My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 282 • Nathan •

Ik vond het vreselijk om Mila alleen te laten, maar ik moest dit doen. Ik wist dat ik dit moest doen op het moment dat Mila weer veilig in mijn armen lag. Het moment dat ik zag hoe toegetakeld ze was, wist ik dat ik geen andere optie had.

Samen met Liam heb ik alles geregeld, onder het genot van een goede whiskey. Mila mag er niets vanaf weten totdat het zo ver is... Ze zou het er niet mee eens zijn, ze zou er alles aan doen om me om te praten. Gelukkig wil Liam me helpen. We hebben onze ruzies goedgepraat, want we hebben nu maar één gezamelijk doel: Mila moet veilig blijven.

Als ik weer thuiskom, komt Julia boos naar me toe. "Ik kom net van boven. Mila was aan het huilen, maar ze kon me niet vertellen waarom. Mijn beste vriendin is ontvoerd en ik denk dat het tijd is dat je me gaat uitleggen waarom," zegt ze me streng, "heb jij hier iets mee te maken?"

Oh god... Ik wist dat ik het haar ooit moest gaan vertellen. Ik heb dit gesprek al zo vaak in mijn hoofd gehad, maar nu ze hier voor mijn neus staat, val ik stil.

"Nathan, wat is er aan de hand?" Vraagt ze me nog een keer omdat heg haar te lang duurt. Oké, daar ga ik...

"Ik werk voor een aantal hele slechte mensen, Julia," leg ik haar uit, "ze chanteren me al sinds ik negentien ben en ik ben betrokken geweest bij een aantal erg... slechte dingen."

"Criminele dingen?" Vraagt ze me geschrokken. "Het witwassen van geld, belemmering van de rechtsgang," som ik op, "En ik heb het ook nog eens verzwegen voor de overheid. Als ik dat niet zou doen, zouden ze me vermoorden. En nu hebben ze het op Mila gemunt..."

Als ik eraan denk dat ze Mila wat aandoen, bijt ik mijn kaak zo hard op elkaar dat het pijn doet. Julia vraagt me of ik weet wie haar ontvoerd hebben en ik knik. Ze heeft het me vertelt toen we naar het ziekenhuis reden. Ik weet niet of ze het zelf nog herinnert. Ze zakte steeds weg doordat ze zo gewond was. Toen ze daar lag voelde ik me zo hulpeloos. Het was mijn taak om haar te beschermen en ik heb daarin gefaald. Ik vroeg haar wie haar zo veel pijn had gedaan en ze zei me dat het Sawyer en Stefan waren. Ondanks dat ik wist dat ze het me zou vertellen, deden die woorden me zo veel pijn. Ik wou ze opsporen en ze vermoorden. Maar op dat moment moest ik rustig blijven, voor Mila...

"Ik schaam me zo erg, Juul," zeg ik haar beschaamd, "sorry dat ik het je nooit eerder heb vertelt, ik wou niet dat je wist wat voor fucked up leven ik leid."

"Ik hou van je, Nate, echt waar," zegt ze me, "maar je moet me beloven dat je Mila vanaf nu veilig houdt. Ze heeft al zo veel meegemaakt in haar leven en dit verdient ze niet. Ze verdient het om gelukkig te zijn. Kan je dit gedoe stoppen?"

"Ik beloof je dat ik dit laat stoppen, Juul."

Ze loopt naar me toe en knuffelt me. Ik heb haar nog nooit geknuffeld, het voelt gek, maar ook heel fijn. Ze bedankt me dat ik haar eerlijk heb vertelt wat er aan de hand is en dat ze dit geheim houdt. Ik sla mijn armen om haar heen en knuffel haar stevig. "Het spijt me dat ik niet de broer ben geweest die je nodig had." Zeg ik haar.

Ze laat me los en zegt me dat ze geen betere broer had kunnen wensen. Haar woorden zijn lief, maar ik weet dat ze gelogen zijn. Ik had er meer voor haar moeten zijn, ik had haar moeten steunen. Maar ik zat te diep met mijn neus in the shit...

"Dit is mijn schuld, Juul. Ik ga dit rechtzetten," verzeker ik haar, "alles komt goed."

Ze knikt en zegt me dat ik maar naar boven moet gaan, aangezien mijn verloofde een knuffel nodig heeft. Zij en Dylan gaan weer naar huis en dus ga ik naar Mila toe.

Ze ligt in bed en ziet niet dat ik binnengekomen ben. Het is donker buiten, maar een enkele lichtstraal van een lantaarnpaal schijnt op haar gezicht. Ik word haar gezicht nooit zat. "Hey." Zegt ze me zodra ze mij opmerkt.

"Hey," zeg ik haar met een glimlach, "sorry dat ik je wakker heb gemaakt."

"Ik lag niet te slapen, ik was gewoon aan het rusten," zegt ze me, "heb je kunnen regelen wat je moest regelen?"

Ik knik en word bedroeft als ik eraan denk. Het is een vreselijk idee, maar het is mijn enige oplossing. "Mooi," zegt ze me, "kom je ook naar bed?"

Ik knik, kleed me uit en kruip naast haar in het bed. Het bed is warm, maar haar lichaam is warmer. Ik voel haar huid tegen de mijne en ik voel me eindelijk weer een beetje beter. Ik wil haar nooit meer loslaten, maar er komt een dag... En die dag is sneller dan ik zou willen...