My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 204 •

Ik stond daar in shock, het was voor mij niet meer mogelijk om te bewegen. Mijn ogen worden ieder door wat ik zojuist hoorde en tranen welmen zich weer op achter mijn ogen.

"Ik weet dat je weg wil gaan en ik hou je niet tegen." Zegt hij me. Ik had Nathan nog nooit zo verslagen gezien. Hij was gestopt met vechten, hij had opgegeven... Ondanks wat hij net over zijn vader vertelde, zie ik hem niet anders dan voorheen. Hij heeft me zojuist vertelt over de duisterste momenten in zijn leven. En daar was ik dankbaar voor.

"Wat is er gebeurt?" Vraag ik voorzichtig. Nathan kijkt me helemaal geschokt aan en begrijpt niet waarom ik nog niet ben weggerend. "Ik wil het hele verhaal horen." Zeg ik hem.

"Toen ik twintig jaar was, is mijn vader vrijgelaten vanwege 'goed gedrag'. Dat is blijkbaar een idiote regel in ons rechtssysteem. Ik werkte voor Dante en Sawyer en toen ik hoorde dat hij weer vrij was, met de mogelijkheid om nog iemand's leven te verpesten... Ik kon hem dit niet nog iemand anders aan laten doen," zegt hij me gefrustreerd, "en dus vertelde ik Dante dat ik hem dood wilde hebben. Ik wist dat ze dat makkelijk konden en dat deden ze dus ook... Ze hebben hem nog naar de kelder van mijn kantoor gebracht. Daar naar binnenlopen was het meest pijnlijke moment. Hij lag hulpeloos op de vloer, klaar om geëlimineerd te worden. Ik had een pistool in mijn handen, richtte op hem en alles wat ik kon horen was het geschreeuw van mijn moeder op die dag. Ik kon alleen het bloed op mijn handen nog zien en toen... Ik kon de fucking trekker niet overhalen, Mila. Alleen al de gedachten aan het vermoorden van iemand maakte me ziek en dus ben ik weggegaan. Sawyer heeft de trekker voor mij overgehaald."

"Dus je hebt hem niet vermoord?" Is het eerste wat in me opkomt. "Technisch gezien heb ik de trekker niet overgehaald," legt hij uit, "maar ik was de reden dat hij in die positie was. Ik wou hem dood en dus heb ik hem vermoord."

"Je bent een goede man, Nathan Koster," zeg ik hem met een kleine glimlach, "veel beter dat je zelf denkt. En ik denk dat dat de reden is dat ik zo veel van je hou."

"Je gaat niet bij me weg?" Vraagt hij verbaasd.

"Nooit," zeg ik hem naar waarheid, "ik hou van je. Ik zal je nooit verlaten."

Nathan slaat zijn armen om mij heen, begint te snikken en bedankt me. "Je hebt geen idee hoev-" Begint hij, maar zijn stem breekt en hij begint weer te snikken. Het is voor hem niet meer mogelijk om de woorden uit zijn mond te krijgen.

"Ik weet het," zeg ik hem zodat hij niets meer hoeft te zeggen, "ik hou nog meer van jou."

We staan in zijn kantoortje. We houden elkaar stevig vast, alsof we elkaar niet meer los willen en kunnen laten. Onze kleine bubbel werd doorgeprikt als ik me herinner wat Nathan me vertelt heeft. Sawyer... Dan...

"Wat gaan we doen met Sawyer? Moeten we de politie bellen?" Vraag ik voorzichtig. Hij laat me los en zijn blik is meteen veranderd, hij kijkt zo boos. "Je hebt geen idee hoe graag ik die motherfucker de cel in wil hebben," zegt hij eerst, totdat hij zich iets realiseert, "maar ik zit er net zo diep in als hij. Dan ga ik ook de cel in... Voor een erg lange tijd."

Voor de zoveelste keer word ik eraan herinnert hoen ingewikkeld deze situatie eigenlijk is. Hij gevangen we zitten... Ik zeg hem dan ook dat het enige wat ik wil is dat Nathan veilig is. "Ik vind het doodeng om te weten dat je elke dag weer met die criminelen in contact komt. Je hoort Dara niet tussen, daar ben je te goed voor," zeg ik hem vanuit het diepst van mijn hart, "is er niets wat we kunnen doen?"

"Er is één ding wat ik kan doen," zegt hij met veel moeite, "dan moet ik ontslag nemen."