Breathe (ONGOING)

Chapter 26

MAUREEN's POV

Nandito na kami ngayong lahat sa Auditorium ng university at kasalukuyang nag uusap-usap ang lahat tungkol sa magiging exam namin.

Karamihan sa mga naririnig ko ay kinakabahan patungkol sa exam, ang iba naman ay madali lang daw. May mangilan ngilan akong nakitang nagpapapetiks petiks lang sa gilid at walang pakialam sa kanilang paligid.

Tinignan ko isa isa ang mga taong ito at napansin kong hindi sila masyadong aktibo dito sa unibersidad. Paano?

Noong aktibo pa ako sa pagpasok ay mahilig akong mag obserba sa aking paligid at tumingin sa mukha ng mga taong nakakasalubong ko.

I know I'm kinda creepy kung hindi mo ako nakakasama at nakakasalamuha. Sooner or later you will understand me once you know me why I'm doing that.

Madali akong makatanda ng itsura sa mukha kaya naman nagtataka ako kung bakit sa mga taong ito ay parang ngayon ko lang nakita at parang ngayon lang din pumasok.

Dapat may kumakausap sa kanila diba? Atleast kahit isa lang. Sa loob ng isang taon wala man lang sila naging kaibigan? Tss.

That's impossible.

Habang nagtitingin tingin ako sa aking paligid ay bigla namang umingay ang speaker sa apat na sulok ng aming auditorium.

The auditorium of our university is not big as what you think. Our auditorium's chair is enough for us students to occupy the seats. Also the size of the auditorium is in large-scale which enough for the number of students. Tila alam na alam ng nakataas ng university kung ilan lang ang bilang namin.

Nakakapagtaka dahil bakit saktong sakto sa lahat ng bilang ng estudyante? Tinignan ko ang lahat ng upuan since nasa second floor kami dahil puno na ang seats sa ground floor or first floor.

Wala man lang akong nakitang maski isang upuan na hindi naupuan ng estudyante. Tila ba kontrolado nila ang pagtanggap ng estudyante.

The university's auditorium is consisting of four sides only. It's like the shape of square. Each side has speaker on it. The size of the speaker is normal like other universities have.

Nothing special. Tsss.

The designs of each side of auditorium is kinda creepy also. It looks like an abandoned room design but when you touch it, you will say to yourself that it's their intention to be look like that.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin humihinto ang ingay na nagmumula sa speaker kaya napagdesisyunan kong tumayo upang tignan ang ibang estudyante malapit sa akin pati na din sa mga estudyanteng nasa baba.

Karamihan sa mga ito ay nakapikit at nakaharang ang kanilang kamay sa kanilang tenga ng mariin para hindi marinig ang tunog na nagmumula sa speaker ng auditorium.

The sound coming from the speaker is like when the shows in one station in television is finally over and the rainbow thingy will appear in your fucking eyes with matching fucking annoying sound in it. Just like that.

Parang masisira na ang pandinig ko sa tunog na nagmumula sa  punyetang speaker na ito ng auditorium kaya napagdesisyunan kong bumaba para pumunta sa control room ng aming auditorium at tignan kung sino ang may pasimuno nito at tanungin ito kung anong trip niya sa buhay.

Hmpk!

Malapit na sana ako sa pintuan ng second floor nitong auditorium at nandoon ang hagdanan papuntang first floor nitong kinaroroonan namin nang biglang may humarang sa aking harapan at nakakita ako ng dalawang men-in-black. Nagtataka ko itong tinignan at pinangunutan ng noo.