BILLIONAIRE! Feel the passion...

20. Μέρα γάμου!

Άρης!

Άφησα το αυτοκίνητό μου στην είσοδο του σπιτιού και κατέβηκα κλείνοντας την πόρτα και φτιάχνοντας το σακάκι μου. Η Αιμιλία στάθηκε δίπλα μου αμέσως μόλις έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου για να μπω στην έπαυλη του πατέρα του Παύλου. Κοίταξα πίσω μου για να δω μήπως και εμφανιστεί εκείνη. Δεν ήξερα πλέον αν θα το έκανε μετά από όσα έχουν συμβεί μεταξύ μας.

"Είμαι σίγουρη πως θα έρθει..." είπε η αδερφή μου που κατάλαβε την αγωνία και την ανυπομονησία που είχα για να δω την Αυγή.

"Δεν ξέρω Αιμιλία..." της είπα και ξεκινήσαμε να προχωράμε προς τα σκαλιά της εισόδου.

"Άρη είσαι σίγουρος πως όσα γίνουν σήμερα εδώ δεν μπορούν να αλλάξουν τα συναισθήματά σου για την Αυγή; " με ρώτησε εκείνη επειδή με νοιαζόταν.

"Απολύτως. Το μόνο που νιώθω για αυτούς τους ανθρώπους είναι μία μεγάλη απέχθεια. Μόνο την Αυγή ερωτεύτηκα γιατί εκείνη μου έδωσε και μου έμαθε πράγματα που ποτέ δεν περίμενα να νιώσω..." της είπα εγώ πιο σίγουρος από ποτέ και εκείνη χαμογέλασε στοργικά. "Και ίσως ήταν η τελευταία φορά που την είδα σήμερα..."

"Τότε πάρε αυτό..." είπε και μου έδωσε από το χέρι της το δαχτυλίδι της μητέρας μας. "Για όλους εδώ η Αυγή είναι η μνηστή σου. Να της το δώσεις αμέσως μόλις έρθει. Εκείνη αξίζει να το έχει. Όπως και την καρδιά σου." Είπε εκείνη και μπήκαμε στον χολ του σπιτιού.

Τα πάντα ήταν στολισμένα για αυτόν τον γάμο. Ακόμα δε καταλάβαινα τι έκανα εδώ. Δεν είχα καμία θέση σε όλο αυτό. Νόμιζα πως θα ήθελα να φύγω, πως θα με πείραζε να τους δω μαζί και ευτυχισμένους εις βάρος μου. Πως ο θυμός θα κυριαρχούσε και πάλι. Όμως όχι. Αυτό που μου ενοχλούσε είναι που χάνω την Αυγή.

"Άρη τι χαρά που σε βλέπω ξανά." Είπε ο πατέρας του Παύλου και με αγκάλιασε. "Αιμιλία όσο πας και μοιάζεις περισσότερο στην μητέρα σου. Ελάτε έξω με τους υπόλοιπους καλεσμένους." Είπε εκείνος και τότε η Λάουρα άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες με το μακρύ και κατάλευκο νυφικό της.

"Μπορείτε να μας αφήσετε μόνους με τον Άρη;" είπε εκείνη πλησιάζοντάς με.

"Θα κρατήσω τρεις θέσεις. Ο Άρης περιμένει την αρραβωνιαστικιά του. " είπε η Αιμιλία στον πατέρα του Παύλου και τον ακολούθησε ως έξω.

"Δεν περίμενα πως θα ερχόσουν... δεν θα σε συνόδευε η μικρή; και αρραβωνιαστικιά ακούω..."