BILLIONAIRE! Feel the passion...

16. Το λάθος!

Άρης!

Γύρισα στο σπίτι με την καρδιά μου να τρέμει. Το μυαλό μου με χίλια δύο πράγματα. Όμως μετά το τηλεφώνημα της Αυγής η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Δεν μπορούσα να αφήσω την Αιμιλία να ανακατευτεί σε όλο αυτό. Ήταν η μοναδική μου οικογένεια πλέον. Όταν μπήκα μέσα την βρήκα να φωνάζει στην Αυγή.

"Αρκετά έκανες εσύ! Όλα είσαι εσύ... Δεν ξέρεις τι πάει να πει πόνος. " Είπε εκείνη και η Αυγή με κοίταξε αρκετά σοκαρισμένη.

"Αιμιλία φτάνει!" Της είπα για να σταματήσει πριν πει κάτι που θα το μετανιώσει και κυρίως πριν βγει η αλήθεια στο φως. "Δεν πρόκειται να πας πουθενά. Δώσε μου το όπλο σε παρακαλώ!" Της ζήτησα εγώ και εκείνη έκανε να με προσπεράσει. "Δεν θα βγεις από εδώ μέσα με αυτό το πράγμα στα χέρια σου." Την τράβηξα με δύναμη από το μπράτσο.

"Άρη σήμερα είναι η κηδεία του πατέρα μας. Και είμαι σίγουρη πως θα είναι εκεί. Τώρα θέλει εμένα..." φώναζε.

"Αιμιλία δώσε μου πίσω το πιστόλι. Θα είμαι εγώ μαζί σου. Πάντα!" Της είπα και την αγκάλιασα. Εκείνη έκλαιγε σιωπηλά και έτσι κατάφερα να πάρω το όπλο από πάνω της. Το έδωσα στην Αυγή, που μας παρατηρούσε σιωπηλά, για να το κρύψει και να το εξαφανίσει από το οπτικό πεδίο της Αιμιλίας.

Αμέσως μετά φύγαμε για το νεκροταφείο. Όταν φτάσαμε η Αιμιλία ήταν στην αγκαλιά του αγοριού της ενώ εγώ κοντοστάθηκα για μία στιγμή σαν να μην μπορούσα να περπατήσω. Ξανά ζούσα ένα ακόμα εφιάλτη. Τον ίδιο που έζησα όταν ήμουν ένα μικρό παιδί.

"Άρη είσαι εντάξει;" με ρώτησε η Αυγή σφίγγοντας το χέρι μου.

"Είμαι εντάξει άγγελέ μου." Είπα και συνεχίσαμε προς τα μέσα. Στεκόμουν πιο πίσω από την Αιμιλία σαν ένας σιωπηλός θεατής της ζωής μου με μαύρα ρούχα.

Όταν τελείωσαν όλα και έμεινα μόνος, έβγαλα τα μαύρα μου γυαλιά και χαμήλωσα το σώμα μου. Κράτησα μέσα στην θυμωμένη γροθιά μου το χώμα και του άφησα το τελευταίο λευκό λουλούδι.

"Σε συγχωρώ πατέρα... Ήθελα να στο πω... Ήθελα να το ξέρεις. Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ να το κάνω..." έλεγα εγώ και η Αυγή χαμήλωσε το σώμα της για να έρθει κοντά μου.

"Ξέσπασε Άρη. Πρέπει να το βγάλεις από μέσα σου. Μην κρατάς στην καρδιά σου αυτόν τον πόνο και τον θυμό. Μην φοβάσαι για εμένα. Δεν με έδιωξε ποτέ ο θυμός σου. Δεν θα το κάνει και τώρα. " είπε και της κράτησα το χέρι. Το έφερα στα χείλι μου και το φίλησα. "Δεν σε θεωρώ αδύναμο. Αντιθέτως, τον πιο δυνατό και τον πιο στοργικό άνθρωπο που έχω γνωρίσει."