My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 221 •

"Wacht even hoor, ik moet hier nog even over nadenken," zeg ik hem verward, "ik weet niet of ik hier klaar voor ben. Ik weet niet of ik dit kan."

"Ik ook niet baby, maar we zijn samen."

"Nathan, ik had deze keuze niet gemaakt omdat jij dat graag wou, ik deed het omdat ik zelf ook niet klaar ben voor een baby." Geef ik eerlijk toe. Hij knikt begrijpelijk en zegt dat het nog altijd mijn keuze is of ik de baby wil houden of niet. Ik knik en zeg dat Donna me dat ook al zei.

"Je bent bij Donna geweest?" Vraagt hij me verbaasd. Ik knik en zeg dat dat nu niet belangrijk is. Hij kijkt me verbaasd aan, maar heeft geen tijd om er verder naar te vragen aangezien ik zeg dat ik te jong ben voor een baby. "En dan al het gedoe met de zaak nog," voeg ik eraan toe, "het zou oneerlijk zijn om een kindje in deze wereld te zetten."

"Ik weet het," zegt hij me duidelijk teleurgesteld door wat ik hem net gezegd heb, "maar ik wil dat je weet dat als je besluit om het kindje te houden dat ik er alles aan zal doen om jou en ons kind te beschermen, dat meen ik Mila. En over dat hele 'niet klaar zijn om' gedoe... Je zal een geweldige moeder zijn, Mila. Je zorgt ook voor mij en ik ben de grootste en arrogantste baby die je ooit in je leven zult hebben. Vergeleken met mij moet het zorgen voor een baby een eitje moeten zijn... En ik beloof je dat je er niet alleen voor staat. Luiers verschonen, de hele nacht opblijven, speeldates... Ik zal er zijn... Ik wil er zijn, Mila..."

"Denk je echt dat ik een goede moeder zal zijn?"

"Maak je een grapje," vraagt hij me geschokt, "je zal de beste moeder ooit zijn, maar maak geen overhaaste beslissing, oké? Denk hier nog eens over na. Je moet niet een keuze te maken alleen omdat ik hier stond te huilen als een baby."

Ik begin te lachen en zeg dat cheesy was, zelfs voor Nathan. Ook Nate lacht en zijn wangen kleuren rood.

"Maar ik weet al wat ik wil," zeg ik Nathan, "toen de dokter de hartslag niet kon vinden..."

Ik kan mijn zin niet afmaken, want alleen die gedachten zorgt ervoor dat ik bijna in tranen uitbarst. Nathan slaat zijn armen om me heen en zegt dat hij datzelfde voelde, zonder dat ik de woorden hardop hoefde te zeggen.

"Ik kan niet geloven dat ik in een kamer bij de dokter sta te huilen om een hartslag," zegt hij huilend, maar tegelijkertijd lachend om zijn eigen opmerking, "dat ik zo erg kon houden van iets dat ik nog geen eens 24 uur ken."

"Wacht, wat," vraag ik hem waardoor hij weer begint te blozen, "je zei zojuist..."

"Ik weet het," onderbreekt hij me, "het is de helft van jou, natuurlijk hou ik ervan. Sorry dat je dit allemaal alleen moest doen, Mila. Ik wou je beschermen door bij je weg te lopen... Ik wou dat je me zou haten en dan weg zou gaan zodat jij en die kleine jullie beste leven konden leven. Dan zouden jullie niets meer met mijn rotzooi te maken hebben en dan zouden jullie veilig zijn."

Nu begrijp ik waarom hij het deed, maar hij heeft geen idee hoe dom het klinkt. Ik zeg hem dat het soms beter is om te vechten dan om te vluchten en hij knikt instemmend. "Daarom ben ik nu hier. Ik ben het zat om steeds te vluchten," zegt hij me zuchtend, "dus wat is je beslissing?"

Het geluid van de hartslag van het doperwtje in mijn buik echoed weer door mijn hoofd. Het idee dat er over een paar maanden een klein baby'tje in de armen van Nathan kan liggen slapen... en in mijn armen...

"Eerlijk gezegd lijkt het me heel leuk om je te zien struggelen als vader," zeg ik hem met een grijns, "ik wil je gezicht zien als ik ga bevallen,
Ik wil je ons kind zien afzetten op de eerste dag van school en ik wil zien dat je een verhaaltje voor het slapen voorleest... Ik wil het allemaal, Nate."

"Fuck, ik ben blij dat je dat zegt," zegt hij opgelucht en tevreden met mijn antwoord, "god, ik hou zo veel van je."

"Insgelijks, meneer Koster." Zeg ik hem met een grote glimlach op mijn lippen. Nathan begint te lachen door mijn opmerking en op het moment dat Nathan me wil zoenen, komt de dokter weer binnen. Ik bied meteen mijn excuses aan voor het feit dat we voor zo veel problemen zorgen. Ze zegt dat ze het niet erg vind en dat het belangrijk is dat we op dezelfde lijn liggen. "Dus gaan we nog door met de procedure?"

"Nee," zeg ik haar zachtjes, "we willen het houden."