My Boss, My Boyfriend [PART 2]

• 225 •

Als we richting het huis lopen, kan ik het geklets van de mensen en het harde gelach van Julia al horen. Plots begin ik te twijfelen en vraag ik Nathan of hij zeker weet dat het een goed idee is om het iedereen te vertellen, vooral omdat het dan allemaal zo echt wordt.

"Is dat zo slecht dan," vraagt hij me terwijl hij zijn handen op mijn heupen legt en me recht in mijn ogen aankijkt, "dit is ook echt, Mila. We worden ouders."

Ik werp een snelle blik op mijn buik en ik leg mijn hand op mijn buik. Hij heeft helemaal gelijk. Dit is echt, dit gebeurd echt.

"Wij drieën komen er wel uit," zegt hij me waardoor ik zelfverzekerd knik, "laten we nu maar naar binnen gaan, voordat de gasten zich afvragen waar we blijven."

Ik pak zijn hand vast en samen lopen we het huis binnen. Eenmaal binnen begroet Nathan zijn vader en biedt hij zijn excuses aan dat we te laat zijn. "Geen zorgen zoon, ik heb de gasten beziggehouden." Zegt hij lachend.

"Ja," zegt Dylan terwijl hij 'nee' schudt 'eg zijn hoofd, "je vader is een heel interessante man."

"Ruik ik daar sarcasme, meneer Cole?" Merkt Ray op, waardoor we allemaal beginnen te lachen. Ray stelt voor naar de rest van de gasten te gaan, zij zijn in de woonkamer.

"Hey, leuk dat jullie ook nog belsoten hebben om langs te komen!" Roept Julia zodra ze ons opmerkt. Ik begin te lachen, maar Nathan snauwt meteen terug dat het verkeer in Rotterdam helemaal vast stond. Lauren en ik kijken elkaar aan, terwijl we onze lach in proberen te houden. Zodra de twee niets meer te zeggen hebben, geef ik iedereen een knuffel. Lauren zegt meteen dat het werk niet meer hetzelfde is zonder mij en ze mist de koekjes die ik altijd meebracht. Ik lach om haar grap en zeg dan dat ik het ook mis om naar het kantoor te komen.

"Oh en je hebt wat gemist!" Zegt ze plots als ze het zichzelf herinnert. Lauren tikt haar hand op en een schitterende diamanten ring glinstert aan haar ringvinger. Verbaasd kijk ik haar aan en feliciteer haar dan. Ik ben zo blij voor ze. Nathan, die zijn ene arm om mijn middel heeft gelegd, feliciteert ze ook.

Lauren legt uit dat de bruiloft een sprookjes thema gaat hebben, aangezien ze zo erg van sprookjes en Disney houdt. Vervolgens zegt ze dat ze een drankje gaat halen en vraagt of ik ook wat wil.

"Ja, graag, doe mij maar een wijntje." Zeg ik automatisch. Gelukkig staat Nathan erachter en hij begint overdreven nep te hoesten. Ohja, shit, ik mag niet drinken... "Doe maar een water, ik moet vanavond naar huis rijden." Zeg ik om het nog heel even te verbergen.

Lauren begint te lachen en zegt tegen Nathan dat hij bijna zijn chauffeur kwijt geweest zou zijn. Hij lacht en kijkt haar na totdat ze weg is.

Ik draai me om naar Nate en zeg hem dat ik steeds vergeet dat ik niet kan drinken. Hij lacht en zegt dat het maar goed is dat hij er dan bij is. Ik rol met mijn ogen en dat is het moment dat Nathan zegt dat hij ook maar eens wat te drinken gaat halen.

"Top, ik wil toch nog even met Julia praten over meiden dingen." Zeg ik hem met een grote grijns. Hij en Max, de vriend van Lauren, kijken elkaar en dan zegt Nathan dat ze hier niet gewild zijn.

"Jammer voor hen." Zegt hij lachend. Daarna gaan de twee jongens weg, waardoor ik alleen met Julia achterblijf.

"Is deze bijeenkomst waarvoor ik denk dat het is," vraagt ze me terwijl ze me doorgrondend aankijkt, "je gaat een 'mama' worden, hé?"

Ik lach en knik, maar zeg tegelijkertijd dat ze niet te hard moet praten. Ik weet ook niet hoe die drie dingen mij tegelijkertijd lukte, misschien is dat mijn moederinstinct.

"Ik ben zo blij voor je, Mila," zegt ze me met een gemeende glimlach, "echt waar."

"Dankjewel, Juul. Het voelt allemaal zo onrealistisch." Zeg ik haar. Terwijl ik dat zeg, zie ik dat Dylan langzaam op Julia afloopt en haar dan met twee handen in haar zij knijpt, waardoor ze van schrik begint te gillen.

Julia draait zich woest om en vraagt waar Dylan in vredesnaam mee bezig is en dat hij haar wel een hartaanval had kunnen bezorgen. Dylan rolt met zijn ogen en zegt dat Julia niet tegen grapjes kan. Ze zegt lachend dat ze wel tegen grapjes zijn, zolang ze maar niet zo slecht zijn als die van Dylan. Hij doet alsof hij gekwetst is en vervolgens begroet hij mij en vraagt hij me of ik me vandaag beter voel.

"Ja, ik voel me veel beter, Dylan," zeg ik hem met blozende wangen als ik terugdenk aan gisteravond, "Dank je."

Nog voordat Dylan iets kan zeggen, vraagt Julia of we nog wat tijd samen mogen.

"Oké, ik ben hier duidelijk niet gewild," zegt hij me een pruillip, "ik spreek je later wel."

Julia begint te blozen als hij naar haar knipoogt en lacht, maar ze probeert het snel te verbergen. Zodra hij weg is, zegt ze dat Dylan een klootzak is. Ik kijk haar met opgeheven wenkbrauwen aan en uiteindelijk vraagt ze me waarom ik haar zo aankijk.

"Wat speelt er tussen jullie?"

"Niets."