BILLIONAIRE! Feel the passion...

19. Κομμάτι της Αυγής!

Αυγή!

"Αυγή άνοιξε σε παρακαλώ... τι έπαθες άγγελέ μου;" μου φώναζε ο Άρης καθώς προσπαθούσε να μάθει τι μου συνέβη εντελώς ξαφνικά.

Εγώ καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού και έκλαιγα δυνατά. Πίεζα με δύναμη τα πόδια μου καθώς φοβόμουν πως έχουν μουδιάσει, όπως το σώμα μου. Έτρεμα ολόκληρη. Ανακάτεψα τα μαλλιά μου από την αναστάτωση που είχα. Πήγα προς την πόρτα και κράτησα το χερούλι για να του ανοίξω.

Ήθελα τόσο πολύ να με αγκαλιάσει εκείνος ,να με ηρεμήσει όπως έκανε από την πρώτη στιγμή. Όμως αν ήξερα την αλήθεια όλα θα ήταν πιο ξεκάθαρα. Πως μπορεί να με αγαπάει και να μου κάνει κακό ταυτόχρονα; γλίστρησα στο πάτωμα ακουμπώντας το κεφάλι μου και την πλάτη μου στην πόρτα. Αν δεν είχε έρθει ποτέ να με βρει στο λεωφορείο θα είχα φύγει. Δεν είχα την δύναμη να φωνάξω στοπ και να τρέξω πίσω σε εκείνον. Μα σίγουρα δεν θα τον είχα ξεχάσει. Μακάρι κάποιος να μου φώναζε το σωστό. Μακάρι να μην γινόντουσαν όλα αυτά. Θέλω να του παραδοθώ ολόκληρη μόλις ακούω την φωνή του. Αλλά φοβάμαι πως θα κάνω λάθος.

"Αυγή ανησυχώ!" Φώναζε εκείνος από την πόρτα μου.

"Άρη άσε με μόνη!" Είπα εγώ και δεν του άνοιξα τελικά. Σηκώθηκα από κάτω και τοποθέτησα το χέρι μου στην πόρτα. Σαν να βρισκόταν και το δικό του εκεί. " Άρη σε παρακαλώ... δεν θέλω να μιλήσω αυτή την στιγμή."

"Δεν μπορώ να σε αφήσω..."

"Άρη σε παρακαλώ..." του ζήτησα εγώ και ξάπλωσα στο κρεβάτι με ένα μικρό μαξιλάρι στην αγκαλιά μου. Τα δάκρυά μου προσγειώνονταν επάνω του καθώς εγώ δεν είχα δύναμη να τα σταματήσω. Ένιωθα εξαντλημένη και άρχισα να αποκοιμάμαι με τα δάκρυα κολλημένα στα μάτια μου.

Μετά από λίγες ώρες εκείνος χτύπησε ξανά την πόρτα και ξύπνησα απότομα. "Αυγή σου έχω φέρει φαγητό." Είπε εκείνος και εγώ προσπαθούσα να συνέλθω από τον ύπνο.

"Άρη δεν έχω όρεξη..." είπα εγώ μαζεύοντας το σώμα και τα πόδια μου σε μία μεριά.

"Αυγή πρέπει να φας. Τουλάχιστον άνοιξέ μου. Να δω πως είσαι καλά..." έλεγε εκείνος και εγώ συνέχιζα να μην του απαντάω. " θα είμαι στο γραφείο μου. Σου αφήνω εδώ τον δίσκο με το φαγητό. " είπε εκείνος και τον άκουγα να κατεβαίνει την σκάλα.

{...}

Μέχρι να νυχτώσει εγώ δεν είχα βγάλει μιλιά. Είχα σταματήσει να κλαίω. Ένιωθα πως γυρνούσα στον παλιό εαυτό μου. Σε αυτό που ήμουν πριν έρθω στην Νέα Υόρκη. Μία γυναίκα βυθισμένη στην μοναξιά και τον φόβο. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με μόνη συντροφιά την μουσική και τα δάκρυά της.