My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 261 •

We staan op het vliegveld en we wachten totdat we in het vliegtuig mogen stappen. Telkens als ik een vliegtuig zie, word ik nerveus, maar dan door de blijdschap. Mijn moeder was niet erg rijk en dus vlogen we nooit naar een ander land, dus ik waardeer het heel erg dat ik dit mee mag maken.

"Je verdiend de wereld, Mila de Bruin, " zegt Nate als hij naar mijn gezicht kijkt, "En ik ben bereid alles op te geven om je dat te geven."

"Wow, dat was erg romantisch, Koster," zeg ik hem plagend terug, "Zelfs voor jou."

Nathan grinnikt even en veegt dan een plukje haar voor mijn gezicht weg. Zijn ogen branden in die van mij en hij omvangt mijn gezicht met zijn handen. Hij kijkt me zo lief aan...

"Oké wie ben jij en wat heb jij gedaan met mijn vriend?" Vraag ik hem lachend waardoor hij me meteen loslaat. "Oké, dan ben ik wel niet meer romantisch," zegt hij terwijl hij richting het vliegtuig begint te lopen, "your loss." Ik pak Nate bij de achterkant van zijn shirt en trek hem naar me toe. Ik druk mijn lippen op die van hem en bedank hem voor alles wat hij voor me doet. Tijdens het zoenen weet ik hem te zeggen dat ik van hem hou, waardoor onze zoen intenser wordt. Nathan trekt me dichter nar zich toe en zijn tong begint zich mijn mond toe te eigenen Oké, we moeten kalmeren. Hij kan nou niet bepaald seks met me hebben op het vliegveld, toch? De erotische gedachten zwermen door mijn gedachten en daardoor begint mijn lichaam ng meer te snakken naar seks. Ik wil hem... Fuck, deze zwangerschapshormonen weten wel wat ze willen.

Nathan trekt tot mijn verbazing, en misschien ook wel opluchting, zijn lippen van die van mij af. "Zorg ervoor dat je in dat vliegtuig zit voordat ik iets doe wat ik niet zou moeten doen." Zegt hij me hijgend. Daarna loopt hij bij me vandaan. Hoe kan hij mijn hart in vuur en vlam zetten door maar één enkele zin te gebruiken? Deze man is zo anders dan alle andere mannen in het universum...

Ik volg Nate het vliegtuig in, blijkbaar zitten we eerste klas. Zodra we aan boord van het vliegtuig zijn, zet ik mijn stoel in een comfortabele houding en drommel ik in slaap. Deze zwangerschap doet echt wat met me, het zuigt al mijn energie uit mijn lichaam.

Nate maakt me wakker voordat we geland zijn. Ik vraag hem nog waar we zijn, maar hij geeft echt geen antwoord. Helaas werd het ook niet omgeroepen door de piloot, vreemd. Het is alsof Nathan het personeel heeft gezegd dat ze het niet mogen verklappen, want niemand zei er iets over. Maar goed... Zodra we zijn geland en we het vliegtuig uit stappen, worden we verwelkomt door een enorme hitte. De warmte voelde heerlijk op mijn huid. We lopen door het vliegveld, onderweg naar de taxi, en ik begin de borden op te merken. Het is allemaal in het Italiaans.

Als we onze bagage op gaan halen, laat Nathan me niet eens mijn eigen koffer trekken en dus zeg ik er wat van. "Mag ik op zijn minst mijn eigen koffer dragen? Ik ben zwanger, ik ga niet dood."

"Nee."

"Hoezo niet?"

"Wees nou niet zo fucking eigenwijs, mevrouw de Bruijn," zegt hij terwijl hij gewoon doorloopt met beide koffers in zijn handen, "weet je nou al waar we zijn?"

"Sicilië."

"Dat heeft je lang genoeg gekost," zegt hij waardoor ik in eerste instantie een beetje chagrijnig word en in één keer stil blijf staan, "want ik dacht jij de slimme van ons twee was, schat." Ik blijf hem chagrijnig aankijken totdat hij zijn excuses aanbiedt voor zijn gemene toon.

"Sorry, oké, het was een lange vlucht," excuseert hij zich, "kunnen we nu gaan? Mijn armen lijken wel af te sterven door het dragen van deze koffers."

"Dat zou niet zo zijn als je mij er één liet dragen." Kaatst ik terug terwijl ik met hem meeloop. Hij begint te lachen en zegt dat hij die opmerking verdiende. God, alsjeblieft, help me om te overleven met Nathan Koster...