kon mijn oren niet geloven en dus moest ik die bevestiging krijgen. Hij knikt en legt me uit dat ze samen met haar moeder in het buitenland woont en dat hij haar elke dag mist.

"Zie je haar nog wel eens?"

"Ik ben aan het sparen om bij haar op bezoek te gaan. Ik vond het vreselijk om haar daar te laten, maar ik kon daar niet blijven."

"Dylan, sorry, dat wist ik niet," zeg ik hem wat verward, "je bent vast een geweldige vader."

Hij begint te lachen door mijn opmerking en bedankt me. Uiteindelijk zeg ik dat ik maar eens moet gaan. Dylan zegt me dat hij gaat proberen om met Nathan te praten en dat ik hem kan bellen als er iets is. Ik knik en op het moment dat ik weg wil lopen, stopt hij me nog.

"Oh en Mila, wil je het alsjeblieft niet tegen Julia vertellen," vraagt hij me met een bezorgde blik, "ik heb nog niet de juiste manier gevonden om het haar te vertellen."

"Tuurlijk," zeg ik hem met een kleine glimlach, "dat is niet aan mij om te vertellen."

"Dank je."

Praten met Dylan hielp me om mijn gedachten even op een rijtje te zetten. Ik kan niet geloven dat hij een vader is... Ik gok dat hij een heel goede vader is. Er is altijd al iets zorgzaam aan hem geweest. Ik weet zeker dat Nathan hetzelfde zal zijn als hij dat hele gedoe met Dante en Sawyer niet zou hebben.

Misschien als hij ontslag heeft genomen en we hieraan ontsnapt zijn, kunnen we een gezinnetje krijgen. Misschien... Maar voor nu is dat enkel een droom.