BILLIONAIRE! Feel the passion...

6. Όταν το μίσος δηλητηριάζει τις καρδιές!

Άρης!

Το πρωί ξύπνησα στο κρεβάτι της Αυγής. Έσφιξα τα μάτια μου γιατί ο πονοκέφαλος που είχα ήταν ανυπόφορος. Συνειδητοποίησα πως είχα στην αγκαλιά μου το μαξιλάρι της με το τόσο έντονο άρωμά της. Κοίταξα για μία στιγμή το κινητό μου, όπως συνήθιζα να κάνω κάθε πρωί και ύστερα εκείνη που κοιμόταν ακόμα. Τα πόδια της κάτω από το βαθύ και ερωτικό κόκκινο νυχτικό της με έβαζαν σε πειρασμό να την αγγίξω και να την χαϊδέψω. Να νιώσω την υφή του κορμιού της.

"Τι κάνω εδώ; Γιατί δεν μπορώ απλά να με σταματήσω;" τα έβαζα με τον εαυτό μου και ύστερα σηκώθηκα και την πλησίασα. Την σκέπασα περισσότερο με το λεπτό σεντόνι και χάιδεψα τα μαλλιά που έπεφταν στο πρόσωπό της. "Είσαι τόσο όμορφη θεέ μου..." έλεγα χαμηλόφωνα για να μην με ακούσει και ταυτόχρονα έτριβα το πρόσωπό μου αρκετά μπερδεμένος με το σχέδιό μου.

"Αυγή!" Έλεγε η αδερφή μου που μπήκε με θόρυβο στο δωμάτιο και περίμενε πως θα την βρει ξύπνια. Εγώ της έκανα νόημα να κάνει ησυχία και πήγα να φορέσω το σακάκι μου και να φύγω.

"Άρη τι έκανες; " είπε εκείνη και με τράβηξε κοντά της.

"Τίποτα δεν έγινε. Μπορείς να ηρεμήσεις!" Της τόνισα εγώ και έπιασα το κινητό μου από το κομοδίνο.

"Πόσες φορές πρέπει να σου πω ακόμα να μείνεις μακριά της; Γιατί δεν θες να το καταλάβεις;"

"Αιμιλία δεν θα το συζητήσουμε εδώ αυτό το θέμα. "

"Η Αυγή δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν και τις πληγές. Και το ξέρω καλά. Δεν είμαι τυφλή για να μην το βλέπω. Έχει μία τόσο ευαίσθητη ψυχή που αν την πειράξεις θα με βρεις εναντίων σου. Άρη μην την πληγώσεις. Γιατί δεν με ακούς μία φορά; "

"Όποιος πρέπει να πληρώσει θα πληρώσει. Μιλάμε για την μητέρα μας. Ούτε εμείς φταίγαμε σε τίποτα. Και όμως μεγαλώσαμε δίχως αυτήν." Είπα με την οργή και το μίσος να δυναμώνουν στην καρδιά και στις γροθιές μου. Εκείνη με κράτησε από το χέρι για να με εμποδίσει να φύγω.

"Θέλω να εκδικηθώ τους ανθρώπους που μας έκαναν κακό. Μα όχι έτσι. Βρες έναν άλλον τρόπο για να το πετύχουμε αυτό. Άσε όμως την Αυγή έξω από αυτό το παιχνίδι μίσους. " με κοιτούσε στα μάτια σίγουρη για τα λόγια της. Εγώ πήρα τρελαμένος το χέρι μου πίσω και έφυγα από το δωμάτιο.

Περπατούσε βιαστικά στον διάδρομο και ύστερα άρχισα να κατεβαίνω πολύ γρήγορα την σκάλα. "Άρη! Στάσου... Άρη!" Φώναζε η Μαρίζα μα εγώ δεν έδωσα σημασία και συνέχισα για το αυτοκίνητό μου.