My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 279 • Nathan •

Liam en ik zijn al uren aan het zoeken. We hebben elk leegstaand pand in de stad al doorzocht, we hebben alle sporen afgelopen, maar we kunnen niets vinden dat erop wijst dat Mila hier is geweest.

"Wat als we haar niet vinden?" Vraag ik aan Liam. We zijn al de hele dag aan het zoeken en er zijn al acht uur voorbij sinds ik de video heb gekregen, wat als we al te laat zijn? Ze is al zo lang weg, we zijn te laat... Het kan niet anders.

"Nou... Ik ga niet slapen totdat ik haar heb." Zegt Liam standvastig.

"We hebben overal gekeken en Rodge doorzoekt alle mogelijke aanwijzingen," zeg ik hem terwijl ik diep van binnen weet dat we te laat zijn, "ik kan haar niet kwijtraken, Liam. Ik kan haar niet verliezen..."

"Dit is allemaal mijn fout," zegt Liam boos, "ik had je nooit moeten vragen of je haar aan wou nemen."

Ik schud mijn hoofd, barst in tranen uit, zak op de grond en zeg dat dit allemaal mijn fout is. "Ik ga haar kwijtraken, Liam, ik heb dit veroorzaakt. Dit is mijn schuld," huil ik, "dit is allemaal mijn fucking schuld. Door mij is ze dood."

Liam zegt me streng dat ik moet opstaan en dat we nog niet op gaan geven. Ik wil wel opstaan, maar ik heb er de kracht niet voor. Het is voorbij, we zijn te laat...

"Ze kan al dood zijn," zeg ik hem huilend, "en onze baby... Ik kan het niet. Ik kan haar niet kwijtraken, man, ik kan het niet."

Liam hurkt voor me neer, legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me recht in mijn ogen aan. "We hebben hier geen tijd voor," zegt hij me nog strenger dan voorheen, "we moeten ons focussen, Nate. We moeten haar vinden, godverdomme sta op!"

De tranen stromen over mijn wangen. De laatste keer dat ik me zo breekbaar voelde was toen ik mijn biologische moeder dood op de grond zag liggen. Ik hoor Liam's stem niet eens meer, ik hoor zijn geschreeuw niet meer. Ik hoor enkel en alleen maar het gebons van mijn hart. Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik denk aan al mijn nachtmerries. Ik denk aan Mila... Ik zie mezelf weer met bebloede handen, Mila's levenloze lichaam... Ik heb haar vermoord. Het is mijn schuld...

Plots trilt mijn telefoon. Meteen denk ik aan Mila, zou ze dat zijn? Ik lijk te ontwaken uit mijn trace en pak mijn telefoon voorzichtig uit mijn zak, weer word ik gebeld door een onbekend nummer. Ik staar naar het oplichtende scherm, maar ik durf niet op te nemen. Ik ben bang dat de man aan de andere kant me gaat vertellen dat ik te laat was en dat Mila dood is. Ik ben bang dat mijn voorgevoel waar is. Liam kijkt me aan alsof ik gek ben en grijpt dan de telefoon uit mijn handen.

"Wie is dit?" Hoor ik hem geïrriteerd zeggen wanneer hij het telefoontje opneemt. Ik hoor niet wat de ander zegt, maar zodra Liam een geldbedrag noemt begrijp ik het meteen. Ze willen geld. Ze willen twintigmiljoen euro voor haar.

Liam zegt, zonder hardop te praten, dat Mila nog leeft. Ze leeft nog... Mijn meisje leeft nog?

"Oké," zeg ik zonder enige twijfel, "ze krijgen die twintig miljoen."

Liam kijkt me aan alsof ik gek ben, maar ik knik goedkeuren. Hij zegt tegen de ontvoerder dat ze het geld krijgen en dat we Mila daarvoor in de ruil willen. Ze spreken een locatie af en daar zullen we het geld naartoe brengen.

"Nathan, dit kan je niet menen. Ben je gek geworden," zegt hij me zodra hij de telefoon heeft opgehangen, "dan gaat het bedrijf failliet."

"Ze leeft nog, Liam. Het gaat om Mila," zeg ik hem terwijl ik opsta en mijn blouse rechttrek, "we gaan dat fucking geld halen."