My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 212 •

De rest van de rit naar huis was verschrikkelijk. Het was alsof ik mijn dood tegenmoet reed en dat was niet alleen omdat Julia achter het stuur zat. Nee, ik moest hém dit nieuws gaan brengen en ik heb geen flauw idee hoe hij gaat reageren. Of nou ja... Diep van binnen weet ik het wel. Nathan wilt geen kinderen, zo simpel is het.

Julia zette me voor het appartement van Nathan en mij af en we namen snel afscheid. Ze wenst me succes en zegt dat ze er altijd voor me zal zijn, wat haar broer ook zeg en doet. Ik ben haar zo dankbaar dat ze er voor me is. Ik zou niet eens weten wat ik had moeten doen als zij er niet was geweest...

Met veel tegenzin stop ik mijn huissleutel in het sleutelgat, maar de deur zit nog op het dubbele slot. Nathan is dus nog niet thuis. Gelukkig maar....

Ik gooi mijn jas over de kapstok en trap mijn schoenen uit. Plots begint mijn maag te rommelen. Ik moet wat eten... Ik begin met het maken van een sandwich voor mijzelf, waardoor ik me realiseer dat ik al heel lang niet gegeten heb. De eerste hap van mijn broodje smaakte dan ook fantastisch. Mijn maag stopte gelijk met die grommende geluiden, alsof het daadwerkelijk blij was.

Doordat ik aan mijn maag dacht, dacht ik aan mijn buik en daardoor dacht ik dus ook meteen aan de baby. "Zo groot als een doperwtje, he," zeg ik hardop terwijl ik mijn hand op mijn buik leg en zachtjes heen en weer wrijf, "sorry dat ik niet veel gegeten heb vandaag. Ik had je niet echt verwacht en je hebt mijn hele leven zo'n beetje omver geschopt, ondanks dat je nog zo klein en onschuldig bent."

Ik streel mijn buik nog eventjes en daardoor raakt de harde realiteit me: ik draag echt een baby'tje in me. Een baby'tje van mij en Nathan...

De kleine bubbel waarin ik de afgelopen minuten verbleef, ontploft zodra ik de voordeur hoor openen. Hij is thuis...

"Babe, ben je thuis?!" Klinkt er vanaf de voordeur. Ik leg mijn half opgegeten broodje neer, haal diep adem en roep dan dat ik eraan kom. Ik betrap mezelf erop dat ik weer tegen het doperwtje in mijn buik praat. Ik zeg namelijk dat dit het moment van de waarheid is.

"Daar is mijn meisje." Zegt Nathan zodra hij mij ziet. Voordat ik iets tegen hem kan zeggen, loopt Nathan naar me toe en knuffelt me zachtjes. Zijn armen om mijn lichaam voelen goed, maar maken me tegelijkertijd heel erg bang. Het kan namelijk zo zijn dat ik zijn armen nooit meer om me heen ga voelen. Als we klaar zijn met knuffelen, laat hij me een pirouette draaien en kijkt me recht in mijn ogen zodra ik weer stil sta.

"Oh, hey." Stotter ik, bang voor het gesprek dat we elk moment gaan hebben.

"Hey, wat is er?" Vraagt hij me terwijl zijn ogen bezorgd over mijn gezicht schieten. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij kan het altijd van mijn gezicht aflezen als er wat aan de hand is. Oké, dit is het moment... Ik moet het hem vertellen... Nu...

Ik zei dat ik het snel zou doen en dat ik openkaart zou gaan spelen, maar nu lijkt dat lastiger dan ik dacht.

"Mila, je maakt me bang. Wat is er aan de hand?" Vraagt hij nogmaals. Zijn bezorgde ogen schieten over mijn gezicht, in een poging om mijn gezichtsuitdrukking af te lezen. Ik haal diep adem en kijk hem dan recht in zijn ogen aan. Oké, daar gaan we, doperwtje...

"Het spijt me heel erg, Nate, maar ik," zeg ik hem bijna stotterend, "Nathan, ik ben zwanger."