My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 205 •

"Ik ga ontslag nemen." Herhaalt hij zichzelf, maar dit keer een stuk vastbeslotener.

"Wacht wat," vraag ik geschrokken, "ben je gek, Parker? Je hebt zo hard gewerkt voor dit bedrijf, je kan er niet zomaar weggaan."  De gedachte dat Nathan alles kwijt zou raken waar hij zo hard voor gewerkt heeft, maakt me gek. En dat allemaal vanwege die twee klootzakken.

"Wat kan ik anders doen, Mila," vraagt hij me verslagen, "ik moet ervoor zorgen dat jij veilig bent. Ik wil alleen maar een normaal leventje, met jou."

Nathan's woorden zorgen ervoor dat ik terug naar de realiteit getrokken word. Mijn boosheid vervaagd en wordt vervangen door een schuldgevoel. Zijn carrière, zijn levenswerk. Hij wil alles voor mij opgeven.

"Nathan..."

"Voordat je zegt wat je gaat zeggen, wil ik je alvast zeggen dat ik mijn besluit al genomen heb," zegt hij me met zijn armen over elkaar gevouwen om een statement te maken, "KosterBV is zonder twijfel een groot deel van mijn leven geweest. Maar vanaf het moment dat jij een stap in dat bedrijf hebt gezet, is alles veranderd. Op een positieve manier natuurlijk. Je hebt zojuist mijn duisterste geheimen gehoord en voor één of andere magische reden ben je er nog. Ik ga dat voor geen goud op het spel zetten, zelfs als het betekent dat ik KosterBV daarvoor op moet geven."

"Maar is er echt geen andere manier? Dat je je bedrijf kan houden en dat we samen zijn."

"Ik denk het niet, baby," zegt hij teleurgesteld, "als er een andere manier was, zou ik die met beide handen aangrijpen, maar Dante en Sawyer... Ze zijn geen vergevingsgezinde mensen. Ze houden me alleen maar bij hen omdat ik nog nuttig voor hen ben. Als ik mijn bedrijf probeer terug te krijgen, dan eindig ik hetzelfde als Dan."

De gedachten dat Nathan dood zou zijn, oud en begraven onder de grond, zorgt voor een knoop ik mijn maag. Ik kan hem niet kwijtraken... Ik zeg hem dat ik het risico om hem te verliezen echt niet wil nemen en hij antwoord daarop dat hij mij ook niet kwijt wil. "Het spijt me dat ik mijn leven zo lang geheim voor je hield, maar ik..."

Nathan lijkt zijn zin niet te kunnen uitspreken en dus zeg ik dat ik hem begrijp. Hij krijgt een grote glimlach op zijn lippen en zegt dat hij denkt dat ik van een andere planeet moet komen, aangezien ik de enige ben die hem lijkt te begrijpen. "Dat is een goed teken, hoop ik." Merk ik als een grapje op.

"Een geweldig teken zelfs, mevrouw de Bruijn." Zegt hij tot mijn grote opluchting. Een warm gevoel stroomt door mijn aderen, waardoor mijn hele lichaam opgewarmd wordt.

"Oh shit!" Merkt hij opeens op, waardoor mijn gedachten weer alle kanten op schieten, "Ik ben je donut vergeten." Ik kijk hem in ongeloof aan en begin dan ineens hardop te lachen. Nathan kijkt me aan alsof ik gek ben en vraagt me wat er aan de hand is.

"Je komt uren later pas thuis, je zat onder het bloed, hebt me net alles over je leven vertelt en hier sta je dan....Denkend aan een damn donut," merk ik lachend op, "ik was hem allang vergeten."

Nathan lacht en vraagt me dan hoe ik me nu voel. "Nu ondanks dat ik dacht dat mijn leven in elkaar stortte, voel ik me redelijk oké. Ik ben alleen heel erg moe," zeg ik hem, "en ik heb de hele dag al geslapen."

"Zullen we naar de dokter gaan, lieverd?" Stelt hij nogmaals voor. Ik zeg dat dat niet nodig is, tenzij het erger wordt. Nathan kijkt me bedenkelijk aan, zonder iets te zeggen. "Oh kijk niet zo naar me, Koster. Ik beloof dat ik erheen ga als het erger wordt."

Hij lacht en zegt dan dat hij me gelooft. "Het spijt me van de donut," voegt hij er nog aan toe, "Zodra de winkels morgenochtend open zijn, ga ik er meteen één voor je halen."

"Daar kan ik wel mee leven," zeg ik hem met een glimlach, "maar wat ga je nu doen met KosterBV?"

"Ik weet het niet," zegt hij me eerlijk, "ik ga eerst wat geld opnemen zodat we een tijdje vooruit kunnen en de rest zal ik aan Dante overhandigen. En ik hoop dat hij het accepteert dat ik er dan niet meer zal zijn."Ik knik begrijpend en vraag hem wat er gebeurd als hij het niet accepteert. Hij zegt me dat het een beter idee is om daar maar niet over na te denken, maar dat ik me geen zorgen hoef te maken. Hij verzekert me er namelijk van dat hij er alles aan zal doen om mij te beschermen. Ik voel tranen achter mijn ogen prikken en vraag hem hoe het met hem zit. Ik wil namelijk dat hij ook veilig is, dat vind ik zelfs nog belangrijker.

"Dat komt wel goed. Maak je geen zorgen, baby." Zegt hij terwijl hij me recht in mijn ogen aankijkt. Een kleine, geruststellende glimlach staat op zijn lippen. Maar ik weet dat hij niet zeker weet of zijn woorden wel kloppen en dat maakt me nog banger. Ik sla mijn armen om zijn gespierde borstkas heen en leg mijn hoofd tegen zijn borst aan. Zijn ene hand legt hij op mijn hoofd en met de ander trekt hij me dicht tegen zich aan.

"Ik ga dit regelen, oké? Vertrouw me." Fluistert hij in mijn oor. Ik voel zijn warme adem tegen mijn huid en ik voel kippenvel ontstaan. "Altijd." Fluister ik.

En dat deed ik. Ik vertrouwde hem met alles in mijn hele lichaam... Ondanks dat ik de situatie waar we inzitten erg vervelend vind.