BILLIONAIRE! Feel the passion...

12. Το παρελθόν κάνει την εμφάνισή του!

Αυγή!

"Γιατί είπες κάτι τέτοιο χωρίς να με ρωτήσεις;" φώναξε ο Άρης στην αδελφή του αμέσως μόλις έφυγε η Λάουρα από το σπίτι του. " ήξερες πως δεν ήθελα να πάω σε αυτόν τον γάμο..." στήριξε τα χέρια του στον καναπέ ενώ ο θυμός του γινόταν ακόμα πιο δυνατός.

"Αυτό ήθελε Άρη! Να σε δει έτσι... διαλυμένο. Να υποφέρεις με την χαρά τους. Για αυτό ήρθε. Μην της κάνεις αυτή την χάρη. " του φώναξε με τον ίδιο τρόπο , όμως ο Άρης έπιασε τα πράγματά του και έφυγε σαν τρελός.

"Άρη!" Τον φώναξα εγώ ακολουθώντας τον. "Η αδερφή σου έχει δίκιο. Μπορεί να μην ξέρω τι έχει συμβεί όμως έχει δίκιο. Μην της δώσεις την χαρά να σε χτυπάει και να πονάς. " του είπα και τον έκανα να σταματήσει.

"Δεν μπορείς να καταλάβεις..."μου είπε δίχως να με κοιτάζει.

"Όχι δεν μπορώ και δεν θέλω να ανακατεύομαι στην ζωή σου. Όμως ξέρω πως είναι να υποφέρεις και να πρέπει να παλέψεις για να ξεχάσεις έναν δυνατό πόνο. Φοβάμαι να ζήσω και να αφεθώ Άρη." Του είπα και τότε γύρισε προς τα εμένα. " Εσύ όχι. Μα άκου αυτό... Αν θες βέβαια... εμένα με βοήθησε να φτάσω ως εδώ." Του έδωσα στα χέρια το κομμάτι με το αγαπημένο μου τραγούδι μέσα από το μπουφάν μου. " Η Αιμιλία θέλει μόνο το καλό σου. Εγώ θα πήγαινα σε αυτόν τον γάμο. Να της αποδείξω πως δεν μπορεί να μου κάνει άλλο κακό. " Του είπα παράλληλα με την κίνησή μου αυτή.

"Γιατί θες να με βοηθήσεις;" εκείνος  όπως  έπιασε τα ακουστικά χάιδεψε το χέρι μου.

"Ας πούμε πως σου χρωστάω δύο φορές την ζωή μου. " του είπα και αμέσως μετά μπήκα μέσα στο σπίτι τους.

"Συγγνώμη που σε έμπλεξα Αυγή σε όλο αυτό..." είπε η Αιμιλία μόλις με είδε να μπαίνω μέσα. "Θεώρησα πως είναι το καλύτερο για τον αδερφό μου. Τον έχει πληγώσει πολύ αυτή η γυναίκα και τον άλλαξε προς το χειρότερο. Πριν δεν ήξερε την λέξη θυμός. Δεν τον είχε νιώσει ποτέ. Μόνο πονούσε. Κρατούσε τον πόνο μέσα του και δεν ξέσπαγε. Του ασκείς μεγάλη επιρροή Αυγή." έλεγε με ένα μελαγχολικό ύφος.

"Μην αισθάνεσαι άσχημα. Ξέρω πως νοιάζεστε ο ένας τον άλλον... μακάρι να είχα και εγώ μία οικογένεια δεμένη. "

"Μου είχες πει όταν γνωριστήκαμε πως δεν είχες αδέρφια... μίλα μου για τους γονείς σου. "είπε εκείνη σφίγγοντας το φλιτζάνι στα χέρια της.

"Ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε αμέσως μόλις γεννήθηκα και η μητέρα μου κλείστηκε στον εαυτό της. Ξενυχτούσε στο σαλόνι, δεν κοιμόταν... πάγωνε σαν χαρακτήρας. Το πρόσωπό της όλο και πιο λευκό και χλωμό. Είχε γίνει σκιά του εαυτού της. Μεγάλωσα μόνη, κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. Η μουσική και ο χορός με ελευθέρωναν. Μέχρι το ατύχημά μου. Ένιωθα πως είχα χάσει και τους δύο μου γονείς κυριολεκτικά. Αυτά τα ωραία κάνουν τη οικογένειά μου!" Είπα στο τέλος ειρωνικά και δυσαρεστημένη.