دستانی که روحت را نوازش کردند تا اشک هایت را پاک کنند.
لب هایی به لبخند کشیده شدند تا تو غمت را فراموش کنی.
زمزمه های گرم و آرامی که تسکینت دادند.
قلب هایی هر چند کم اما مهربانی که تو را دوست دارند.
همه اینها کافی است تا کمی دور شوی از مشکلاتت و لبخند بزنی به چشمهایی که چشم به راه شادی تو هستند.
گاهی اوقات میتوان شاد زیست هرچقدر کم و هر چقدر سخت...
مسئله این است که تو چگونه دنیایت را مینگری!
